Er komen nieuwe gedachten

Inmiddels is het 17 Oktober, en lees ik dit oude kladbericht.
In feite was het daarna weer veel erger geworden, die geestelijke aanvallen en strijd.
Ook de lichamelijke klachten zijn verergerd. En de ellende met de buren die zo akelig zijn.
Maar ook vandaag heb ik opnieuw die gedachte’s er tegenover gezet, van dat ik er mag zijn, en me mag ontspannen en zorgeloos mag zijn.
Toch raar als je zo’n oud stukje overleest.

d.d.30 Januari 2009.

Hallo allemaal,

Volgens mij is er iets aan het veranderen. Af en toe merk ik dat ik spanning los kan laten. En dan komen er ook bewuste positieve gedachtes in me op. Het zijn blije gedachtes, zoals bv: ‘ik mag onbezorgd zijn’, ‘ik mag bestaan’, ‘ik mag genieten’, ‘ik mag blij zijn met mezelf’. Hier nog een paar: ‘ik mag doen waar ik zin in heb’, ‘ik heb een keuze’.

Daar waar ik eerst zo verkrampt op in moest spelen, om altijd een ander van dienst te moeten zijn, om alleen dxc3 n te mogen leven (plus altijd die, haast ingehouden adem), daar adem ik dan ineens bewust, steeds weer met een soort van letterlijk bevrijdende gedachte.

Wat ik nu wel veel sterker voel en heb, is het totaal afgeknepen worden in mijn hele voeten en benen.
Zou dit ook staan voor, hoe ik vroeger ‘afgeknepen’ werd?
Als ik stil zit ben ik daar dus constant aan onderhevig, maar ik zeg dan tegen mijzelf dat ik mij daar niets van aan moet trekken, en denk weer: ‘ik mag bestaan’!

In ieder geval heb ik de laatste dagen minder slaapmeds nodig gehad. Dan ben ik wel al vanaf 5 uur ’s ochtends wakker, maar ik red het toch om het vol te houden tot zo’n uurtje of 22.30 voordat ik het bed in duik.

Verder ben ik ook actiever overdag.
Nu ja, misschien ben ik wel weer veel te optimistisch.

Maar wat ik wel weet is, dat ik een belangrijke les heb geleerd.
In 1e instantie trapte ik er wel weer in, hoor.
Ik was nl weer op een forum gaan schrijven, heel minimaal. Echter ik werd uitgedaagd om in mijn oude ‘dienrol’ te vervallen, en trapte daar als vanzelfsprekend ook weer in.
Ik kreeg nachtmerries over dat ze me achtervolgden en neer wilden schieten, slapen was er toen helemaal niet meer bij. De pijn was extra overheersend. Het voelde helemaal niet goed.

Er kwam zo’n tweestrijd in mij. Tussen dat ik het leuk vond om daar te schrijven en er ook plezier van te mogen hebben, en tussen het gevoel dat het totaal foute boel zou zijn, en ik mijn persoonlijkheid weer aan het verliezen was. Dat ik dus weer zou schrijven om te beantwoorden aan ieders verwachtingspatroon.

Ik heb het idee dat ik een les heb geleerd. Ik schrijf wanneer ik het zinvol vind, en ook nog eens datgene waar ik persoonlijk voor sta.

De pijnen zijn beslist nog niet over. Zeker die pijn in mijn mond niet. Ook het liggen is nog een ‘doemscenario’. Dat krijg ik niet weg.
Maar dat deze ontspanning er al is, zoals boven beschreven; met daarbij die positieve gedachtes, dat heb ik toch ook niet aan mezelf te danken. Dat is (er) ‘vanzelf’ gekomen.
Dus, wie weet wat er nog (voor goed) komen gaat. Zo is het toch, we moeten toch hoopvol blijven? Ik heb toch niet voor niets al zo lang geknokt?

In ieder geval geeft het mij moed om te blijven hopen, op dat God echt met mij bezig is. Dat alles zal worden vernieuwd in mij. Dat ik opnieuw geboren zal worden. En wat God doet dat is goed. Bij God geen half werk. Als ik dan uiteindelijk ‘beter’ zal zijn, dan is het ook ‘voor goed’!

Herkenning?

Dit gedichtje heb ik geschreven voor iemand die erg verbaasd was, omdat ze zichzelf zo in mijn verhaal herkende.

Lieve …..,

Het is niet raar,
die herkenning
dat gevoel
dat verdriet

het is al eeuwen oud
en het houdt
verband
met hetzelfde
verhaal
Het Verhaal
van ons allemaal.

Het grote gemis
dat hier op aarde
niet is
te zien
maar toch
wxc3xa8l (niet misschien)
is te voelen.

Het verhaal zoekt jou
zoekt mij
zoekt
iedereen

Het verhaal,
het laat
zich vinden.

In jou
in mij
in
iedereen.

Vandaar onze herkenning.
Het is ons reeds
gegeven.
Zit in alles
besloten.

Niemand wordt buitengesloten.
van dat verhaal
dat toch ook
zo’n ontzettend
onvoorstelbaar
maar ook
voorspelbaar
mooi nieuw Begin
en Einde kent.

Het laat zich kennen
het ontvouwt zich
in ieders verhaal
in ieders einde
in ieders begin,
opnieuw
beginnen
van binnen.

Veel liefs,

Morgenster.

—————————————————————fractalkunst kareldg————————————————————–

In mijn dromen

Dikwijls krijg ik dromen waarin ik weer in mijn verleden ben.

BV. dromen over de middelbare school. Ik ben dan exact in dezelfde situaties zoals ze destijds plaats hebben gevonden.
Ik herbeleef die situaties in die dromen op een heel intense manier. Het voelt dan heel anders dan in de tijd van toen.
Ik ben in die dromen wel dezelfde Mies, maar laat al de emoties toe; emoties, die destijds allemaal wel door me heen zijn gegaan, doch die ik toen heb verdrongen, en waar ik me toen ook niet zo van bewust was (misschien wel uit angst voor mijn gevoelens).

Zo droom ik ook wel over situaties met mijn moeder of zus/ vader of broer.
In die dromen passeren soms weer dezelfde voorvallen de revue. Dan ben ik dus terug in die tijd, en voel wat er zich in werkelijkheid heeft afgespeeld. Daar waar ik vroeger geen reactie mocht vertonen, en ook geen flauw benul had over wat er nu echt gebeurde, kan ik in die dromen alles voelen en soms ook oprecht boos worden (echt intens) op de ware daders. Dan ben ik vaak zo erg emotioneel, er gaan dan zoveel intense gevoelens van verdriet door me heen, dat ik in tranen van verdriet wakker word.

Dan heb ik bij het wakker worden ook die afschuwelijke lichamelijke pijn, plus ook nog al die emoties; het is zxc3xb3 ontzettend zwaar om alles te kunnen verdragen en om die inzichten en het verdriet eraan te moeten verwerken.
Dmv die bepaalde voorvallen krijg ik achteraf zowel de geestelijke als de lichamelijke pijn in te zien (waar het vandaan komt), xc3xa8n te verwerken .

Vannacht had ik weer zo’n droom. Ik bevond me tussen de mensen van de muziekvereniging. (Ik was de jongste van de vereniging, van zo’n 30 mensen. Vanaf mijn 9e jaar tot mijn 18e ben ik er lid van geweest. We waren zo’n beetje als een familie van/voor elkaar.)

In die droom van vannacht stond ik midden tussen die mensen, het meest met de meiden van mijn leeftijd te kletsen. Of liever, zij kletsten, ik observeerde de meeste tijd. Ik voelde me binnen die groep zeer onbehaaglijk. Ze zeiden het niet, maar ik voelde wat ze in de geest van me wilden en met me deden.
Gewoon door mijn aanwezigheid daar, werd ik door hen op een bepaalde manier aangeklaagd omdat ik er was en voor wie ik was.

Ik voelde hoe ik schuldig werd verklaard aan mijn bestaan, en voor mijn aanwezigheid. Ook voelde ik hoe ze mij afdwongen om alles goed voor hen te moeten maken; alle schuld van hen over te nemen. Ze wilden dat ik mij schuldig ging voelen voor het feit dat zij zulke nare gedachtes hadden, voor het feit dat zij ontevreden waren, en eigenlijk boos waren over hun leven; het leven, dat zij moesten leiden.

Het was net alsof ik mij in een kippenhok bevond, met allemaal kakelende kippen om mij heen, die allemaal krakeelden en ruzie aan het maken waren, doch mij daar de schuld voor wilden laten dragen, er verantwoordelijk voor stelden, en mij daarvoor ook nog wilden straffen.

Toen ik vanmiddag die droom aan Karel vertelde kreeg ik het steen en steenkoud. Ook nu, terwijl ik dit typ komt weer die afschuwelijke bibberkou door me heen trekken.

In die dromen waarbij ik terug tussen die meiden op school ben, voel ik ook alles van wat er in de geest gebeurt. Ik heb altijd gevoeld wat mensen in de geest van mij willen, van mij afdwingen, over mij afroepen, me uitdagen of vals beschuldigen.
Vannacht was daar ook weer die aanklacht, die valse beschuldigingen, waarvoor ik dan ter verantwoording word geroepen. Het is afschuwelijk om dat van mensen te voelen. Want die mensen zelf weten vaak van niets.

Ja, op die muziekvereniging zaten 2 meiden die een grote mond hadden, en snel aangebrand waren. Doch in de werkelijkheid was gewoon alles leuk en aardig, of liever: leek alles leuk en aardig. Net zoals bij ons thuis. Ook daar leek alles zo ideaal, doch achter de schermen…….

En juist dat achter de schermen, heb ik altijd gevoeld.

Sinds ik mezelf geloof, gaan mijn emoties ontzettend diep, alleen al door het vertellen van die droom, gaan er zoveel emoties door me heen. Ik voelde echt alles. Alles van iedereen. Alles van wat die mensen wilden. Al hun onderlinge geestelijke gevechten (om de meeste macht). Heel dat geestelijke gebeuren.

Ik heb veel herinneringen aan gebeurtenissen vanuit mijn jeugd, welke traumatisch voor mij zijn geweest. En als ik ze hier neer zou schrijven, zouden mensen misschien zeggen: "moet je daar nu zo emotioneel van worden, ben je daar dan door beschadigd"?. Ja! Daar ben ik door gevormd en misvormd.

Ontkend ben ik, steeds weer ontkend en ontkend. Voor veel mensen was ik alleen maar als een gebruiksvoorwerp.
Ik heb dat gevoeld, juist door wat ze nalieten aan het geven van erkenning tov mijn gevoel, van mijn hele wezen en van mijn intensies. En ook door wat iedereen altijd van mij probeerde af te dwingen, en uit me te trekken. Nl. mijn positieve energie, daar wilden ze altijd van kunnen profiteren. Heel listig probeerden mensen om dat van mij te kunnen stelen.

Als ik durf zal ik binnenkort hier gaan schrijven over mijn jeugd, over mijn tienertijd en over de tijd erna.
Het is een hele kluif, dus ik moet dat een beetje overzichtelijk zien te maken.
De titel heb ik al. Het zal : "Mies en scxc3xa8ne" gaan heten.

Nu moet ik nog durven om dit bericht hier te posten, want het stond al een tijd in het klad.
Wat ben ik toch een bangeschijterd, hxc3xa8?

Heeft Karel geen mooie tekeningen voor me gemaakt?
Zelf vind ik ze prachtig, vandaar dat ik ze wat groter heb gepost.

Gisteren zijn we dus naar de dermatoloog geweest voor die kleine operatie van Karel. Het duurde 20 minuten, de arts was best lang aan het snijden.
Nu loopt Karel met een blauw oog. Gelukkig heb ik dat niet op mijn geweten, hxc3xa8?
Nee, ik probeer om Karel een beetje te verwennen, dat heeft hij wel verdiend.
Hoewel……, ik ben de laatste dagen nog te moe om te koken, dus we zijn automatisch op een brooddieet overgestapt. Dat, terwijl we niet eens goede voornemens in die richting hadden genomen voor het nieuwe jaar.

Door de huisarts ben ik doorverwezen naar de pijnkliniek. Toen ik daar een afspraak wilde maken moest ik al veel vertellen, wxc3 t een vragenvuur, zeg.
Ik kreeg ook allemaal formulieren toegestuurd, die ik vanmorgen met veel pijn en moeite heb ingevuld. Poeh, wat een werk voor een ptss-er, die zich niet goed kan concentreren.
Maar het is gelukt. Ondanks dat ik daarna ECHT NIET meer kon denken. Ik wist zelfs de datum van vandaag niet meer te noemen. Ik wist niet welke maand of dag het was. Totaal van de kaart, zeg!

Maar ik ben nu weer helemaal bij de tijd.
Het is even afwachten of ze me daar in behandeling gaan nemen. En xc3 ls, dan kan het nog een hele tijd gaan duren voordat het werkelijk ‘zover’ is.
"Och ja, misschien ben ik tegen die tijd al lang beter",
zei Mies, de eeuwige optimist.

p.s. i.v.m. die formulieren heb ik in mijn dagboeken gekeken, en zag daar dat ik in het jaar 2000 al "niet normaal" was; ook las ik dat ik in 2002 al dacht, zxc3xb3 weer beter te zullen zijn. (nu ja……….!?)

Opgewekt

16-1-09.

Ik lach beleefd
een beleefde, doorleefde lach.

Vandaag lach ik
vandaag gaat het beter,
vandaag lach ik, ben ik echt blij.

Verheugd,
ik heb voor het eerst geslapen
voor ’t eerst sinds 8 jaar
8 uur achter elkaar
met maar 15 mg aan meds.

Ik lijk als een vogel zo vrij
nu ook even geen twijfel,
een blij geloof.

Bevestiging,
het is txc3xb2ch waar
dit proces van inzien en verwerken.

Alle pijn = angst
angst voor mijn gevoel
mijn gevoel = echt
echt waar geweest.

echt van vroeger
onderdrukt gevoel
ernstig beschadigd.

Het is waar
ik ben op weg naar bevrijding
alles onderkend
alles opnieuw gevoeld en doorleefd
niets is voor niets beleefd.

Vandaag niet meer bang voor de straf
straf die ik alreeds heb gehad
ook al voel ik dit nu pas
ik weet waardoor het was.

ik geloof mijn gevoel
zie door de schaduw heen
hun leugens en ongeloof van voorheen
ik weet nu te interpreteren
zie wat ik moest leren.

voel nog wel de straf
doch kan die herleiden
het is echt van mijn lijden
de pijn van de angst voor hen
zij, die ik nu zoveel beter ken.

Nu zie ik de zin
heb ik zin
ook om hen weg te sturen
zij, die mij steeds begluren.

In mijn zwakheid sterk geweest
ben ik gegroeid in de geest
durf ik te erkennen
waar ik aan heb moeten wennen.

Lees ik ze nu de les
en blijf staande
in mijn groeiproces.

Ik heb niet meer de behoefte om mijn gevoel te bewijzen.

Wat ik voel is echt.

Ik sta in mijn recht.

Door de angst

Door de angst:

Doorweven mijn geest
Doorzeeft
Verlamd
Verkrampt.

Angst slaat om het hart
wie had dat verwacht?
Beneemt de adem
alles stokt,
stikt.

Vergeven ben ik
van de angst!

Sla op de vlucht
krijg geen lucht
zie geen weg
uit die tucht.

Getucht,
met en door angst
angst om het hardst!

Zo dreigde de moeder:
"Heb het hart niet om"!

Heb het hart niet om te laten merken,
dat je bang bent voor mij, voor je broer,
want ik draai je een loer
en zet ik het eens, op een andere toer!

"Het zal mij worst wezen"
hier heb jij niets te vrezen
hier telt (jouw) gevoel niet mee.

Daar zit ik niet mee
je doet maar net alsof
je hebt maar te slikken!

Je hebt je maar aan te passen
daar kom jij niet aan te pas
dat past NIET in mijn plan.

Mijn plannen zijn goed
IK ben hier de oudste,
dus de wijste!

Dat, en nog meer, was,
wat zij krijste!

Mijn moeder,
mijn hoeder, zoals zij zei.

Ze gaf me te eten, kamde m’n haar.
En toen was mijn moeder helemaal klaar

met mij

(n) ANGST)
!!!

Een oude kar

Een oude kar, door een oude knar geschilderd.

Hoewel, zo antiek als deze ben ik toch nog niet ;-).

Dit is een aquarel uit mijn beginperiode.
Helaas weerspiegelt het glas een beetje op de foto, ik had nl geen zin om hem "eruit" te halen.
Dat moet je met het leven wxc3xa8l doen, dat zeggen ze tenminste (:"eruit halen wat erin zit"); nu ja, ik ben nog steeds aan het graven (als je begrijpt wat ik bedoel?).

Als je heel goed kijkt dan zie je het spookbeeld van de fotograaf. 

Genoten van het leven

Hoi allemaal,

Het gekke is, dat ik voordat ik ptssklachten kreeg, altijd volop genoten heb van het leven. Tenminste dat dacht ik.
Het is, dat ik ineens niet meer kon slapen, en dat mijn hart plots zo ging razen in mijn lijf; en ik daarna al die andere stomme sympthomen kreeg, welke achteraf gezien allemaal bij ptss bleken te horen.

Altijd ben ik de geboren optimist geweest, en dat ben ik van binnen nog.

Ik heb me altijd overal bovenuit kunnen tillen. Achteraf gezien heb ik naast mezelf geleefd, en altijd gedaan alsof; doch ik had dat niet bewust in de gaten.
Overal vond ik wel een oplossing voor. Ook gebruikte ik de kracht van het positief denken.
Maar dan ineens wordt je leven ahw stil gezet, en kan je er niet meer onderuit.

Ik bedoel, ik had bijna een jaar amper geslapen. Toen begonnen de pijnen, enz., enz.
Toen kreeg ik de herbelevingen, de geluiden waar ik niet meer tegen kon, het triggeren, e.d.
Op een gegeven moment moet je steeds meer inzien en accepteren van een heel ander leven waar je voorheen geen weet van had, en dat je met alle mogelijke middelen (wanhopig) bezig bent geweest te onderdrukken. En wel, steeds dieper en dieper.

Dan kan je nu wel zeggen: "dat wxc3 s", je leeft nu in het heden; en mag zelf beslissen, je hoeft niet meer naar die stomme ouders, e.d. te luisteren.
Inderdaad, ik zou zelf mogen beslissen, maar loop ivm de klachten tegen de onmogelijkheden aan (welke ik toch steeds doorbreek, door mij te forceren en flink op te peppen).

Als ik een toverstafje had, dan : huppekee, en wxc3xa8g ermee!
Ik vind mezelf niet extra zielig. Ik denk die ptss niet naar me toe, ofzo. Ik probeer altijd te doen alsof die ptss er helemaal niet is. Ik probeer nog steeds om ptss te negeren. Maar ik hxc3xa8b mijn mond stuk, ik kan niet pijnloos eten, hxc3xa8b altijd kiespijn, enorme hoofdpijn, etc. Txc3xb2ch doe ik altijd net alsof, althans dat probeer ik. Je moet wel, want je moet zien te overleven.

Ik wil maar zeggen, dat ik me heus niet zit te focussen op al mijn onmogelijkheden. Ik vind zelf dat ik ontzettend dapper bezig ben. En waar mogelijk, mijn mogelijkheden aangrijp.

Dat neemt niet weg, dat het hier misschien lijkt alsof ik maar blijf malen in/met mijn verleden. Doch, dat is helemaal niet waar.

Het moet allemaal ingezien worden en verwerkt. Okay, het is veel, en ik schrijf het hier van me af. Maar ik overdrijf niet (in tegendeel), zoek ook geen spijkers op laag water; zie ook geen dingen die er niet zijn, of verzin dingen, of maak het groter.

Nu ja, ik wil maar zeggen dat ik een veelomvattend verleden heb, en er echt niet in blijf hangen.

Ook al is het met "hangen en wurgen", als het mij lukt dan zet ik hier, zo eerlijk als mogelijk is, gewoon alles neer.

Veel dingen die ik schrijf gaan idd over vroeger. In zekere zin schrijf ik ook vanuit dat kind van vroeger, dat vroeger zo werd geleefd, en alles als in een trance heeft overleefd, doch niet echt heeft geleefd. Dus moet ik alles opnieuw herbeleven wat verdrongen maar wel echt is geweest. Dit om mijn inzichten te verwerven, om achter de oorzaak van mijn pijn, gekoppeld aan oude angsten (en een groot verdriet) te kunnen komen, om zodoende alles te gaan verwerken, om er dan afstand van te kunnen nemen.

Afstand nemen, dat is ook wat ik wil.
En ik kom steeds verder, mijn angsten worden minder; ik ben en blijf dapper, in mijn streven en strijden, ik durf!
Durf afstand te nemen van wat anderen vinden dat ik zou moeten doen of moeten voelen, en ja, zelfs zou moeten denken.

Ik geloof mijn gevoel.
Ik geloof dat het allemaal echt waar is wat ik altijd heb gevoeld.

Ik geloof/weet zeker, dat ik de geest van mensen kan voelen.
Ik geloof dat ik de Liefde altijd heb gediend.
ik geloof dat God mij nooit heeft verlaten daarin.

Dankuwel, alstublieft 😉

Een voorbeeld van hoe moedig ik ben. (lekker puh!):

Kennen jullie het tv programma :"inpakken en wegwezen"?
Zaterdag was ik (op de fiets door de gladde sneeuw hier) de boodschappen gaan halen.
Vanaf de kassa naar de inpaktafel, hxc3 d ik me toch veel te sjouwen.
Zaten daar 2 van die gezapige mannen op.

Ik kon nog net mijn tassen neerploffen, en riep tegen die ‘kerels’: "inpakken en wegwezen"!
Ik moest echt lachen, want ik had dat tv-programma in gedachten, het floepte er zomaar uit; ze wisten niet hoe vlug ze van die tafel af moesten springen, en durfden er later ook niet meer op te gaan zitten.
ei, ei, dat is Mies, hxc3xa8?
(hoewel, eieren had ik er niet gekocht, we halen de eieren "van" de boer, hihi 😉

`

Oh ja, ik had me zaterdag echt enorm moedig gemaakt met die fiets, zeg!

Er was niet echt gestrooid, en ik bibber sws altijd al.

Nu ja, ’s nachts heb ik het liggen "berouwen".

Maar ik wil/moet gewoon altijd weg.

Zeker als de zon schijnt, dan is Miesje foetsie.

`

Dan durf ik! (terwijl toch de angst me bekruipt, idvv pijn in mijn mond, e.a.; ook angst voor de straf die ik weer aan het ontlopen ben.)

`

Nee, ik ben geen doemdenker!

`

Want gisteravond, ik was zo stoer, zo moedig, zelfs overmoedig (achteraf gezien).
Steeds weer pep ik mij op, denk ik vanavond is het stop
gedaan met dat hels gebeuren in bed
zal ik er niets van voelen
en slapen!

Doch helaas, de straf was weergaloos
niet te bevatten
niet te beschrijven.

`

En waarom?
omdat het toch nog steeds de wraak is.

`

NL vroeger was die wraak er ook
steeds die straf
juist als ik lach
als ik zing
iets leuks verzin
altijd HUN zin
zinnen op wraak
altijd weer raak
onvoorspelbaar
hun spel

spelen met mij.

`

Juist (net als ook nu),
als ik weer nieuwe moed heb gemaakt
hun gedreig me niet raakt
ik dat niet in de gaten heb.
Dan blijkt
alles aan hen,
het was grote NEP!

Maar wel intens duivels gemeen.

`

Doch eens : GAAN ZE HEEN!

Dat is wat ik voorspel.

`

Ik hoop op God
en scheld mijn moeder "voor rot"!

'in mijn wilde jaren'

11-1-2009

Wanneer is het over
ingezien wat is waar
voorbij, klaar
vandaar,

ik vraag het even:

is dit voor het leven?
dat ik heb gekregen?

heb ik levenslang?

ben ik daarom zo bang?

`

ja, daarover ben ik bang!

`
over en uit
is wat ik wil
ik stap uit

niet te overzien
ik tel tot tien
wie niet weg is
wordt gezien

wees maar niet bang
er komt nog
geen zwanenzang

als het nu eens het ego was?
dat niet wil weten
hoe erg het was?
het ego dat altijd
tegen me was,

me wilde verjagen,

en me steeds uit
wilde dagen!

`

dat was
‘in mijn wilde jaren’

dat, wat maar niet wil
verjaren.

😉

Dank dat de nacht weer gedaan is

11-1-09
.

Dank dat de nacht weer gedaan is

de uren, minuten voorbij

de hel weer opnieuw doorstaan is

ik in de afgrond glij.

.

Dank dat de nacht weer gedaan is

de uren, minuten voorbij

ver voorbij aan het normale

van gewoon mens te zijn.

.

Here God,

dank dat de nacht weer voorbij is

in geleden tijd.

Het is toch niet normaal? (trigger?)

Het is toch niet normaal?
dat je, terwijl je al 20 jaar bent
stikt van de angst om aan je vader te vragen
of je een kopje koffie voor hem zal maken?

Het is toch niet normaal?
dat je maar heen en weer drentelt
van de keuken naar de kamer
maar je mond op slot
helemaal kapot
van het idee
om hem te durven storen
die enorme stilte moet verstoren

Je durft niet
een verstikkende angst
houdt je mond op slot
durft die stilte niet te doorbreken
die daar hangt in die kamer
in dat hele huis
terwijl die vader daar zit
achter zijn boek!

Durft je mond niet open te doen
bang voor het geluid dat zal ontsnappen
niet te behappen
je bent bang voor je eigen stem
geluid
maken…….
dat durf ik niet.

Maar ik MOET, moet dat vragen
heb die opdracht gekregen van mijn moeder
voordat zij weg ging:
"om 10 uur vraag je aan je vader
of hij een kop koffie wil" !

Stil, helemaal stil
gevallen
dat ben ik
maar zo intens nerveus
wxc3 t een angst
10 uur .

ANGST voor als
hij op zal kijken
die dode blik
die waas
die angsthaas?
hij?

Mijn vader?
hij had dode ogen
ogen die niets zien
blikken van duister
verduisterd
zonsverduistering

Dxc3 t heb ik dus
altijd gezien
gevoeld
nu pas
zie ik dit in!

10 uur……….
Vagevuur

Het is precies dezelfde angst
van toen ik ong. 5 jaar was
we bij mijn opoe waren
de hele familie bij elkaar

ik me zo verveelde
daar die hele middag binnen
me zo alleen voelde
ondanks al die drukte
om me heen

Dezelfde enorme angstige bedreiging
die ik daar voelde
en ik uit verveling
maar tijdschriften van een oom
ging bekijken

Allemaal plaatjes met dode mensen erin
en ik maar turen
me afvragen
hoe zit dat nou?

Helemaal gebiologeerd
naar de ogen van die doden turen
om te kunnen zien of…..
waren die ogen nu dicht?
waren ze open?

die ogen van dode mensen?
gaat dat vanzelf?
die ogen sluiten
automatisch, als je doodgaat?
die brandende vraag
zoveel zondagen weer
achter elkaar

Mijn vader, hij zat vlakbij
hij op een stoel
ik op de divan
doch ook toen….

NIET durven vragen
helemaal geen geluid
uit mij

ik uit mij niet
nooit mag ik mij uiten
nooit vragen

Stilzitten
mondje dicht
alleen denken
piekeren
zoeken naar een oplossing
voor al je vragen

Toen al
wilde ik oplossen
oplossen voor wat ik voel
die dreiging
bedreiging:
want ik besta!

H E L P

ik besta
nog steeds

help….
ik ben altijd
klein geweest

worstel nog steeds met vragen
wanneer ben ik er geweest?
de uitdrukking

geen antwoord te krijgen
mij krijgen ze niet
Mij niet gezien.

ik houd nu mijn kaken op elkaar
tong perst tegen mijn verhemelte aan
ja, helaas van de onbewuste
spanning van vroeger
de spanning die is opgespaard.

Opgespaarde angst
voor alles
van wat ik voel

Als je begrijpt
wat ik bedoel?

miesje, treur me niet.

jawel
ik MOET wel 😦
want het waren allemaal
monsters
in mensengedaantes
verpakt

allemaal omhulsels
maar daar achter….
een demoon

voor iedereen
als gewoon

doch ik voelde
en ik voel

begrijpt ook maar iemand
wat ik bedoel?

help mijn ogen worden geopend
help, God wat ik zie
: het is toch niet normaal?
ALLEMAAL!

““““““““““““““““““““““““““““““““““““““““““““