Mijn PTSS Items (1)

Diverse verhalen over mijn ptss-beleving heb ik al eerder gepost op een forum.
Deze items wil ik hier op een aparte pagina plaatsen, zodat jullie een idee kunnen krijgen over mijn verwerking, e.d.

Het zal een tijdje duren, eer ik hiermee klaar ben. Ook selecteer ik de heftigste items er uit (weg). Het is zo al erg genoeg ;-).

Als ik de naam van een ander forumlid gebruik, noem ik dat Forl.

Met dank voor jullie interesse.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

24-03-’07 –: Mies durft zich kenbaar te maken.

Hallo lieve mensen,
Hier ben ik dan: Mies, van nature een geboren optimist en toch lijdend aan ptss.
Je gelooft het niet (of juist wel?), zoals ik nu zit te bibberen op m’n stoel, en hoe koud ik ben van de angst om dit te schrijven.

Om het kort te houden: ong. 7 jaar geleden werd ik geconfronteerd met slapeloosheid, hartkloppingen en extreme hoofdpijnen, 2001 naar neuroloog : geen afwijkingen, wel advies om psychologische hulp te zoeken. Kreeg anti depressiva, was een ramp. Andere huisarts: deze gaf slaaptabletten.

Ik lijd aan afschuwelijke herbelevingen; gebeurtenissen uit mijn verleden waarvan ik helemaal niet (meer) wist dat deze xc3xbcberhaupt hadden plaatsgevonden, het is echt verschrikkelijk (ook om de vreselijke waarheid over mensen, welke me zo lief waren, in te moeten zien).

Het gekke is, dat niet alleen de geestelijke pijn hieraan zo groot is, maar dat ik ook onderhevig ben aan vreselijke lichamelijke pijn (heb o.a. het burning mouth syndroom). Al het geestelijke misbruik wordt als het ware lichamelijk vertaald.
Mijn vraag: herkent iemand dit laatste?

Alvast bedankt voor eventuele reaktie’s en veel liefs van een nog steeds bibberende Mies.

——————————————————————————————————

N.A.V. de reakties op mijn voorstellen, een paar van mijn antwoorden:

Hallo 3 x Forl.,
Ik ben zo blij met jullie reaktie, zit te huilen als een klein kind (dat ik van binnen ook nog steeds ben.)
Heb helaas geen professionele hulp kunnen vinden. Het is ook niet te bevatten voor een “normale arts”, hetgeen ik heb meegemaakt.
Alleen mijn man gelooft me en hij is dan ook een gelweldige steun voor mij. Hij heeft het door mijn herbelevingen heel erg zwaar. Dat vind ik heel erg voor hem, maar hij heeft heel veel begrip.
Ik ben zo bang dat het nooit meer over zal gaan. Ben n.l. al bijna 6 jaar aan de Temazepam ( verslaafd?)
Neem deze tegen de helse hoofdpijnen, welke juist als ik ga liggen me totaal tot moes lijken te knijpen, me uit elkaar lijken te rijten, enz.
Hoe lang zitten jullie al met deze ellende?
Later meer!? o.k.?
liefs Miesje.( p.s. ik voel me schuldig aan mijn bestaan)
———————————————————————————————

Beste Forl.,

Fijn voor je dat je dit forum ook ontdekt hebt, ben er zelf ook nog maar 2 dagen “in”, maar voel me erg bevestigd en dat doet me nu al goed.
Ik hoop dat jij ook veel zult hebben aan dit forum.
Hoelang ben jij al in behandeling geweest voordat deze diagnose gesteld kon worden?
Heel veel sterkte toegewenst, Mies.

———————————————————————————————

Beste Forl.,

Bedankt voor je reaktie.
Het valt niet mee, hxc3xa8!! Heb je al iets aan het advies van andere lotgenoten gehad? Hope so!

Ik zit met het grote probleem dat ik de hevigste pijn moet ondergaan zodra ik me ontspan. Ik mag me als het ware niet ontspannen, hoewel ik dit wel goed zou kunnen.
Misschien hebben we allemaal onze “vicieuze cirkel” waar we mee worstelen?

Houd goede moed, sterkte, Mies
———————————————————————————————

Hallo Forl.,

Ja, wat duurt zo’n proces toch lang, hxc3xa8.
Het lijkt bij mij de laatste tijd wel “dweilen met de kraan open”

Er komen zoveel herinneringen naar boven aan gebeurtenissen waarvan ik helemaal niet wist dat ze hadden plaats gevonden, dan ben ik weer helemaal terug in de tijd.

Heel vaak gaat daar dan een nog pijnlijker periode aan vooraf, tot dat ik via een droom de inzichten krijg in mijn gevoel van toen (aan de pijn van toen), en die dan kan gaan proberen te verwerken.

Die dromen zijn heel confronterend, dan kan je de leugen uit je verleden niet meer ontkennen, dus moet ik door die emoties van “toen” heen gaan , wat dan ook weer die afschuwelijk, destijds verstopte pijn naar boven haalt.

Maar ik ben heel blij dat ik nu iets openbaar mag maken, en me op dit forum niet meer zo groot hoef te houden .

We houden de moed er in, hxc3xa8! We zijn moedige dappere meisjes , wij allemaal (en jongens natuurlijk)
Bye Bye, Mies.
——————————————————————————————————-

Hallo Forl.,

Heb jij ook zoveel lichamelijke pijn? en wordt die minder d.m.v. een behandeling door een haptonoom?

Ik vind zoveel symbolen terug in mijn klachten (waar ze symbolisch voor staan)
B.v. : Mijn moeder snauwde tegen me : “je houdt je kiezen maar op elkaar….DENK EROM!
En nu heb ik al jaren de onbewuste neiging om dat te doen, en die kramp krijg ik niet meer los uit m’n kaken.

Nu ja al die stress zal zich wel opgestapeld hebben en dat heeft tijd nodig. Of ik heb nog niet alles aan en van de leugens waar ik mee ben gebombardeerd en bedreigd ontdekt, geduld is een schone zaak!

Dag Forl.!
————————————————————————————————

Hoi Forl.,

Dat stoicijnse herken ik heel goed! Ik raakte vaak in een soort van coma, was er gewoon helemaal niet meer bij als ik dergelijke heftige en hysterische kwellingen verplicht was om te moeten laten afreageren op me.

Wat fijn dat je zo’n goede haptonaam hebt!

Ben er momenteel niet zo goed aan toe, geestelijk gaat het wel, maar lichamelijke is het een hel van 24 uur.
Wil iedereen graag juist opbeuren en dit niet vertellen, helaas zoek ik nog steeds naar er- en herkenning.

Maar gelukkig heb ik geen medelijden met mezelf, want het is ergens goed voor, denk ik maar.

Heel veel liefs, je bent heel moedig, wij allemaal trouwens, vind je ook niet? Bye! Mies

p.s Ik heb een kapje in mijn mond om mijn kiezen te ontlasten, is dat wat je met een birje bedoeld (bitje zeker?) Ja ik heb ook onverklaarbare kiespijnen, afschuwelijk, he?
Nogmaals veel goede moed. en ik vind het heel knap van je dat je de pijn kan accepteren, acceptatie is een kunst op zich!
—————————————————————————————————-

Hoi Forl.,

Akelig voor je nu ook nog die kiespijn!

Wees blij dat ze dat schilderen niet van je af hebben kunnen nemen, zo zie ik het!
Dacht je nu heus, dat je als je een gelukkige jeugd gehad had, je niet zou hebben kunnen schilderen of muziek maken?????
Je hebt er door je ziekte nu misschien meer behoefte aan om je daarin te uiten, en misschien ook wel meer gelegenheid en i.d.
Maar die gave of die Bron vindt zijn oorsprong in God, en daarvoor hoef je niet eens in Hem te geloven of een christen te zijn.

Dacht je nu echt dat God christenen zou bevoorrechten!! Dat zou helemaal niet eerlijk zijn. God houdt van al zijn kinderen evenveel!

Ik hoop niet dat ik je nu teleurstel of i.d., maar ik ben ook christen; moet echter van de kerk (zoals die momenteel is) en van de christenen die ik nu ken helemaal niets hebben.

Hoop voor je dat die rotpijn vlug “de pot op gaat”

Wie alles weet mag het zeggen ?????
—————————————————————————————————–

Hoi Forl.,
Het is anders overgekomen dan ik het bedoelde.
Neem mij niet kwalijk.
Mies

—————————————————————————————————–

26-3-07 –: Mies durft te schrijven. (trigger!)

De Mies van nu:

Oh! wat is dit moeilijk jongens!, ik word zo tegengewerkt om te kunnen schrijven, er gaat telkens iets mis met de computer, en ik ben al zo onzeker op dat ding.
Terwijl ik dus probeer om door te zetten hoor ik de hysterische stem van mijn moeder tieren, en snijdend snauwen: “moet je weer alles aan de grote klok hangen, jij lelijke rotmeid! Waag het eens om je mond open te doen, je houdt hem DICHT, anders sla ik hem dicht ,

heb jij mij GOED BEGREPEN!!!!!

Tegen mezelf zeggen: xe2x80x9cgewoon DOEN, mens durf te leven”. Maar er zitten scheermesjes in m’n keel, m’n keel knijpt samen, heb geen stem meer, vieze dikke troep in m’n strot. (m’n moeder:” je hangt me al lang ellenlang de keel uit, weet je DAT wel!!! i.p.v. dat je eens wat meer medelijden hebt met je moeder, ik werk me kapot voor jou, weet je dat wel!!!!, ondankbaar nest!!) enzxe2x80xa6..
En dan die constante dreiging dag in dag uit ,dat ze weer zo tegen mij uit zal halen met haar verbale geweld, of me juist zal doodzwijgen, maar wel zeer duidelijk haar haat ten opzichte van mij op me afvuurt.

Mijn hart gaat zxc3xb2 te keer, ik durf niet, ik mag niet, ik doe iets helemaal fout, ik krijg straf, straf, straf. (moeder: “denk maar niet dat ik ook maar een rooie cent om je geef, voor mijn part kan je oprotten, ga maar…. DAAR IS HET GAT VAN DE DEUR, maar ik voorspel je, je zult met hangende pootjes terug komen, maar dan kom je er bij mij niet meer in, jij verwaand nest)
Nu, hier begin ik dan opnieuw, maar dit moest er blijkbaar eerst uit om te kunnen overwinnen.

Weer 2 uur later, heb de angst niet kunnen overwinnen, ben gedurende die 2 uur gebombardeerd met de haat van mijn moeder, mijn zus en mijn broer, hun minachting, hun hoongelach als hen het weer eens gelukt was om me voor hun haat op te laten draaien. Hoe ik er altijd weer intrapte om nergens iets kwaads achter te zoeken, en probeerde hun regeltjes en voorwaarden vxc3xb2xc3xb2r te zijn zodat ze niet boos op me zouden zijn.

Ze spanden tegen me samen, en ik xe2x80x9connozele henxe2x80x9d had totaal niets in de gaten.
Maar ik stop nu maar, ben ook te moe.

Dat is juist het idiote, ik ben tot niets meer in staat vanwege die rotpijn, die slacht me gewoon af!
Ik kan me niet meer concentreren, niet meer denken, niet meer lezen, niet meer rustig gaan zitten. Mijn lichaam is xc3xa8xc3xa8n en al pijn, vooral mijn ogen, slapen, neus en kaken, en de hele dag en nacht bonkt en rammelt alles in mijn lijf. Als ik in bed lig, lijk ik op een woeste zee te liggen. Ik word letterlijk bestookt van binnen met martelwerktuigen, zo voelt het. Alsof er ijzeren grijparmen in mijn hersenpan zitten

te wroeten, te trekken en in mijn neus zitten te poken.
Het voelt ook alsof het vel van mijn jukbeenderen word afgereten. (dit is echt niet geschikt voor jeugdige kijkers:)) En dan dat razend, bonkende hart, het angstzweet dat uitbreekt, de paniek die ik dan weer probeer te onderdrukken

Dan bid ik of God me a.u.b. weg wil halen, of Hij me op wil lossen, of tenminste wil verlossen. Maar het is xe2x80x9ctikkertje zonder verlosxe2x80x9d. Ze spelen met me en ik ben hun lijdend voorwerp.

Dus slaap ik niet van die mij verscheurende en platpersende pijn, alsof er een heel zware vrachtwagen over mijn hoofd heenwalst.
Nu ja, en daar neem ik dan Temazepam voor, zodat ik me er een beetje voor kan afsluiten.
Maar tegelijkertijd voel ik me zo schuldig omdat dit zonder die slaaptabletten niet lukt.
Ik probeer mezelf gerust te stellen; zeg tegen mezelf xe2x80x9cdit is niet echtxe2x80x9d, want zoiets bestaat helemaal niet. Maar ik moet er toch xe2x80x9caan gelovenxe2x80x9d.
Ik heb een jaar geprobeerd om maar gewoon wakker te blijven; toen was het nog niet zo heel erg met die pijn, maar dat houd geen mens vol, zo zonder slaap, maar wel de afschuwelijkste nachtmerries waar je dan in terechtkomt.

Daar ik het burning mouth syndroom heb is eten ook een marteling, toch dwing ik me om door te zetten.
Maar ik heb zoxe2x80x99n droge mond , geen beschermlaag in de mond, zodat elk klein friemeltje als glas aanvoelt. Heb dus aften, scheurtjes, lippen kapot, kloven, een zgn. landkaarttong :), nu ja, wat er te lachen valt dan.

Vroeger stond ik er om bekend dat ik altijd lachte. Ik was ook xc3xa8xc3xa8n en al onbezorgde vrolijkheid.
Maar als ik nu wil lachen doen mijn lippen zoxe2x80x99n pijn, dan barsten ze direkt open, ondanks dat ik de hele dag met vaseline in de weer ben.
Trouwens ook nog zoxe2x80x99n stom geintje: soms is het zo, dat in de slaap mijn tong vast gaat zitten aan mijn verhemelte van de droogte, of ook mijn lippen op elkaar geplakt blijken te zijn, dan word ik wakker van de pijn omdat ik die dingen blijkbaar van elkaar heb losgetrokken, en dan is alles weer extra stuk.

Ik lachte echt overal om vroeger, heel stom, veel xe2x80x9d de slappe lachxe2x80x9d ook.
Mijn moeder zei dan:xe2x80x9dwat je nu lacht, moet je straks huilenxe2x80x9d, lijkt wel een vloek die over me is uitgesproken en nu uit komt.

Ik probeerde iedere vorm van dreiging weg te lachen, ze te ontwapenen op die manier. Zat vol geintjes, danste altijd door de kamer, beurde iedereen op. Ik hoorde mijn moeder tegen anderen opscheppen :xe2x80x9dMies is met niets blij ( ze bedoelde dus dat ik totaal niets nodig had om blij te zijn, en dat was ook zo), die is met niets tevreden, daar heb ik geen kind aan, die lacht altijd, daar heb ik geen omkijken naar, die is nergens bang voor, hoorxe2x80x9d (brrrrr).
Maar tegen mij zei ze : je bent geen knip voor de neus waard, je bent zo stom als het achtereind van een varken, jij bent een smerig stuk stront, er komt totaal niets, maar dan ook helemaal niets van jou terecht, enz..

Heb ik me daar toch een inspiratie gekregen, vinden jullie ook niet?. Man, ik tik als een trein hier op dat computertje asjemenou!

Maar nu stop ik echt! Want jullie worden veel te moe van het lezen, of niet soms?
Misschien tot een volgende keer, dag allemaal.
Veel liefs van Mies.

——————————————————————————————————

27-03-’07: BEN HELEMAAL DE KLUTS KWIJT
Ben helemaal de kluts kwijt!

Het is te veel voor me om te verwerken, kan het niet verwerken, al die verhalen die maar in mijn hoofd blijven malen.
Heb de hele nacht liggen shaken, bonken , trillen, enz. dus ook niet kunnen slapen natuurlijk, ondanks de pillen.

Heb me veel te veel geforceerd door te schrijven, raak die stress en pijn niet meer kwijt.

Kan ook julllie verhalen niet van me af zetten, ik voel te veel met jullie mee, lees b.v. mijn eigen ervaringen in Foruml., en ook in anderen, raak dit niet meer kwijt.

Ben me mijn hele leven lang al aan het forceren om te kunnen blijven bestaan, en nu komt alles terug + dat ik iemand ben die alleen maar heeft mogen kunnen bestaan met als doel anderen te helpen, dus dankzij anderen.

Wil alle pijn van anderen overnemen en voor hen wegwerken, neem altijd de schuld van anderen over, en kan dit niet in mezelf veranderen. Het is mijn levensdoel.

Ik ben supersensitief, voel elk verdriet en onmacht in anderen, dat gaat dan door mij heen alsof het mijn pijn, mijn schuld is, en alsof ik daar dan voor moet boette! want ik krijg hen niet tevreden dus geven ze me straf.

Ik neem hun verdriet over, kan hier niets aan doen, en weet niet waar ik met al hun negatieve gevoelens naartoe moet. Dus verwaarloos ik mezelf om me aan hen op te gaan offeren, telkens weer, en weer.
Het enige dat overblijft in mij is de angst om te falen, want het lukt me niet om andere mensen gelukkig te maken.
Misschien willen andere mensen juist wel niet gelukkig zijn, willen ze met hun haat blijven zitten, en haten ze mij omdat ik veel te lief voor ze ben, haten ze mij juist daarom, omdat ik hun verdriet voel, hun haat voel t.o.v. hun leven; willen ze hun haat juist expres laten staan, en ik “oen” ga die haat van hun altijd maar wegwerken. Ik kan me niet afsluiten voor het verdriet van anderen. Denk altijd dat zij de goede zijn en ik de boosdoener ben.

Ben zo ziek, identificeer me met de daders. Had een droom dat mijn schoonzusje me wilde vermoorden, ze wurgde mij, ik kon me nog net vrij maken, en wat doe ik dan : ik probeer haar alle liefde te geven die in me is omdat ik het zo erg voor haar vind, dat zij die neiging had gehad om mij te willen vermoorden. Ik sla mijn armen om haar heen en ga haar intens proberen om haar de liefde te laten ervaren.

Nu twijfel ik of ik nog wel verder moet gaan met schrijven om mijn verhaal kwijt te kunnen

Het lost voor mij niets op, in tegendeel, ik belast anderen er alleen maar mee, en zit zelf ook met de brokken, word er alleen maar nog zieker en gestresster van, wil anderen niet provoceren lastig vallen, of last bezorgen, jullie hebben ook al genoeg aan jullie hoofd met jullie eigen verdriet en strijd tegen de onmacht in dit leven.

Ik accepteer de onmacht in dit leven en blijf op God vertrouwen, ben bang dat een ander mij daarvoor veroordeelt, omdat ik van God hou. Maar ondanks mijn enorme bagage, voel ik mij heel erg met God verwant.

Ondanks dat ik opgevoed ben door mijn ouders met de leugen, dat God een zich op mij willen wrekende God is, Die ieder foutje later af zal straffen, dat Hij daarop uit is, om mij een kopje kleiner te zullen maken, als ik niet goed genoeg oppas, om al mijn fouten te zullen voorkomen.

Ik ben gedrild met het gegeven dat God mij haat, en dat mijn ouders zich voor mij uit de naad werken. Ik ben helemaal afhankelijk gemaakt van de straf en de pijnigingen van mijn ouders en mijn familie. Moest mijn bestaan iedere dag opnieuw zien te verdienen.
Zij gingen op de plaats van God over mij heersen, oordelen en veroordelen.

Oh, ik heb zoveel verdiet, mijn ouders zijn boeven, misdadigers, mijn broer en zus ook, help me a.u.b. ik ben zo bang. Maar ik ben niet te helpen, volgens mijn moeder.

Mijn moeder en broer waren geestelijk gestoord, en ik moest ze opvoeden en vertroetelen, mijn vader deed alsof zijn neus bloedde, en vampierde op mij. Mijn broer zat altijd aan me, wilde met me trouwen, ik moest zorgen voor een leefbare situatie thuis, zodat niemand ergens last van zou hebben, en zodat ze zich een dikke konden maken met hun dure vriendjes in de kerk, de dominee, de dokter, de notabelen.
Ik kon bij niemand terecht, want mijn familie stond als godsvruchtig, opofferend, achtingswaardig, sjiek, enz. bekend. Dat beeld werd ik gedwongen in stand te houden en te voeden.

Mijn zus heeft me, toen ik ong. 1 1/2 jaar was willen vermoorden, heeft me met kinderwagen en al van de hoogste berg op de hei afgegooid, mijn ouders waren erbij. Mijn zus is 7 jaar ouder.
Iedereen had macht over mij, en kon me alles wijsmaken wat ze maar wilden, ik geloofde in hen, was hen onvoorwaardelijk trouw, diende hen alsof ze God zelf waren.

Ik weet niets van triggers en het spijt me dat ik dat er niet bij heb gezet gisteren. Ik weet helemaal niks van dat alles.
Heb geen goede huisarts, geen hulp.Onze kinderen zijn ingepikt door mijn schoonfamilie en tegen ons opgezet. Hebben 2 meisjes, beide wonen in het buitenland , veel verdriet, heb de 4 kleinkinderen nog nooit gezien, hoor helemaal niets meer van hen.
Vooral de jongste heeft ons erg bedrogen, ook met geldzaken en zo. Toen ze genoeg geld van ons had weten te versieren, is ze overgelopen naar mijn schoonmoeder; die schoonmoeder haat mij omdat ik met haar geliefde zoontje getrouwd ben. Ook zij heeft macht over mij gehad.
Wij hebben geen vrienden, geen contacten, zitten helemaal alleen. En er is zoveel herrie om ons heen. We schrikken van ieder geluid, terwijl hier nu al jaren aan de aanleg van een nieuw natuurgebied wordt gewerkt, met veel pestherrie.

Ben onlangs beroofd. Als ik buiten wil gaan zitten om even bij te kunnen komen, begint er altijd wel een machine, enz.

Sorry voor al mijn geklaag!

Toch houd ik nog van onze dochters, heel veel zelfs, zij zijn ook in de macht gekomen van onze beide families, zij hebben onze kinderen geclaimd als compensatie of uit wraak omdat wij met allen gebroken hebben.

Moet naar de huisarts vanmorgen, ben bang voor haar, zij is al de derde huisarts die ik probeer iets over mezelf te vertellen, maar ik klap dicht, voel de macht waarmee ze bezig zijn t.o.v. mij. Willen allemaal over mij heersen, kan dan niet meer denken en zeg ja als ik nee moet/wil zeggen. Maar ik moet nu wel gaan, want ik heb al 3 weken veel pijn aan mijn rechter enkel en knie, kan niet meer lopen zonder pijn. Ben afhankelijk van een huisarts omdat ik die slaappillen nodig heb, daar verklaart zij mij schuldig aan. Zegt dat ik moet minderen, dat ik niet goed bezig ben, dat ik mij een wit licht voor moet stellen als ik zo’n pijn heb en dat die pijn dan vanzelf verdwijnt. Wat een onzin.

Heb weer te veel geschreven, jullie kunnen dit misschien niet aan.
Weet nu niet of het mij lukt om dit te posten, mijn man slaapt nog. We slapen al 6 jaar afzonderlijk, ik kan niemand bij me in de buurt hebben, moet me kunnen afsluiten van de werkelijkheid anders gaat de paniek over mij heersen.

Dag allemaal!
—————————————————————————————-

Lieve allemaal,
Wil even laten weten dat ik weer wat bij gekomen ben, was vanmorgen weer terug in de uitzichtsloze wanhoop (van mijn jeugd)
Bedankt voor jullie steun, morgen begin ik weer opnieuw.
—————————————————————————————-

31-03-2007–Ik kan dit niet verwerken:

Dit moet ik even kwijt, alvast bedankt voor het willen lezen:
Mijn moeder smeet in haar hysterie(?) het eten voor me op tafel:”hier pak an! en eet! snauwde ze dan met ingehoude woede, alsof ik een smerige straathond was.
Van de spanning in ons gezin, kon ik aan tafel vaak niet eten, ben ook wel eens bijna gestikt in de pudding. Wilde altijd wegvluchten van tafel; weg, naar buiten. Maar dat mocht niet. Er heerste zo’n oorlogsstemming, het zat er altijd te broeden. De sfeer was om te snijden, het hing in de lucht, maar ik moest altijd net doen alsof ik heel blij en dankbaar was met het lekkere eten (want in de oorlog hadden zij op een houtje moeten bijten, en ik wist niet half hoe goed ik het had).
Ik was zo veel als mogelijk buiten aan ’t spelen (eindeloos ballen) in m’n eentje, heerlijk!. Dan zong en sprong ik, echt dat was voor mij een lieve lust, en ik kon daar echt alles achter verstoppen, ben ook altijd in mijn eigen blijheid gaan geloven op die manier.
Maar soms kreeg ik dan honger omdat ik aan tafel niet genoeg “naar binnen had kunnen werken”.
Dan vroeg ik heel erg lief aan mijn moeder om een boterham, kleedde dat altijd heel tactisch in, maar werd altijd heel boos weggestuurd met :”op straat wordt niet gegeten! dat hoort niet! dat is vreselijk ordinair! wat moeten de mensen wel niet denken!, had je aan tafel maar meer moeten eten, eigen schuld, dat komt er nu van,” enz. enz. En, “Je denkt toch zeker niet dat ik me hier ga zitten rommelen alleen omdat madame er nu zin in heeft”, schiet op naar buiten jij!

Maar dat eten naar me toe smijten, en dat dan ook nog op te moeten eten, dat kan ik nu niet verwerken, dat dat steeds weer naar boven komt nu.

De andere gezinsleden lieten mij altijd aan mijn lot over, gaven me altijd het gevoel dat ik hen in de weg zat, in gebreke bleef, schuldig was, zeiden gewoon niets tegen me, of maakten grappen die, achteraf gezien niet xc3xa8cht waren, alleen maar camouflage en truc.

Ik schaam me ervoor om het te schrijven, maar als wij thuis kip hadden gegeten, dan ging ik, als iedereen al klaar en van tafel was, al de overgebleven botjes “tig” maal afkluiven, ik bleef maar bezig, totdat m’n moeder ’t genoeg vond, en zij ze bij me weghaalde. Wat een idioot was ik toch. Maar nu schiet me ineens te binnen dat ik de anderen in de keuken heb horen giechelen en lachen over mij.
Achter dit alles voel ik verdriet, verdriet, verdriet en ook schaamte.
Nu ben ik bekaf! en heb het ijs en ijskoud.

Mijn antwoorden, n.a.v. de reakties op dit item:

Lieve Forl.,

Ik moet eerst puinruimen om mijn positieve energie te kunnen bereiken of aan te kunnen boren.
Dat is een schoonmaakproces, zwaar werk hoor, maar dat hoef ik jou niet te verduidelijken, denk ik zo.
Het is zo, dat ik vroeger de kracht van het positief denken heb gehanteerd (of gebruikt) om mijn wanhopige situatie om te kunnen draaien in een voor mij hanteerbare.
Dus heb ik mijzelf in zekere zin ook voor de gek gehouden; en ben a.h.w. op die manier de leugens van “mijn boosdoeners” gaan voeden, ze gaan bedienen en dienen.

Op die manier ben ik dus in zekere zin in de macht gekomen van leugen op leugen.
Nu kom ik al die leugens tegen. En ik weet niet hoeveel er nog onontdekt zijn.

Maar ik gun het mezelf zeer zeker, om weer net zo vrolijk en blij te kunnen zijn zoals ik vroeger altijd geweest ben.
Maar het moet nu wel echte eerlijke oprechte vrolijkheid worden en niet weer een ander camouflagenetwerk aan gaan boren. Hier ben ik n.l. HEEL erg goed in, en te goed in getraind, c.q. gedrild. (de schone schijn op moeten houden)

Het wordt een te lang verhaal nu, nogmaals bedankt en veel liefs,
Mies.
———————————————————————–

Lieve Forl.,
Dank je wel voor je lieve brief . Je begrip geeft me steun.
Je hebt inderdaad de zelfde ervaringen als ik opgedaan; we moeten het maar zien als levenslessen, ook al zijn ze niet makkelijk en zeker niet leuk.
Maar ja, iedereen wil altijd maar een leuk wereldje, c.q. leventje voor zichzelf op kunnen bouwen, en als hen dat dan met hun eigen energie, of op eigen kracht niet goed genoeg lukt, gaan ze daar juist de liefste en zachtste mensen die in hun buurt voorhanden zijn voor gebruiken.
Logisch, dat als wij er niet meer in trappen ze ons laten vallen als een baksteen.

Heb jij nu goede therapeuten?

Eerlijk gezegd heb ik meer vertrouwen in mijn man gevonden dan ooit in een therapeut of i.d.( nu verloochen ik God, van Hem krijgen mijn man en ik de kracht om het vol te kunnen houden)
Het valt ons alletwee echter heel zwaar dat er maar geen einde lijkt te komen aan het naar boven komen van afschuwelijke feiten, waar ik helemaal geen idee van had, hoe dat de vork nu echt in de steel zat. Er komen steeds meer details “naar boven drijven” Echt wel shit dus (sorry).

Zeker nu ik op deze site zit, komt er zo veel op me af!
Zonder te klagen weet ik gewoon dat ik zekerteweten een 3 dubbele burn-out heb, en niet alleen ptss en bms., nu ja nu weet ik tenminste dat ik niet de enige ben.

Positief bekeken, moet ik blij zijn met die burnout e.d., want anders liep ik nu nxc3xb2g te rennen en te vliegen voor anderen.
Veel liefs van Mies
————————————————————————–

Hoi Forl.,

Weet je, schrijven gaat makkelijker, maar zelfs daar heb ik eigenlijk geen energie genoeg voor. Zonder dat ik zielig wil doen, heb ik het wel heel erg “te pakken”; maar zoals je al schreef, het is altijd ergens GOED voor. Weet je dat dag en nacht alles bonkt en schokt overal in mijn hele lijf? en dat vind ik toch stupide!
Ik durf al de horrorpijn niet te vertellen, het wil me, letterlijk en figuurlijk niet loslaten. Ben totaal in een kramp, de ogen, en de zenuwen in mijn gezicht, nek e.d. geven me constant op m’n donder.
Misschien de donder van mijn moeder die nog vast zit, + die van m’n broer, zus, enz.
Bovendien kan ik niet bijtanken, want door die rottige b.m.s + maagproblemen is eten een ware kwelling.
Maar……gisteren heb ik heerlijke brandnetelsoep gemaakt, als ik dan toch bms heb, dan maken we er maar een soepzooitje van.

Forl., ik zit me hier toch duizelig te wezen, er wordt letterlijk een hoop opgerakeld in mijn hoofd, dus tabee maar hoor. Mies
———————————————————————————–

Lieve Forl.,
Heel erg bedankt voor je meevoelende reaktie, dat deed me erg goed.
Je hebt helemaal gelijk, ik had inderdaad een behoorlijke paniekaanval
Door op dit forum te durven schrijven, en ik ook zoveel herkenning voelde in de verhalen van anderen, kon ik mezelf niet meer stoer houden; het kwam er zomaar uit na een afschuwelijke nacht.
Soms heb je dat dan gewoon niet meer in de hand, overspoelt je alle pijn van vroeger en lukt het je niet meer om iets daaraan te ontkennen of te verstoppen.
Dit forum is erg therapeutisch, want ik word boos op de daders waar anderen slachtoffer van zijn geworden; wat nu tot gevolg heeft gehad dat ik eindelijk ook boos durf te worden op “mijn” daders. Dat voel ik als een hele grote vooruitgang in mezelf!
Misschien werkt dat bij iedereen zo, maar ik kon niet boos worden,( heb ik nog wel moeite mee), en trok altijd alle schuld naar mezelf toe, of verzon smoesjes voor het onbegrijpbare gedrag van anderen. Had altijd medelijden met iedereen, enz.
Misschien herken jij dit ook in jezelf?

Je hebt me heel erg gesteund en ik ben blij met je warme gedachten die je naar me geschreven hebt. Maar denk ook aan jezelf!, offer je niet te veel op aan andermans lijden. Dit is n.l. ook een fout van mij. Dan blijf je slachtoffer van je eigen lief willen zijn.
Jij BENT gewoon hardstikke lief, we hoeven dat niet steeds aan anderen te bewijzen, want daar gaan sommigen van profiteren !
Ik zou nog meer willen schrijven, misschien een volgende keer?
Een knuffel ook voor jou!!
—————————————————————————————

Lieve Forl.
Dank je wel voor je lieve reaktie!
Dat “voor mezelf zorgen” valt nog even tegen, maar ik ben toch blij dat ik ten opzichte van jou een stabiele indruk maak! dat geeft toch weer moed en zelfvertrouwen.

Als mijn ogen niet meer zo branden (kan daardoor niet lezen zonder enorme pijn in mijn hele gezicht en hoofd, ook schrijven kost me veel energie op die manier), dan wil ik meer gaan lezen over b.v. jouw leven , en ook over dat van anderen op dit forum.

Wil ook graag meeleven als dat is toegestaan. Mag ik vragen hoe het nu met je gaat, Forl.?

Maar, ik had je vraag over een nieuwe huisarts nog niet beantwoord, en ik vind het juist zo fijn als iemand wat aan me vraagt!
Na lang uitstellen, ben ik van de week wel moeten gaan i.v.m. gewrichtsklachten waar ik geen goede remedie voor wist te verzinnen.
Ik zag daar dus tegen op, maar bedacht me toen, dat zij (Bep, m’n nieuwe huisarts, welke zich heel afstandelijk opstelt) van binnen ook een lief kwetsbaar meisje heeft zitten, dat ze in haar beroep moet zien te beschermen.
Toen heb ik haar eerst op haar gemak gesteld, haar bemoedigd, dat ze het goed deed, enz.
Toen liet ze een beetje van haar koelheid “vallen”, en toen durfde ik ook meer te zeggen over de fysieke pijn in mijn hoofd waar ik dag en nacht aan onderhevig ben.
Ik zag hoe ontdaan ze er over was, ze wist dit goed te verbergen, maar ik zag het toch en voelde ook dat ze mij nu geloofde.

Dus wie weet komt alles nog goed, Forl.! , liefs van Mies
———————————————————–

Lieve Forl.,

Heel erg bedankt voor je begrip en wijze woorden; ik waardeer dat heel erg.
Door het contact met het forum komt er te veel van vroeger terug + dat ik te veel de neiging heb om jullie verdriet weg te willen werken. Ik weet dat dat onmogelijk is, en dat ook niet van mij verwacht wordt, maar die denkfout zit nog altijd vast in mijn geestelijke computer.
Ben daartoe geprogrammeerd.
Heb nu even een time-out genomen, daar lezen en schrijven te veel spanning en pijn veroorzaken.
Wil je heel graag een hart onder de riem steken, vind n.l. dat je heel goed bezig bent. En inderdaad : alles heeft, dient een goed doel en een goede uitkomst, ooit. We werken er hard aan, en nogmaals mijn waardering en respect voor jou! Tot gauw, hopelijk.
Heel veel liefs en sterkte toegewenst van Mies.

——————————————————————————————————

13 april 2007 — : Door mijn oude angsten heen op weg naar een nieuwe Mies.

Hallo allemaal,
Ik dreig alsnog gek te worden van de adrenaline die nu al 7 jaren door m’n hele lichaam giert, op zoek naar een uitweg.
Ben vroeger niet kunnen vluchten voor de aanvallen thuis van, met name mijn moeder (die haar hysterie-aanvallen op mij afreageerde), en mijn geestelijk gestoorde broertje, die nog veel erger was daarin.
Mijn vader liet de opvoeding van die 2 aan mij over, en vond het prima, dat die 2 zich ook nog eens extra op mij wroken omdat hij altijd deed alsof zijn neus bloedde.
Daarna (gedurende mijn verdere leven) ben ik een prooi geworden van (en voor) iedere gek (kwaadwillende boze geest), welke de behoefte had om mij te misbruiken.
Ik wist gewoon niet beter, of allxc3xa9xc3xa9n op die wijze kon ik mijn bestaansrecht verdienen.
Ik mocht nooit een reactie vertonen, mocht geen eigen gevoel hebben, niet huilen, geen angst vertonen, niet protesteren, geen eigen interpretatie er op nahouden, geen eigen denken of wat dan ook van mezelf. Moest a.h.w. mezelf ontkennen te bestaan.
24 uur per dag zit ik dus te trillen en te bonken in mijn lijf, hetgeen ik constant moet zien te onderdrukken om in zekere zin alsnog mijn bestaan mogelijk te maken
Dat trillen en bonken enz.,enz., is allemaal nog de reaktie van mijn lichaam, dat al die angsten (en de daardoor nu aangemaakte adrenaline) heeft op moeten slaan en die er nu nog steeds uit aan ’t komen zijn.
Ik weet nu vaak van gekkigheid niet wat ik doen moet. Maar het is hun gekkigheid die er nu uitkomt, en waar ik nu alsnog opnieuw aan onderhevig ben, om in te kunnen zien waaraan ik mijn p.t.s.s. “te danken” heb, c.q. wat daaraan vooraf is gegaan.
Ik moet dus opnieuw door die hel heen om de ware schuldige aan te kunnen wijzen. Want ik kreeg van hen, terwijl zij mxc3xacj misbruikten er ook nog de schuld voor in de schoenen geschoven + te slikken (mijn b.m.s.?)
Maar toch gaat het, nu ik dit allemaal inzie heel hard vooruit, ook al lijkt dat lichamelijk niet zo te zijn. Geestelijk word ik er heel rijk van en daar ben ik heel erg blij mee!
Er is een andere Mies aan het ontstaan , een veel betere! En daar krijgen jullie nu allemaal de hartelijke groeten van.

——————————————————————————————————

23-4-2007 : De hel die mijn moeder heet (Trigger!)

Beste allemaal, (lees s.v.p. ook mijn aanvulling!!)
Jarenlang al, ga ik door een ware hel die “mijn moeder” heet!
Ik heb geleerd om mezelf alleen maar te straffen, omdat zij mij alleen maar strafte (om mij zgn. te “louteren” voor mijn eigen bestwil.)
Ik heb geleerd om haar lief te hebben boven alles. Dit moest ik haar altijd laten voelen, c.q. bewijzen. Ook moest ik haar kunnen laten voelen dat ik haar eeuwig trouw zou blijven daarin.

Ik vecht nog steeds door die hel heen, waarin ik haar boze geestkracht (als zijnde mijn grootste tegenstander) probeer om te overwinnen.
Het is een enorm geestelijk gevecht, om de waarheid te durven en leren inzien, omtrent wie en wat mijn moeder in werkelijkheid was; en omtrent, wat ze in haar geest met mij van plan was, om met me te doen en van me te willen maken. : n.l.: mij maken tot een verlengstuk van haar (boze) geest.

Juist omdat ik anders was en ben, juist daarom had niet alleen zij, maar ook een ieder die jaloers was op mijn “anderszijn” het op mij gemunt.
Zodoende ben ik vol met leugens (omtrent mezelf) gestopt, als een met verkeerde informatie (vals) geprogrammeerde computer.
Ik ben volgestopt met hun voorwaarden en eisen om aan te moeten voldoen; hen daarin te moeten blijven dienen, was de enige manier om te mogen en te kunnen bestaan, op die wijze moest ik mijn bestaansrecht in deze wereld zien te verdienen.
Maar ik diende en bediende hen nooit goed genoeg naar hun zin, en kreeg alleen nog meer negatieve “input” (valse erkenning) te verduren.

Nu ben ik dus op weg om al hun leugens en valse “input” (aan hun wetten, straffen, voorwaarden en eisen) te doorgronden, om zo (al doende) tot de werkelijke zin van mijn bestaan te komen, en om daarvoor te gaan leven.

Refererend aan het (door mij nu even verbasterde) spreekwoord,: “Liefde gaat door de maag” ; i.z.z. ben ik met haat (op)gevoed, maar moest dat aanzien, proeven en bevestigen t.a.z. van mijn moeder, alsof dat pure Liefde was.
Zo kan je dus al vanaf je geboorte afhankelijk worden van valse moederliefde.

N.b. Na mijn geboorte kon ik geen voeding binnen houden, de huisarts werd erbij geroepen, want anders zou ik dus gestorven zijn. Toen moest mijn moeder me gaan trainen, om lepeltje voor lepeltje te leren, om haar voeding te durven eten. Toen al heb ik angst gevoeld, zoals op nog veel meer momenten in mijn leven. Zelfs aan toen ik nog een baby was, heb ik herinneringen van extreme (in stilte doorstane) angst.

Nooit diende ik mijn moeder dus goed genoeg, altijd moest het beter en beter, altijd ook moest ik voorzien in wat er van me “verwacht” werd, dat ik voor haar (ook voor de rest v.d. fam.) doen zou. Al mijn energie ging op aan: (al bij voorbaat) uit zien te vlooien wat er voor dat moment voor ieder van hen van mij vereist werd om voor hen te gaan doen, uit angst voor de afschuwelijke gevolgen welke dit voor mij zouden gaan beteken/zouden inhouden, als ik daarin op xc3xa9xc3xa9n of andere wijze zou falen.

Daar ben ik aan kapot gegaan, en dat was stiekem ook haar (hun) bedoeling; dat moet ik nu durven inzien.
Daar is een gevecht voor nodig, want iedereen wil graag “bogen” op een lieve vader en moeder (+fam.); zeker als voor de buitenwereld niets van hun kwade opzet te zien is, en zij doorgaan als een voorbeeld voor de gemeenschap, als leiders van de kerk, enz.
Hun goede naam en faam, daar ben je als kind ook fier (trots) op.

Om die trots nu op te moeten geven, dat is mijn gevecht om vrij te komen van indoctrine en leugens uit het verleden, die mij nog steeds (via het ego – m’n trots) , in hun macht willen zien te houden + over me willen blijven heersen. Zij (de leugens, enz.) willen zich nog steeds laten gelden.

De helse pijnen waar ik nu al jaren door heen ga, laten mij “aan den lijve” ondervinden (voelen) hoe erg ik toendertijd in de geest geleden heb, en zij laten mij de waarheid voelen waaraan ik geleden heb.
Veel van mijn ziektes/symptomen, staan symbool voor het geestelijk geweld en het (al dan niet geestelijk) misbruik waaraan ik vroeger onderhevig ben geweest, en zijn voor mij nu een eye-opener. (ook al voelt die/dat voor mij alsof er een echte blikopener aan het werk is in mijn hoofd :))
Met het doorleven en doorworstelen van die pijn, kom ik hun leugens en valse “input” tegen, om die naar waarheid om te kunnen gaan draaien in mijn hoofd (mijn computer) en in mijn geest.
Zodat ik weer naar waarheid LEVEN zal en kan.

Ondanks alles wat ik geschreven heb was/is dit voor mij een positief verhaal, ik hoop voor de lezers ook.
Mies.
——————————————————————————————————

Voor allemaal:
Ik haat mijn moeder totaal niet, heb totaal geen woede- of wraakgevoelens ten opzichte van haar, in tegendeel!!!!!
En hierin ben ik zeer stellig, en daar houd ik mezelf ook niet mee voor de gek.
Het heeft me, juist omdat ik haar als mijn medemens toch lief heb, zoveel moeite gekost om met mijn moeder te kunnen breken.

Het heeft me zoveel twijfels gekost!!, zoveel medelijden met haar, dat maar steeds om vergoelijking vroeg t.a.v. haar gedrag.

Alleen het enige wat ik nu anders heb leren zien (ik heb haar dus wxc3xa8l altijd boven alles liefgehad) is, dat ik haar handelen t.o.v. mij niet meer goed kan en ga/mag praten.
Haar handelingen t.o.v. mij waren extreem negatief en waren gebaseerd op haat, welke ik als zijnde liefde heb leren accepteren, en waarvan zij mij al heel vroeg afhankelijk heeft weten te maken.(van die zgn. liefde dus)

Het is juist niet negatief bedoeld.Ik heb haar gewoon nuchter geanaliseerd, zonder wraakgevoelens, of wat dan ook. Ik wilde gewoon laten weten dat ik zoveel inzichten achteraf krijg; welke ik kan koppelen aan de pijn waaraan ik nu zo extreem onderhevig ben.

Ik ben echt zwaar geestelijk mishandeld. Dat had ik allemaal verstopt, juist omdat ik dat in mijn jeugd niet verwerken, noch bevatten kon, en er ook bij niemand mee terecht kon, of op mocht reageren.

Ik ben totaal niet beledigd, boos, of wat dan ook. Alleen vertwijfeld geraakt in het hunkeren naar moederliefde en erkenning, welke mij thuis dus totaal onthouden is.

Ik zie duidelijk 2 moeders, de xc3xa9xc3xa9n, welke zich voor alles wat haar niet zinde in haar leven op mij wrook,(van deze heb ik afstand moeten nemen) en de mens welke het heel moeilijk had om haar leven als onmachtig mens te kunnen verdragen, en te accepteren.

Die laatste persoon heb ik altijd proberen te helpen. Ik heb haar constant bemoedigd en gesteund; zelfs als heel klein meisje heb ik haar altijd al aangevoeld daarin, haar steeds zeer positief benaderd. De rollen waren steeds omgedraaid: ik trooste haar, maar zelf kon ik nergens terecht. Ook heb ik altijd voor mijn 1 jaar jongere broertje gezorgd, waar mijn ouders en zus niet mee overweg konden omdat hij onhandelbaar was.

Ik ben nooit met verwijten naar mijn moeder toegegaan. Altijd wel met goede wil en “frisse tegenzin”, altijd weer proberend om een goed contact op te kunnen bouwen, maar zij kon dat niet. Ik ben daar aan onderdoor gegaan, en dat kon ik toen niet meer opbrengen, omdat ze ook tussen mij en mijn man ging stoken.

Ooit zal ik misschien op durven schrijven welke afschuwelijke dingen ze mij constant naar mijn hoofd slingerde, maar voor nu laat ik het hier even bij. (mijn moeder is al geruime tijd overleden).
Wordt dus eventueel vervolgd
Mies.
p.s. ik kan me heel goed voorstellen dat niemand zit te wachten op al die nare scheldwoorden, en vormen van bedreiging waaraan ik onderhevig ben geweest, nu ja, we zien wel.

——————————————————————————————————

antwoorden n.a.v. de reacties op “de hel die mijn moeder heet”.
Lieve Forl.,

Bedankt dat je me geschreven hebt over het gedrag van je schoonmoeder, want hierdoor raak je precies het dubbele gevoel waar ik zo extreem mee worstel, t.a.v. dat toneelspelgedrag van mijn moeder.

Daar was nooit een peil op te trekken. Dus was ik altijd xc3xa9xc3xa9n en al spanning, altijd aan het speuren, op m,n hoede en extreem gestresst, over wanneer de aanvallen zouden komen.
Ze kon zomaar, zonder enige aanleiding omslaan.

En natuurlijk juist als ik er even niet op bedacht was, en heel onschuldig (i.z.z. me voor haar afsloot, haar even geen bevestiging liet voelen daardoor), zat te lezen, of i.d.; juist dxc3 n flipte ze helemaal uit, als een duvel uit een doosje, en kreeg ik de volle laag.
Ze ging heel vaak onverhoeds in de aanval.

Dat dubbele, daar kom ik nu niet uit. Als er bezoek was, dan was ze zxc3xb3 extreem lief, opofferend, gastvrij, vrolijk, enz.
Maar zodra dat bezoek weg was, reageerde ze, het feit dat zij zich zo lief, enz. had moeten gedragen (van haarzelf) altijd op mij af. Dan begon ze ook die mensen die er geweest waren op een afschuwelijke manier zwart te maken. Echt heel gemeen!

Ook over mijn oudere zus, roddelde ze altijd. Dat vond ik zxc3xb3 erg voor mijn zus, en ook voor al dat bezoek dat door haar zo beduveld en bespeeld werd, dat ik me er voor verantwoordelijk ging voelen.
Van de weeromstuit ging ik dan probeen om, door heel lief te zijn voor de slachtoffers van mijn “kwaadsprekerige” moeder, alles goed te maken voor iedereen.

Waarschijnlijk heeft mijn moeder mij zelfs daar bewust toe gepogrammeerd?
Ze wist dat ik geen kwaad woord over anderen kon velen, maar zat me altijd op te stoken.
Nooit heb ik dit aan een van haar vele slachtoffers verteld, daarvoor schaamde ik me veel te diep.
Ik ben zelfs niet op dat idee gekomen, om dat te (durven?) doen, want dan zou ik ook eventueel kunnen roddelen.

Het was zo ingewikkeld, ik voelde me schuldig aan haar valse toneelspel en geroddel, dus verstopte ik ook al die dingen in mezelf alsof het mijn fouten en mijn schuld was.
Ben ik ook hierin het bewust uitgekozen slachtoffer van mijn moeder geworden?
Door nooit iets te zeggen hierover, ook niet tegen haar in te durven gaan(want ik had dus niets in te brengen), voelde ik mij ook schuldig.

Waar ik me wel heel gelukkig en rijk in voel is, dat ik NOOIT met haar meedeed (met dat geroddel), wat mijn zus en vader dus wel deden.
Ik sloot me er voor af, deed net alsof ik een marionet was en liet haar uitrazen, meer niet; ik reageerde niet, maar vond het afschuwelijk.

Al haar kwaadsprekerij ging achteraf gezien wel door mij heen, ook daar heb ik nu pas last van, ze gebruikte mij als een soort van zondebok, zodat zij weer met een gerust geweten verder kon gaan.
Wat bij mij dan bleef hangen was schuld, haar fouten werden mijn fouten, dat is zo idioot, maar het heeft op die manier gewerkt.

Ze wist dat ik een gruwelijke hekel had aan leugens, roddel en bedrog, en ze is waarschijnlijk haar hele leven lang woest op me geweest dat ik daar dus altijd boven ben kunnen blijven staan.
Ik vergat gewoon alles weer, dat is het stomme, en in mijn herinnering krijg ik die 2 toneelspelende moeders niet op een rij, want ze kon soms ook heel geestig (in de zin van leuk) zijn.

Maar, later toen ik eenmaal met mijn huidige man getrouwd was, toen ging ze me toch toneel spelen.!
En zeker toen we kinderen kregen, toen speelde ze toch zxc3xb3 de “geweldige oma”, terwijl ik onbewust haar, mij bedreigende geweldadige kant, toch altijd voelde broeien. Ik bleef onbewust doodsbang en op scherp staan, besef ik nu.

Maar ze is me dus na ons huwelijk echt totaal gaan overdonderen met kado’tjes, enz.
Daar had ik wel een hekel aan, maar toch, HAAR NEGATIEVE KANT LEEK ER NIET MEER TE ZIJN!

Totdat mijn man geen zin meer had om naar haar toe te gaan, om altijd maar op te zitten en pootjes te moeten geven.
Toen kon ik het niet laten om toch alleen naar haar toe te gaan, en toen begon ze me weer te bedreigen; ze haalde a.h.w. gewoon weer de scha in.

Sorry Forl., het is een lang verhaal geworden, maar er is nog zoveel meer wat ik niet op een rijtje krijg,! En niet alleen wat mijn moeder betreft. Mijn hele leven staat momenteel op zijn kop en overhoop
——————————————————————————————————

Hallo Forl.
Was jij het enige meisje thuis?
Was jij het enige “mikpunt” van de angst van je moeder?

Heb je ook last van schuldgevoelens; je schuldig voelen aan je bestaan?

Je hoeft mijn vragen niet te beantwoorden, hoor!
Liefs en sterkte gewenst.
Mies.

p.s. Bij mij thuis zag iedereen mij als hun bezit, waar ze mee mochten doen wat zij “goed vonden”, (ook mijn broertje, zus en vader dus).

——————————————————————————————————

Lieve Forl. en alle andere lezers,

Ik waardeer je bericht zeer, en vind het dus helemaal niet stom, in tegendeel.

Tot zo’n 10 jaar geleden heb ik altijd in de volle overtuiging verkeerd, dat ik een hele lieve vader en moeder had gehad.
Al het misbruik had ik ontzettend diep weggestopt.

Het heeft me vreselijk veel gekost (een reuze gevecht met mezelf, en hxc3xa9xc3xa9l veel tijd), om de leugen te kunnen en durven zien.

Ik heb de waarheid nu durven inzien, en zit dus niet meer gevangen in de leugen. Hoewel, ik heb nog steeds het gevoel dat ik in de macht ben van een boze moeder. Waarschijnlijk heb ik nog niet de volledige waarheid ingezien, en ben ik er dus nog niet helemaal uit.

Wel heb ik nog steeds de verschrikkelijke herbelevingen. Ik hoor steeds (heel vaak en heel heftig) onverwachts, als in een overval, de mij helemaal verpletterende, snauwende en bedreigende stem van mijn moeder.

Ieder woord dat ik opvang, roept dan een mij vreselijk bedreigende uitdrukking op, welke me vroeger is “toegebeten” door mijn moeder, en waar ik me op dat moment dan pas van bewust wordt, dat ze dat ooit gezegd heeft tegen mij destijds. Dan gaat ze keihard te keer in mijn hoofd.

Dan ben ik weer terug in de tijd + in een hel, die er nu maar uit blijft komen, en waaraan die herinneringen maar naar boven blijven komen, als in een komplete overval. Ik heb waarschijnlijk nog niet gezien hoeveel impact dat op me gehad heeft vroeger.

Dan ben ik helemaal van de kaart, de pijn giert door mijn hele hoofd, het zweet breekt me uit, ben totaal kapot, en weet niet waar ik het zoeken moet van ellende en dan klap ik letterlijk in elkaar.

Het is dan weer echt : de hel op aarde voor mij.
Ik heb dus veel te veel verstopt. Een veel te mooi plaatje voor mijn moeder ingevuld.

Heb alleen de goede dingen van mijn ouders, zus en broer (willen) onthouden, om me daar aan vast te kunnen blijven klampen.

Alleen die vreselijke, afschuwelijke waarheid, in die onverwachtse herbelevingen, welke ik nu niet meer voor mezelf ontkennen kan, dat is dan moeilijk.

Echter, het gegeven dat ik slechte ouders gehad heb, daar heb ik me al mee verzoend.
Dat heb ik geaccepteerd en daar heb ik vrede mee.

Ik heb zxc3xb3 veel geleerd van mijn ptss. Waarom en waarvoor ik dit gekregen heb, en dat het een goed doel dient, om mij rijker en wijzer, en minder afhankelijk van erkenning van mensen in het leven te leren staan.
Me een volwaardig gewenst mensenkind mag voelen in de ogen van God.

Ik heb door mijn ptss te accepteren, en er door heen te gaan, de weg naar mijn werkelijke Vader en Moeder teruggevonden, en daar ben ik enorm door bevestigd en gesterkt.

Jullie hoeven het niet met mij eens te zijn; ik wil jullie nergens van overtuigen; ik spreek me nu alleen maar uit, laat me kennen in waar ik voor ga.

Het is voor mij de enige juiste weg en manier, om tot een echt waardevol mens uit te kunnen groeien.

Voor mij is het een groeiproces terug naar waar, en waarom mijn leven begonnen is.
Mijn groeiproces wordt geleid door God, Hij laat mij de waarheid zien over mijn leven, en over het doel van dat leven.
Helaas ben ik nog geen gelijkgestemde op dit punt tegengekomen op dit forum.
Daarom twijfel ik ook wel eens of ik me wel zal laten kennen hierin.

In zeker opzicht voel ik mij n.l. heel anders, maar wel veel wijzer en rijker dan mijn soortgenoten , n.b. dit is niet mijn eigen verdienste.
Maar als ik dit nu zeg, dan maak ik misschien vijanden.
Zonder dat ik dat wil, jaag ik jullie dan tegen mij in het harnas.

Ik respecteer ieder van jullie, waardeer jullie zeer, en ben blij om af en toe hier op het forum te mogen schrijven.

Veel liefs voor jullie allen en natuurlijk veel sterkte gewenst,
Mies.

p.s. Ik heb een nieuw antwoord toegevoegd op mxc2xb4n item ` Ik voel me zo schuldig, wat doe ik verkeerd.` Het gaat over schuld en ptss., misschien aardig om even te lezen.

——————————————————————————————————

Dank je wel lieve Forl.,

Ik zie verstandelijk wel in dat ik boos kan worden op mijn moeder.
Maar ik kan me niet verdedigen. Het lukt nog steeds niet.
( hoewel ik wel heel goed op kan komen voor een ander, en dat ook vaak genoeg gedaan heb)

Ik moet zelfs van mezelf boos worden op haar.
Maar zij heeft zoveel macht over mijn denken gekregen, onvoorstelbaar veel.

Ze heeft me er met zoveel leugens ingeluisd vroeger!.
En dan met name met leugens i.v.b. met het geloof, over hoe God over mij zou denken. Vandaar dat ik er ook met God weer uit moet zien te komen, als je snapt wat ik bedoel.

NB, zij was de juffrouw van de zondagschool, werd door anderen op handen gedragen, enz.; ze was gewoon de beste toneelspeelster die je je maar kan bedenken. Dat toneelspel , daar ben ik nog steeds niet helemaal uit, (over wat nu xc3xa8cht was, en wat niet!)

Ik was ALTIJD bang. Altijd en altijd.
Mijn moeder heeft me, toen ik zelf nog een klein onmondig kind was, en ook daarna nog heel vaak, met de dood bedreigd!

Maar nooit werd er daarna ergens over gesproken, ze deed altijd net alsof er totaal niets slechts gebeurt was; wel ging ze door met mij bedreigen om me ook daarvan (van haar bruut geweld ), de schuld te geven

Ik ging daarom steeds nxc3xb3g meer mijn best doen om een lief meisje gevonden te worden. Ging ook steeds meer de lolbroek uithangen.

Maar ’s nachts huilde ik dan de hele nacht mijn wanhoop en het ,”me schuldig ” voelen eruit. En vroeg me dan wanhopig af, wat ik toch allemaal verkeerd zou doen.

Als ik dan met hele dikke ogen aan de ontbijttafel zat, dan keek mijn moeder nog niet eens naar me, zei helemaal niets!
Ik wist me met m’n verdriet en schuldgevoel geen raad.

Ben momenteel bezig om mijn verhaal (als “heldervoelend geboren kind”) te omschrijven, maar het lukt nog niet al te best.

Ze heeft zulke afschuwelijke dingen tegen me gesnauwd, onvoorstelbaar en niet geschikt voor jeugdige lezers.

Maar het is echt zo, Forl., dat God mij leidt in dit proces, op zoek naar de ware aard en de ware gebeurtenissen omtrent al die figuren welke zo’n valse claim op mijn leven hebben gelegd.

Het is echter zo veel, en zo omvangrijk, zo complex, en het gaat met zo ontzettend veel lichamelijke klachten en extreme pijnen gepaard.
Die pijn geeft mij dan weer dat schuldgevoel terug, als zou ik weer niet goed bezig zijn.

Netzo als mijn moeder steevast beweerde, dat alles altijd mijn schuld was, xc3xa8n blijven zou!
B.v. als ik ziek was, (blaasontsteking), dan snauwde ze verwijtend: “eigen schuld, had je maar niet zo lang met je blote benen op de stoep moeten blijven zitten”

Was ik verdrietig, dan snauwde ze: “trek jij eens gauw een wat vrolijker gezicht; ik ben toch zeker niet van plan om tegen zo’n stomme kop aan te moeten kijken, wat verbeeld jij je wel, jij lelijk mormel dat je daar zit”.

Zij is voor God gaan spelen in mijn hoofd. Ik zag mijn ouders voor God aan, maar zij onthielden mij iedere vorm van positieve erkenning.
Zodoende ben ik blijven geloven dat ook God mij maar een hxc3xa9xc3xa9l stout en zeer schuldig mormel zou vinden.

Die hersenspoeling moet er dus uit; en dat is ook aan het gebeuren.
Volgens mij (de eeuwige optimist), ben ik er bijna.

——————————————————————————————————

Hoi Forl., en Forl..

Ja, : “Eert Uw vader en moeder”, daar ben ik ook van in de macht gekomen!

Ik kom steeds meer hersenspoeling tegen, en kan daardoor nu ook steeds bozer worden op “Jan en alleman”.

En in de eerste plaats op die wraakzuchtige moeder van me en op die huichelachtige, slappe vader; welke mij altijd alles op liet knappen, en de kooltjes voor de hele familie uit het vuur liet halen.

Ik werd verantwoordelijk gesteld voor alles waar zij last van hadden. Ook voor een idiote broer, die net deed alsof ie gek was, maar zelfs 2 x is afgestudeerd!

Maar……………: overwinning!, Forl., en Forl., de boosheid borrelt van jewelste!!!
Ineens kan ik het, mag ik het, dus maar doorgaan met die banaan!, nu nog kunnen volhouden!
Miesje.

p.s. Chips, wat lijkt jouw verhaal op mijn verhaal, Forl., ik kom er ineens achter wat voor een, mij bedreigende, en gemene vader ik gehad heb, en hoe de hele familie me is gaan bedreigen, toen ik gekapt had met m’n moeder. het houdt maar niet op met ontdekkingen:-), ben hxc3xa9xc3xa9l boos nu!
——————————————————————————————————

Fijn dat je dat zo schrijft, Forl.
Komt me hxc3xa9xc3xa9l goed uit nu.
Ik worstel me een ongeluk tegen die stomme afschuwelijke hersenspoelende ouders van me.

Ja, zelfs op God mag je boos worden; nu, dan zeker t.o.v. je vader en moeder, welke zo INTENS gemeen zijn geweest om op Zijn plaats te gaan zitten in mijn hoofd, en me zo vreselijk zijn gaan beduvelen daarmee

Word steeds bozer!!!

NB. het is niet alleen “de hel die mijn moeder heet”, het is ook “de hel die mijn vader heet” + m’n rotbroer en m’n afschuwelijke zus, en m’n vroegere verloofde, en al die mannen die me altijd achterna gezeten hebben,
en die halve gare, die in een volle bus in mijn kruis gingen wrijven, enz.enz.
En Mies durft niets te doen, is verstijfd en verstomd.
Ik gooi het er nu allemaal uit! Lekker puh,
Liefs van Miesje, die zich rot vecht momenteel.
——————————————————————————————————

Hoi,

Ben nu ook boos op mezelf, omdat ik altijd maar alles goed wil hebben voor alles en iedereen in deze wereld.

Daarin ben ik een veel te hardnekkige, eigenwijze dreutel gebleken.
En ben mezelf helemaal voorbij gelopen daarin.

Echt stom hoor van mezelf,: allemaal “vechten tegen de bierkaai”, en “er aan onderdoor gaan”

Dat vind ik toch stupide!! Wat een oen, hxc3xa8?

——————————————————————————————————

24-4-2007 : Wat doe ik verkeerd? Ik voel me zo schuldig!

Hallo allemaal,
De hele dag spookt dat al door mijn hoofd, die vragen van : heb ik iets verkeerds geschreven op het forum, heb ik me ergens schuldig aan gemaakt, heb ik iemand per ongeluk beledigd?
Juist omdat ik geen reakties krijg op het item van “de hel die mijn moeder heet”, maak ik mij zorgen daarom.
Dan denk ik weer, dat ik te veel erkenning zoek op dit forum, een betweter ben, enz., enz.

Maar ineens kom ik erachter! Ineens weer een eye-opener in relatie tot mijn moeder.
ZIJ verklaarde mij n.l. (door haar schelden, en ook door haar, mij totaal afkeurende houding, haar “mij doodzwijgen”, enz.enz.,) ALTIJD SCHULDIG!

Ze nam ook altijd wraak, hetgeen ik tot eergisteren nooit beseft heb (maar daar zal ik evt. later op terug komen).

Enfin, wat ik maar zeggen wilde: ik weet nu waar mijn schuldgevoel voor en in alles wat ik doe vandaan komt.
:
Mijn moeder verklaarde mij (door haar uitstraling naar mij toe) schuldig omdat ik niet meedeed met(aan) haar haat.
Omdat ik niet meewerkte met haar “plan van aanpak”, van werken met haat; van alles bewerken en kapot maken d.m.v. haat en woede.

Ik herinner me nu ook een droom van ong. 5 jaar geleden.
Droom:
Ik lag alleen in bed en ineens ging de slaapkamerdeur open. Ik schrok, er kwamen 2 gedaantes naar binnen, ze liepen op me toe met messen (of pistolen).
Ieder van hen richtte hun wapen met een enorme dreiging op mij, om me te zullen gaan vermoorden.
Ik ging rechtop in bed zitten en vroeg (heel bang en verbouwereerd)
:”wat doe ik verkeerd”?
Ze kwamen nxc3xb2g dichterbij, en nog dreigender op me af. Toen zei ik heel onnozel (en kinderlijk haast) :”ik geloof in God”.
En toen gingen ze weg, ze losten zo maar op in het niets, en ik werd wakker.

Maar toch nog even de vraag aan jullie, heb ik “verkeerde dingen” geschreven op het forum, heb ik de verkeerde instelling, ben ik verkeerd bezig, heb ik de verkeerde woorden gebruikt? Of is het werkelijk de demonisering van mijn moeder (en mijn zus) waar alles om draait?

Maar ik weet nu dus, dat die 2 zinnen :”wat doe ik verkeerd?, en:” ben ik ergens schuldig aan?, mij mijn hele leven al aan het beheersen zijn in mijn hoofd, en me op die manier totaal overheersen en tegenwerken + onbewust aanvallen en ondermijnen, in alles wat ik doe of laat.
Bedankt voor het lezen, en heel graag commentaar a.u.b.
Liefs van Mies.
P.s. Opeens snap ik dat die 2 dreigende personen uit mijn droom, staan voor mijn angstvraag “wat doe ik verkeerd” en voor mijn schuldgevoel.
——————————————————————————————————

Ja, lieve 4 x Forl., ik begrijp jullie hxc3xa9xc3xa9l erg goed!, overigens bedankt dat jullie schreven .

Ik weet dat jullie allemaal ontzettend lief zijn , net zo als al die (door anderen )gekwetste ptssers (anders waren we geen ptssers geworden, denk ik).

Het is alleen mijn eeuwige twijfel aan mezelf in alles wat ik doe, waar ik nu doorheen ga, en in feite val ik daar eventueel anderen mee lastig, hoewel niet zo bedoeld; maar ik dacht ook eventuele herkenning op te kunnen roepen bij “ons”.

Het is mijn kinderlijke, momenteel altijd maar weer de kop opstekende schuldgevoel, daar wil ik ook eigenlijk niemand voor claimen,( om dat nu voor mij goed te gaan maken.)
Ik kan ook vaak niet alles lezen, of op alles reageren; heb wat dat betreft ook die concentratieproblemen (veel pijn om te kunnen lezen), xc3xa8n de triggers.

Maar ik vind zoveel bevestiging aan de ene kant op dit forum; en tegelijkertijd word ik er nxc3xb2g onzekerder van. In de zin van : wat mag ik nu wel schrijven, en wat niet!
Het roept i.z.z. mijn onzekerheid aan vroeger bij me op, waar ik destijds overheen ben gegaan.

Vroeger (vxc3xb3xc3xb3r de ptss-verschijnselen) was ik xc3xa9xc3xa9n en al bravoure!
Dit moet nu gewoon veranderen in een stabiele, zelfverzekerde houding, waarin mijn verdriet niet meer “overtroefd” hoeft te worden voor en door mezelf.
Veel sterkte en liefs maar weer,
Mies.
——————————————————————————————————

Hoi Forl.,
Wat een treffende en fijne reactie. Ja, boos worden dat is nu juist het grote probleem!
Er zit nog veel extreme angst voor mijn moeder in mij verstopt, welke mij nog steeds gevangen houdt, en me in haar greep wil houden.
Telkens als ik mezelf gemotiveerd heb, na een herbeleving (van haar wraakacties die ze tegen mij ondernam, en aan haar extreme bedreigingen), en dan heel erg boos kan worden, word ik daarna toch weer heel erg onzeker, en komen de excuses voor haar gedrag weer om de hoek kijken. En zo blijft dat maar doorgaan.

Wat mij wel vaak goed helpt om in te kunnen voelen, en zien hoe slecht mijn moeder in wezen was, zijn dromen, waarin ik terug ben samen met haar. In die dromen zie ik hoe erg ze mij mishandelt. En hoe ze niet tot de orde te roepen en niet te stoppen is ,of voor rede vatbaar , enz.
Na die dromen kan ik dan wxc3xa8l boos zijn, soms krijg ik in die dromen toch de gelegenheid om me te uiten t.o.v. mijn moeder.
Mijn moeder dulde n.l. geen enkele inmenging, inspraak of tegenspraak.

Die angst werkt en werkte als een (in mijn hoofd constant aanstaand) computertje, dat a.h.w. door haar bestuurd kon worden, en ook werd.
Een voorbeeld: Ik mocht dus niet met jongens omgaan, + niet naar de bioscoop, en dat al HELEMAAL niet op zondag
Toen ben ik een keer stiekem met een jongen toch op zondag naar de bios gegaan (was toen 15 jaar).
Die jongen begon mij te zoenen, ik schrok me rot en kreeg prompt een verlamde hand.
Het erge was, dat ik dus een smoesje moest verzinnen (ook aan de doktoren, want ik werd opgenomen in het ziekenhuis) over hoe ik aan die verlamde hand gekomen was .
Maar nog erger waren mijn zenuwen als het bezoekuur aanbrak, want dan kwamen, xc3xa8n mijn moeder, xc3xa8n die bewuste jongen bij mij op bezoek. En dat heeft nog een akelig xe2x80x9cstaartjexe2x80x9d gehad i.d.v.v. een wraakactie achteraf, door zowel mijn moeder als door mijn zus; die 2 deden met elkaar mee daarin.

Destijds heb ik er allemaal zelf veel om gelachen, ik was zo onbezorgd!, echt, ik maakte overal grappen om, en zelfs nu heb ik nog steeds die neiging om alles achter grappen te verbergen. Dat doen veel gekwetste mensen natuurlijk uit overlevingstactiek.
Bedankt voor je goede raad, Forl., ik ben op weg naar het afvoerputje zullen we maar zeggen, moet alleen nog zien alles tegelijk erdoor te kunnen spoelen, om voorgoed weg te krijgen en te houden.

Liefs, Mies, p.s. vinden jullie het geen raar gebeuren, van die hand?

——————————————————————————————————

29-4-2007 Willen slapen – willen ontvluchten aan.

Door middel van slaap, zou ik de (onbewuste?) angst en wanhoop voor het bestaan in deze wereld willen (kunnen) ontvluchten.
Die angst zet zich bij mij om i.d.v.v. extreme, gruwelijke, lichamelijke pijn en onrustbeleving.

De confrontatie met die angst, is het hevigst, grijpt me ’t ergst naar de keel, bij het naar bed moeten gaan; om me daar dan aan over te moeten geven.
En hij dringt het diepst tot me door, als ik ’s ochtends vroeg weer ontwaak (na evt. geslapen te hebben :))in diezelfde wereld, waarin ik juist zo extreem bang ben, en welke ik zo graag blijvend zou willen (kunnen) ontvluchten.

Echter ik weet dat het oude levensangsten zijn, waar ik nu pas mee geconfronteerd word; omdat ik er nu aan toe ben om daar doorheen te kunnen gaan, xc3xa8n om deze angsten nu te zullen overwinnen!

Dat deze overwinning er gaat komen, staat voor mij zo vast als een huis!!!

——————————————————————————————————

Wordt vervolgd.