Opnieuw bedrogen

Kopie van mijn Facebook bericht van vandaag 12-1-2024

Dit is niet te geloven, maar ik wil iedereen waarschuwen.

Wat is er gebeurd?

Als reactie op mijn bericht hier dat mijn fiets gestolen was kreeg ik van verschillende mensen de tip om Ruptela_hack op Instagram te contracteren.

Allen vertelden mij dat zij via deze ‘tracker’ hun fiets weer terug hadden gekregen, waarbij ook steeds werd vermeld dat dit bedrijf 100% betrouwbaar was.

Ik nam contact op met Ruptela_hack official page op Instagram.

Om te beginnen moest ik €56.00 overmaken naar:Ruptela_hack official page

IBAN GB72CLJU00997188671953 BIC code CLJUGB21 Ontvanger SELLIER BOHDAN Bank Duidelijke Junction Limited bank adres 15 Kingsway, Londen WC2B 6UN.

Zodra ik hen de print-screen hiervan had gestuurd (wat ik dus heb gedaan) zouden ze beginnen met de tracking.

Daarna kreeg ik dit bericht van hen. (ik weet niet waar het komt te staan, ms onderaan) Maar ik moest naar WECODE gaan op Instagram, met de opdracht: Stuur zijn bureau een bericht om een gecodeerde toegangscode voor ons te genereren.

(vertel hen dat u een gecodeerde toegangscode voor uw fiets wilt)

Bij WECODE moest ik 50.00 € overmaken naar

Rekeningnummer (IBAN) GB22CLJU00997184116860 BIC CLJUGB21 Naam rekeninghouder PELIN OLEKSANDR TIN (belastingbetaleridentificatienummer) 3806601395 Bank Duidelijke Junction Limited bank adres 15 Kingsway, Londen WC2B 6UN

Op mijn vraag waarom ik weer moest betalen, en ik al had betaald bij Ruptela werd gezegd: ‘dat is voor tracking, hier genereren we code voor fiets, 50 euro’.

Ik dus die 50€ overgemaakt, maar vreemd genoeg kreeg ik dit bedrag niet te zien in mijn overzicht van mijn bank.

Toen ben ik vragen gaan stellen an onze bank, hoe het kon dat ik dit niet te zien kreeg.

Daar werd verondersteld dat ik het dan niet had overgemaakt.

Wat doet deze oen, ik doe die betaling opnieuw.

Toen kon ik de betaling wel vinden in mijn overzicht, maar bleek dat ik het 2 x had overgemaakt.

100.00€ dus.

Uiteindelijk kreeg ik een trackingscode. Deze moest ik doorgeven aan Ruptela.

Over de dubbele betaling schreef men:

Mevrouw, we hebben de betaling ontvangen en het Binance-account eist dat u 50,- betaalt voor de terugbetalingskosten. Het geld kan niet worden terugbetaald als de klant niet voor terugbetaling betaalt.

Official page

Nadat u uw terugbetalingskosten heeft voldaan, zal ik u 100 in evenwicht brengen, toch?

(Wie volgt dit nog, als je CPTSS hebt, geen concentratie hebt vanwege de extreme, met name aangezichtspijn, plus FNS; daarbij heeft Karel al maanden een burn-out omdat hij zo op zijn tenen moet lopen vanwege deze omstandigheden)

Ik vond het al zo verdacht, dat het adres waar mijn fiets zou zijn getraceerd vlakbij ons is, en ik die bewoners NB ken.

Ik had geopperd dat ik naar dat adres toe wilde gaan, waarop werd gezegd dat dit zeer gevaarlijk zou zijn.

Maar het bedrog is nog niet ‘af’.:

Ruptela:

12:43

Ruptela_hack official page

We hebben een pakhuis in beslag genomen en onze agenten zijn overal om de verdachte en de fiets te arresteren.

Ruptela_hack official page

MCBO921120556, we moeten het framenummer van de fiets bijwerken omdat deze geen tracker heeft. zodat wij de betreffende fiets in het magazijn kunnen identificeren

Ruptela_hack official page

het kost je 40 euro om te updaten

Ruptela_hack official page

en stuur ons uw huisadres voor bezorging.

En dan krijg ik allerhande loze beloften en ‘geduld, geduld maningen’.

Inmiddels ben ik 297.00€ hieraan kwijt, en mijn fiets zal ik nooit van hen ontvangen.

Dit alles heeft ons beiden veel meer (Karel zegt ellende) energie, ‘en weet ik veel’ gekost, dan überhaupt het stelen van mijn fiets.

Dit was 2 dagen later.

Fiets hem erin.

p.s. had ik het maar niet op openbaar gezet, hè?

In mijn hoofd

Nog steeds plopt er een, mij bedreigende taal op in mijn hoofd,
dingen waar je ‘geen touw aan vast kan knopen’,
anders dan ‘een touw om mijn nek’.
Toch beeft mijn lichaam ‘over all’ nog steeds
van een onbeschrijflijke angst
die zo diep verborgen zit
dat ik er geen vat op krijgen kan.

Het heeft mij genekt,
zoveel gedonder,
als een wonder
heb ik het overleefd.

Of ik hoor plotsklaps:
“zo, en nu is de maat vol”!!!
Als kind, ja, wat weet je nou?
Ik zat toen nog niet op muziekles ;-),
en dan nog,
weet ik veel, welke maat er wordt bedoeld .

Het zal wel een grote maat zijn geweest,
tenminste, in die mate dat het knoerthard
naar mijn hoofd geslingerd werd.

Dan een aantal jaar later
is er ineens het dreigende verwijt van,
dat ik alweer ‘geen maat kan houden’.

Waarin, of waarvan, daar moet ik altijd maar naar raden.
Ik moet alles altijd ‘aanvoelen’.
En als ik dat niet prompt in de Schmieze heb, dan had ik volgens ‘haar’,
‘met mijn klompen aan kunnen voelen’ wat ‘zij’ nodig had!

Altijd alles aan moeten voelen en klaar staan.
Ga er maar aan staan, altijd op scherp.
Om dan het verwijt te horen
dat ik geen moment stil kan zitten.

Als kind, zo’n onbegrijpelijke taal.
En onbewust parkeer je het ergens
het wordt tot een routinematige gewoonte,
terwijl je wordt uitgewoond.

Zoals: “je weet wat je te doen staat”!!!
En dan de toon waarop
altijd dreiging in de lucht.
Nu, zovele jaren later
krijg ik nog steeds geen lucht
voel ik alle kracht uit mij verdwijnen
ben ik volkomen uitgeput.

Mens erger je niet
de (dobbel-)steen valt op:
ga naar de put.

Er werd een intens, samenzwerend spelletje met mij gespeeld.
Een spelletje dat nog steeds gaande is
en nooit ‘afgelopen uit’ schijnt te zijn.

Dat ‘afgelopen uit’, ook deze woorden hielden een bedreiging in.
Dan werd mij de wet voorgelezen, ahum
Met tot slot, dat ‘afgelopen uit’, als dreiging dat ik niets in te brengen had.

Mijn mond gesnoerd, ook dit voel ik nu letterlijk gebeuren.
De extreem, pijnlijke krampen zitten n.l. ook in mijn mond.

Ik had niets in te brengen in mijn eigen leven
ik leefde voor hen, ten dienste van hen, en van Jan en alleman,
zodat mijn eigen ikkie onbereikbaar werd voor mij.

Op de vlucht geslagen
figuurlijk vele slagen
altijd onverwachts nog een schep er bovenop.

Ik werd in stukjes geknipt
“de geknipte gast” 😉
onaangenaam verrast
maar ik lachte alles weg.
‘Wie niet weg is, wordt gezien’.

Maakte overal een goede grap van
leerde om op die manier
de dreiging uit de lucht te halen,
en dacht dat ik het zwaard boven mijn hoofd
daarmee kon tegenhouden.

Wat blijkt nu
het zwaard ‘hangt’ er nog steeds
het slaat toe,
juist op momenten dat ik even ontspannen ben.
Huppekee, het zwaard staat paraat,
een wegpiraat
die nooit weg gaat.

Is dan alle moeite van mijn vernuftig overleven
‘paarlen voor de zwijnen gooien’ geweest?
Ja, een volmondig ‘ja’!

Ik ben er echt geweest
in die hel
van afscheuren
mijn vel
trekken over mijn oren
‘wie niet horen wil, moet maar voelen’.

Toen, in mijn leven, van voor die uitbraak: “CPTSS”,
had ik geen weet, geen enkele herinnering.
Was mijn leven alleen maar ‘het heerlijk buiten spelen’
het onderzoeken van de natuur.

Ieder uur (dat mij werd toegestaan)
was ik buiten
het liefst totdat ik niets meer zag.
In het duister kwam dan het griezelige gefluister
zag ik spoken overal.

De onbeschrijflijk, alles overheersende angst:
Miesje moet naar bed
Miesje moet eerst onder het bed kijken of daar iets verscholen zit.
Miesje heeft moeite om daarvoor alle moed bij elkaar de schrapen
om dit te durven, maar het moet,
het moet echt.

Oh jongens, wat moet Miesje een angst overwinnen.
Een diepe, maar toch benauwde zucht,….. er zit niets.
Dan het bed in.
Miesje is zo enorm bang, oren gespitst, kijken in het rond.
Ze ziet gedaantes verschijnen op de deur van de gepolitoerde kast.

Bang, eng, afschuwelijk, gruwelijk
want ze bewegen.
Komen ze naar Miesje toe?
Oogjes toe
en zingen
of duim in haar mond
want zonder die duim kan Miesje sowieso niet slapen.

Eindelijk, doodmoe van het alert zijn
zal ze in slaap zijn gevallen.
Alle vallen
die voor haar zijn gezet.
Ze slaapt,
de tijd dat ze er niet op let.

En de dag begint
het opletten staat op vol vermogen
bang voor alles,
wat zal blijken niet te mogen.

Miesje kruipt in haar schulp
heeft geen weet van haar nood aan hulp
haar hulpeloze wezen
dat er nooit mocht wezen.

Miesje gaat aan de slag
is niet bang voor slag of stoot
staat bij voorbaat al paraat
voor een ieder in nood.
Red ieder ander bij voorbaat
voor elke vorm van verdriet.

Lief Miesje,
ze kent het hare niet.
Helaas.
.

Het is weer zover

En dan is het weer zover,
angstaanval nr. zoveel.
Geen kracht meer
geen lucht
helemaal aan het trillen
heb ik niets meer
te willen
uitgeschakeld tot en met.

Het overviel me
op het toilet
niets vermoedend
op mijn plaats gezet.

De oorzaak
gelukkig die weet ik
hoewel “gelukkig”
dat is betrekkelijk
doch te weten waar het vandaan komt
wie of wat erachter zit
het geeft klaarheid.

Zo klaar als een klontje
blijkbaar ben ik met die oorzaak
nog niet klaar
in het zien van
hoe erg iemand je in de tang kan nemen
je bedonderen, bespelen
naar het leven kan staan.

Te goed van vertrouwen
dat ben ik nog steeds
hoe kan je nu weten
wat er leeft
in andermans geest?

Achteraf, ja
als je gebukt gaat
onder onverklaarbare symptomen
waarvan er steeds meer bij komen
je alleen nog maar
van vrijheid kan dromen
en verlangen
maar in CPTSS blijft hangen.

Ik zal de vlag uithangen
mocht er ooit een punt worden gezet
achter alles
wat nu mijn leven belet.

De afbeelding maakte ik met Fractal Explorer, daarna heb ik hem bewerkt in dream generator.

Hoe was het ook alweer?

Een half jaar inmiddels, of langer, zie ik dat er iets bij de ontlasting ‘zit” wat mij voorkomt als afscheiding van een wond.
Ik heb zoveel extreme lichamelijk klachten dat ik mij er niet druk over maak.

mee.
NB en dan lees ik in het verslag: “patiënt is slaperig/suf”, zij misschien maar ikke niet.

In april is het zo erg, dat alles wat ik eet er in een plens uitloopt, wat ietsje gebonden is heeft kleuren die mij doen verbazen.
Oppassen geblazen, gebruik incontinentieverband!
Ook al kan ik de verbanden niet leggen.
Het wordt zo hevig dat ik naar dr. S. ga, die mij zegt, alles er maar uit te laten lopen, volgens hem zou ik een bacteriële hebben opgelopen en die moet eruit.

Dezelfde dag (of de dag erna) voel ik mij zieker dan ziek, en wil ik dat er naar mijn oren wordt gekeken, die ook al maanden zo’n pijn doen. Dr. S. ziet dat ze ‘dicht zitten’, ze moeten (1 week later) worden uitgespoten.

De diarree blijft verergeren zoals ook de oorpijnen welke doortrekken naar mijn hele gezicht.
Daar ik al járen aan hevige aangezichtspijnen lijd, kan ik het één niet van het ander onderscheiden; ik heb immers constant bewegende, strakke krampen die mij overheersen, en ja t/m mijn trommelvliezen.

Intussen op 2 juni een endoscopie, waarbij nogal wat verkeerd uitpakt voor mij, een drama hoe de 2 dagen van dieet verlopen; en omdat ik het afgesproken, voor mij gebruikelijke narcosemiddel niet krijg, maak ik ‘alles’

Geen poliepen gevonden, dus dat is goed.
Nu wachten op de uitslag van de biopten.

14 juni ben ik zo gesloopt dat onze huishoudelijke hulp mijn h.a. wil bellen als ik dit zelf niet doe.
Ik bel en ga naar Bep mijn gewoonlijke h.a., waar een dubbele oorontsteking wordt geconstateerd (hoezo Dr. S. oren uitspuiten?)

Ik krijg penicillinedruppel en druppels om de zwelling te doen verminderen. Dit heeft geen effect, dus 1 week later een ander soort penicillinedruppels, die ook niets verhelpen.
Dan een zeer zware kuur penicilline welke alles van mij vergt om vol te kunnen houden.
Ik ben geen mens meer, alleen al het gebruik ervan: 4 x p.d., 1e tablet nuchter, dan telkens 2 uur voor de volgende pil, niets eten, en 1 uur na de pil niet.

Mijn benen zwellen op, slokdarmproblemen; denk dat ik tijdens het schilderen niet genoeg gelucht heb en geef mezelf de schuld.
Dan lees ik op Internet de klachten van andere gebruikers en sta er versteld van, ik lees me toch een serie heftige bijwerkingen; diverse mensen schrijven te zijn gestopt na 1 of 2 dagen, zo enorm belastend was het voor hen.
Vind het knap van mezelf dat ik ’t toch volhoud.

Hallo, anderen kunnen naar bed gaan, maar Miesje niet. Miesje slaapt niet want de “normale pijn” gaat met me op de loop en aan de haal.
Alles wat ik al jaren lijdzaam heb ondergaan, is er nu in nog extremere mate.

Word mij de maat genomen totdat ik er ook geestelijk bij neerval om het op te geven, dat wat leven heet?

23-6-22
Eindelijk de uitslag van de biopten.
Mij wordt verzekerd dat het geen kanker is, doch zeker geen sinecure.
Ik moet snel naar de MDL-arts, ook vanwege het maandenlang bloedverlies vanwege een darmslijmvliesontsteking. (lymfocytaire colitis).

B. mijn ‘normale’ huisarts schrijft een brief via mail naar Dr. K., voor mij een bekende arts.
Doch, hier zit ik, 25-6-22, nog steeds gepamperd, in de letterlijke zin van het woord.
Ik houd nog steeds niets binnen, heb pijn, kan nergens heen; ik loop leeg en zie de kleuren en toestanden die mijn lichaam ‘hurry up’ verlaten.

Tja, verlaten zijn, allenig en ellendig, doch ik houd stand.
Mijn overlijdensadvertentie, ze staat nog niet in de krant.
Zou niet leuk zijn voor Karel, zeker nu ook hij zo ziek is, geen eten lust en volgens h.a. zwaar overspannen.
Mijn lijden, hij moet het lijdzaam aanzien, hoe zwaar zoveel jaar.

Ik wil voor Karel zorgen doch heb geen fut, geen sprankje energie.

Alles is ergens goed voor, het is alleen
dat ik dit nu nog niet zie.
——————————————————–

Zelfgemaakte foto van Anemonen met een filter bewerkt.

En dan gaat alles anders

Endoscopie
Eerst 2 dagen van voorbereidingen in acht nemen
Hoeveel keer heb ik al die regeltjes wel niet doorgenomen
zonder enige concentratie
pijnlijke ogen
weinig zien.

Ergens in mijn achterhoofd onderdruk ik
dat ik het eigenlijk niet zie zitten.
Al zo lang niet en het aan de kant schuiven van mijn gevoelens,
het is routine.

Vol van stress en angst dat ik iets zal eten wat nu niet mag.
Dus ik kijk tig keer al die ge- en verboden door
alles is toch al door elkaar in mijn hoofd
en mijn hart doet ‘gek’
de kunst is
om zelf niet gek(ker) te worden.

Op hol geslagen, alles is door de war
en ik heb ook nog de regeltjes van op tijd de oordruppels, eczeem crème,
dan hier, dan daar
plus een andere crème daar achteraan.
Telkens verhuizen die aangedane plekken.

Ben ik aangedaan?
Ik weet niets meer
en loop van hot naar her
op zoek naar rust
nergens te vinden
niemand die mij sust.

Dus, na 2 maanden, waterdun die diarree
zit ik daarmee
van nood met incontinentie verband
kan ik de verbanden niet meer leggen
geen energie ook
om er meer over te zeggen.

Na veel hangen en wurgen
bereid ik mij dus 2 dagen voor
op die endoscopie
Na eerst veelvuldig te moeten bellen met een secretaresse van het ziekenhuis
En een digitale vragenlijst invullen
waar ik 2 uur over deed.

Vechtend tegen de misselijkheid lukte het mij om braaf aan alle voorbereidingen, en voorwaarden te voldoen.
Al dat spul achter mijn kiezen
want ik had niets te kiezen
Op de dag van het onderzoek
de laatste ronde van dat vieze spul naar binnen gewerkt
Was het wachten totdat ik mij moest douchen.

Maar, oh jee
het zat me niet mee
Dat schoonmaakspul bleef maar stromen
net als ik dacht
nu is het klaar
weer een plens water.

Zo klaar als een klontje
blijft dat water stromen
uit mijn kontje
plassen op de badkamervloer
in de hal
op het toilet
hoor, Karel wat ik zeg!
want ik roep om een dweil
doch Karel verstaat ‘een bril’
en die kan ie niet vinden.

Sta ik daar in m’n blootje
midden in zo’n plas
ga ik me maar weer wassen
haastje repje
en niet in mijn sas
hoor ik roepen dat we te laat zullen komen
wat ook zo was
want de spoorbomen gingen dicht
even later een file.

Dan eindelijk bij het loket waar ik mij moet melden
zijn we getuige van een langdurige spraakverwarring
tussen mevrouw voor, en mevrouw achter het loket
en dan houd ik het niet meer
en zoek een toilet.

De procedure gaat nu echt beginnen
ik word meegenomen naar de uitslaapkamer
twee maal 4 rijen bedden tegenover elkaar
en ziedaar
op het bed een mega groot incontinentieverband
precies wat ik nodig heb.

Dan wordt het wachten totdat ik meer dan een half uur later
wordt gehaald
het bed wordt opgepompt
een gratis ritje naar de endoscopie kamer
waar mij wordt medegedeeld dat ik een dormicum ga krijgen,
een zgn. roesje..

Echt, alles gaat anders
dan in de brochure
die ik met zoveel moeite tig keer had gelezen
voor de endoscopie had ik niets te vrezen
ik zou Fentanyl krijgen
zoals de vorige keer
tja, dat heb ik dan weer.

Hoor ik het goed?
voor Fentanyl moet ik een andere keer terugkomen.

Dan er maar tegenaan
een pijn om te snijden
niet te vermijden
och, en die meiden daar
die waren wel leuk
ze probeerden mij wat af te leiden
en zeiden
als u straks terug bent
op de uitslaapkamer (ahum uitslapen???)
kunt u kiezen uit een broodje ham
of een broodje kaas en krijgt u koffie of thee

Dat menu had ik al tig maal langs zien komen
tijdens het wachten
dus zei ik voor de grap
ik wil een mueslibol.

Ik ging helemaal uit mijn bol
ja, van de pijn
toen maar meegekeken op de monitor
naar mijn mooie superschone darmpjes
het gangenstelsel van mijn onderlijf
er kwam geen einde aan
want alles was dus anders gegaan.

Mijn laatste kunstwerk een Apophysis fractal met een FE fractal heel zacht op de achtergrond.

Weer net als toen

30-4-2022

Een vreemd, vervreemdend gevoel dat blijft hangen
In zekere zin ook een beetje als
het zwaard van Damocles boven mijn hoofd
in heel mijn lichaam
En toch
ik ben niet boos.

Een teleurstelling
moeilijk te verwerken
een onvervuld verlangen
ondoorzichtige herinnering.

Het linkt ms ook aan het kind
blij gemaakt
met een dooie mus
nog verstrikt
in die lus.

Twijfel, onzekerheid, verdriet, eenzaamheid
verloren, dwaallichten
alsof iets mij heeft doen zwichten
om, zoals vanouds
mij alleen op die ander
te richten
mij weg te geven
alsof mijn gevoel
niet zou leven.

Het ontkennen van mijn gevoel
mijn recht op bestaan
alsof ik dat
uit handen geef.

De ander bestaat
en ik beef
letterlijk van binnen
overal de pijn
en toch,
ik laat niets merken
en blijf er voor
die ander zijn.

Ik kom tekort
en ik weet niet beter
zelfs niet
wat eraan schort.

Van binnen vlucht ik weg
laat alles over me heen komen
alsof ik sta te dromen
geen ontkomen
meer aan.

Ik besef later
dagenlang de kater
als het te laat is
om mijn gevoel te laten spreken
om uit te leggen
wat het met mij deed.

‘Wat heet’
onder mijn voeten
letterlijk het gevoel
dat men in mijn hoofd
zit te wroeten
moet ik weer boete doen
helaas
weer net als toen.

In associatie met Goede Vrijdag

Ze hebben het niet geaccepteerd dat ik naar deze wereld kwam
Mijn God, mijn God waarom heeft u mij verlaten
?
had mij liever daar gelaten
waar ware Liefde woont in alle straten
geen mensen zijn ‘in alle staten’
geen douw, of venijnig de trap na
mijn wezen levend is
in uw gena’
ik in veiligheid ga en sta
.
van Uw Liefde ben vervuld
met Uw waarheid ben omhuld
.
Here God, geef mij geduld
.

Goede vrijdag dd. 10-4-2020.
Apophysis fractal.

Uit mijn dagboek

7-2-20

.

Lang wakker, barstende pijn die heerst in mijn hele zijn.
Over “zijn” gesproken, ik besef dat ik nooit helemaal aanwezig was
in mijn ‘zijn’ op deze wereld, mijn geest was elders;
het gedeelte dat er dan nog wel was paste zich aan, althans poogde dat te bereiken,
het aanpassen aan al de voorgeschreven wetten die mij overheersten,
de voorwaarden en vereisten welke ik op moest zien te pikken van/uit mijn omgeving. Het, ‘u vraagt, wij draaien’ principe
.

Ik deed zo mijn best om ergens bij te mogen horen maar echte aansluiting vond ik niet. Later ook geen aansluiting meer met mezelf.
Sinds mijn PTSS is langzaam, door de letterlijke pijn en ellende, mijn leven hier,
mijn pijnlijke zijn tot uitdrukking gekomen,
en voel ik al die valse beschuldigingen pas echt
.
Ik ben en was anders, niet geaard, verfijnder in mijn voelen,
vol ontferming bewogen met de ander welke een last leken te dragen.
Ik wilde helpend, helend zijn t.o.v..
Dat juist werd mij niet gegund, ik werd ervoor gestraft, afgeblaft.
Men was jaloers, pisnijdig vanuit jaloezie.
Men maakte mij een kopje kleiner, gekleineerd, verscheurd mijn ziel, gewroken;
ik zou nergens voor deugen, noch goed genoeg zijn om wat dan ook te presteren
.

Prestatiemaatschappij, onbetrokken,
snauw hier, klap daar
moest ik blijven onder moeders rokken
als een verlengstuk van haar
nukken, rukken, de rapen gaar
.

Men wilde garen met mij spinnen
moest hen vermaken
alles naar hun zinnen
wensen aflezen over waar
ik mee moest beginnen
om later te worden uitgekotst
.

Kost en inwoning tegen elke prijs
dankbaar mijn onzichtbare
wonden likken
hun lik op stuk beleid
.

Geheid
zo ging Miesje ten onder
bedolven onder spot en donder
.

Fractal gemaakt met Apophysis.

Geen woorden

Aan wie zou ik het kunnen vertellen
en bovenal, wie zal het willen horen, begrijpen
datgene dat mij te pakken heeft?
Helemaal in de macht, de powerkracht van die enorme allesoverheersende krampen, zo diep, strak, iedere seconde, het fijnpersen, afknijpen.
Het is adembenemend, zonder mooi erachter
.

Kwam ik er nu maar achter
wat ik er zelf aan kon doen!
Het geven van meer dan katoen
van de tigvoudige ‘Jetjes’,
op mijn donder en falie, nooit falend
als een persoonlijke oerknal, knallend mijn hoofd, schedel en hele lijf in
terwijl ik lijfelijk aanwezig ben, maar probeer om dat juist niet te zijn
.

Ik kom er niet uit, en niet vanaf.
Het wordt nog altijd straffer, verdraaid
wie draait daarvoor op,
is het kleine Miesje
grote Jacomientje
alles bij elkaar
op de grote hoop
terwijl ik probeer nieuwe hoop
en overleving te vinden
mijn best doe om de wanhoop niet te laten zegevieren over mij
.

Is het een zegen dat ik niet knettergek ben
terwijl mijn lichaam dit wel is
krankzinnig, uitzinnig, buitenzinnig
Wat is de zin, het begin
van woorden die ik eraan kan geven
aan iets waar geen woorden voor te vinden zijn
?

Niet serieus nemen, Miesje
vooral dat niet doen, net doen alsof
maar soms zijn de afleidingsmanoeuvres en grappen gewoon op
.
Moet ik het dan serieus nemen, dat kan niet, gaat niet
want dan heb ik weer geen woorden
niet te verwoorden
het ondergaan zonder ten onder te gaan
.

Maar dan kom je bij een arts, een specialist, moet je antwoord geven op nuchtere vragen die voor mij nergens op slaan
.

Ik vermijd artsen, maar soms moet je.
ben ik daar, dan voelt het als een flater
ik sla een flater, omdat het niet in mij opkomt om mij zorgen te maken over,
de in mijn ogen, futiliteiten
.
Sla ik de plank mis?
De plank slaat mij, in niet mis te verstane, voortdurende klappen

.
Een klap is een daalder waard.
Laten we er dan maar weer een grap tegenaan gooien
want in dat opzicht ben ik dus een multimiljonair
zonder ‘air’
.

.

Foto bewerkt met dream generator.

Afgedaan als niet toerekeningsvatbaar

Plots de herinnering terug
en ik kan het niet bevatten
!
Vanochtend, ik kom uit mijn bed, dat bed dat ik weer ontvlucht omdat de pijn mij daartoe dwingt.
Loop naar beneden, kom de keuken in, en ‘hoor’ wat onze oudste dochter ong. 3 jaar geleden in haar laatste telefoontje tegen mij zegt.
“Och, jij bent een beschadigd mens”.
Op een dermate minachtende, beschuldigde, veroordelende toon die mij ter plekke laat bevriezen,
waarop ik geen reactie paraat heb.
.
Nu het ineens tot mij doordringt, na het totaal vergeten te zijn
ben ik er helemaal van ondersteboven.
.
Niet te bevatten, juist over de context waarin dit mij werd verweten.
Ook hoe onverwachts venijnig.
Ja, en natuurlijk bevries je, want dan is het dus, dat ze al die jaren ervoor
een berekenend toneelspel heeft opgevoerd.
.
Ik weet inmiddels dat ik altijd in haar macht ben geweest.
In dat jaar van 3 jaar geleden was ik aan het veranderen
begon ik haar bedrog te voelen
was ik minder het makke schaap.
Het makke schaap dat in haar straatje volgzaam alle commando’s voorvoelde, totaal aan haar ego toegewijd.
.
En dan, als ze merkt dat ik mij minder uitsloof, en zelfs iets van protest durf te uiten
ben ik ineens ‘niet toerekeningsvatbaar’.
Want daar komt het op neer.
Alles komt altijd op mij neer,
zelfs het ‘neerkijken’ van haar, dat ik onbewust altijd heb gevoeld, doch nooit heb beseft.

Ik ben enorm verdrietig, ontdaan, kwaad ook, verontwaardigd.
.
Mij wordt verweten dat ik geestelijk

mishandeld ben,
en er alles aan heb gedaan, om als moeder, hen juist voor iedere vorm daarvan te behoeden.
Met als gevolg, dat zij mij ook gingen misbruiken.
Ja, beide dochters.
.
Ik slikte alles van hen, gaf ze vrijheid en complimenten.
Niet dat ik daar nu spijt van heb.
Inmiddels heb ik ook ingezien, dat ze mij daarvoor in de plaats, altijd een schuldgevoel hebben gegeven.
Okay, dat is gewoon zo.
.
En toen M. later met haar 3 kids hier logeerde, liet ik nooit iets merken van de enorme lichamelijke pijnen,
ik was er helemaal voor hen.
Er werd ook nooit naar gevraagd, terwijl M. wel wist hoe die enorme pijnen mijn leven onmogelijk maakten.
.
Wil je dan 1 keer, 1 enkele keer
iets van protest laten horen, na weer een valse beschuldiging,
dan is er de hooghartige, denigrerende reactie van
“och, je bent een beschadigd mens”.
.
Jij telt niet mee
je bent nu eenmaal niet normaal.
je bent waardeloos, weet helemaal niks
kan niet normaal denken, noch reageren.
Jij stelt helemaal niets voor!
.
Laat dit nu exact dezelfde boodschap zijn, die ik altijd van mijn daders over mij heen gekregen heb.
.

Sadness is the word.