Mijn PTSS Items (2)

27april 2007: Weten jullie wat ik nu ZO HEERLIJK zou hebben gevonden!!??

Als er iemand bij mijn geboorte tegen me had gezegd: “Kind, je mag zoveel fouten maken als je maar wilt, ze zijn je bij voorbaat al vergeven!”

Of :”Ga maar lekker vxc3xa9xc3xa9l fouten maken, daar groei je van; daar wordt je hxc3xa9xc3xa9l sterk en wijs van.
Want dat heb je nodig, om te durven en kunnen leven op deze wereld waarin je nu terecht bent gekomen”.

Ja, dat zou niet gek geweest zijn, vinden jullie ook niet?

——————————————————————————————————

Wat ik hier schrijf, wat ikzelf leuk zou hebben gevonden, dat heb ik in de praktijk gebracht in de opvoeding van onze kinderen.
Wat blijkt nu, achteraf gezien, dat het averechts is “opgepakt”; dat ik txc3xa8 lief voor ze ben geweest, en dat ze daar dus van zijn gaan profiteren. (ja logisch toch!)

Ik wilde ze zxc3xb3 graag “mijn ellende” van thuis besparen.
Gek genoeg, een ellende (voorn. geestelijk misbruik), waar ik me destijds nog helemaal niet bewust van was.
Toch heb ik gemeend, in onze kinderen altijd mijn eigen beschadigde kind te zien (was meer een onbewust voelen).
Maar onbewust heb ik geprobeerd om die (mijn eigen) schade ,via het “vertroetelen” van onze kinderen te herstellen, en om zo iets bij hen te gaan voorkomen.

Stom, stom [wink] !!
Toen ze beiden definitief in het buitenland gingen wonen, toen begonnen mijn ptss-verschijnselen naar boven te komen.
Want……..>, ik kon niemand meer dienen!
Nl, door anderen blij en tevreden te kunnen stellen, daar achter / zo doende, kon ik mijn eigen pijn en al mijn verdriet verbergen en onderdrukken.

Door me uit te sloven voor “Jan en alleman”, kon ik dat systeem in stand blijven houden; dat oude systeem van vroeger. Dat er al ingeslopen is vanaf m’n vroegste jeugd, die hersenspoeling van :waardeloos te zullen zijn, als je je niet volkomen laat (ge-)misbruiken
Dat : leven voor de ander, anders ben je niet goed genoeg, en mag je niet bestaan, zelfs geen plezier hebben, enz.

Dat systeem werd voortgezet, ook via de kinderen.
Daar was ik ahw aan verslaafd.
Ik kon niet meer zonder het gevoel van:” misbruikt te mogen worden”, om zo mijn bestaan te kunnen verdienen en dat veilig te kunnen stellen.

Forl., je hebt gelijk, je kan eigenlijk niets voorkomen, ook al doe je als ouder nog zo je best.
Al zet je ze bwvs op een voetstuk, en geef je ze alle ruimte, ze moeten toch zelf hun lessen leren.
Tja, en die levenslessen die heb ik zelf dus ook niet kunnen ontlopen.
Hoe hard ik me ook heb uitgesloofd, uiteindelijk loop je met het ego toch tegen je onmogelijkheden aan, of tegen de ptss [wink] [grijns]

—————————————————————————————————–

Het inzicht, dat ik verslaafd was geraakt aan het systeem van : je bestaan te moeten verdienen middels je te laten misbruiken, dat had ik al veel langer zo begrepen.

Mijn nieuwe inzicht bestaat er uit : dat ik, zonder het zelf te weten, het met onze kinderen juist zo heel erg goed heb gedaan! en dat ik dxc3 t achteraf inzie.
Dat, “wat ik zo HEERLIJK zou hebben gevonden”, ik dat juist wel aan hen heb gegeven.

En daar ben ik heel erg blij om, dat ik dat nu voor mezelf kan bevestigen.
Ik had het dus achteraf gezien, niet beter kunnen doen, dus ik mag in dat opzicht heel blij zijn met mezelf , en dat geeft me een rustig geweten.

Ik voel nu gewoon dat ik een hardstikke goede en liefdevolle moeder ben geweest, en dat is een enorme bevrijding!!
Het voelt alsof me dat inzicht is geschonken [kadootje] .
Dat ik het juist precies anders dan m’n eigen moeder heb gedaan, HEERLIJK is dat, om dat nu te mogen beseffen!!

Ook zie ik in, dat onze kinderen niet tevreden te stellen wxc3 ren.
Nu, dat is hun verantwoording, en niet meer de mijne!
Lekker puh!! .
Nogmaals dank, en de groetjes van Mies.

——————————————————————————————————

Een Forl. schreef hierover aan mij:

Dat je dochters nu zijn zoals ze zijn is niet alleen het gevolg van de opvoeding. op een gegeven moment moet je je kinderen los laten en gaan ze hun eigen weg in het leven. Dan heb je als ouders niet meer veel invloed en kun je zo ook niet meer beschermen, je kunt alleen hopen dat ze zich herinneren wat jij ze hebt meegegeven. Sommige kinderen komen later alsnog op het “verkeerde” pad, maar dat is niet ‘onze” schuld. Wij als ouders hebben gedaan wat ons hart ons in gaf.

Wij kunnen en mogen trots zijn op ons zelf dat we ondanks alles wat we zelf hebben meegemaakt onze kinderen hebben opgevoed tot mensen die nu hun eigen weg zullen gaan. Dat we het heel anders gedaan hebben dan onze ouders, ook dat is iets om trots op te zijn.

Vaak hebben we onze gevoelens naar de achtergrond geschoven want onze kinderen waren het belangrijkste op dat moment. Ook ik heb me jaren (en nu nog steeds) weggecijferd voor mijn kinderen. Mijn gevoelens van onmacht, verdriet, boosheid etc verberg ik zoveel mogelijk voor mijn kinderen. Voor hen ben ik moeder en ik wil dat ze hun leven thuis herinneren als een leuke tijd. Gelukkig zijn er momenten dat die gevoelens er allemaal mogen zijn en kan ik er aan werken, maar op het moment dat de kinderen er zijn ben ik MOEDER.

Lieve Mies, ook jij hebt je kinderen alles gegeven wat je kon. Je hebt over ze gewaakt, je hebt voor ze gezorgd en je hebt er voor kunnen zorgen dat het nu volwassen mensen zijn die hun eigen leven gaan. Als dit leven die ze nu leven niet loopt zoals je kinderen dat zouden willen is het niet de fout van jou, jij hebt alles gedaan wat je moest doen!! Zij moeten nu leren om hun leven op te bouwen en zullen ook hindernissen tegen komen, daar kunnen we als ouders niets meer aan veranderen.

Wij hebben ons best gedaan als ouders!!! Ik ben ervan overtuigd dat ook jou kinderen, Mies, zich dat ooit weer gaan herinneren en daar ook op terug kunnen vallen. Ze moeten nu leren dat ze fouten maken, maar dat die fouten niet meer door jou worden opgelost. Zij zullen nu zelf de fouten moeten oplossen, dat is een weg die ieder kind zal gaan die op eigen benen komt te staan.

Dat jouw PTSS klachten naar boven kwamen toen je kinderen het huis uit waren is logisch. Je hoefde je niet meer beter voor te doen dan dat je je voelde. Je kunt nu jezelf zijn en daar hoort PTSS bij, hoe vervelend ook. Toen de kinderen thuis waren kon je de knop om zetten en 100% moeder zijn, nu hoeft dat niet meer en kun en moet je jezelf zijn hoe moelijk die weg soms ook is.

Het is een lang en soms heel moeilijke weg dat weten we allemaal. Mies en ook alle anderen uiteraard, we gaan dit gevecht winnen ook al lijkt het soms of het steeds erger wordt (als ik naar mezelf kijk).

____________________________________________________________________________

14 Mei 2007 : Een grote denkfout van mij (Herstel = HERSENSPOELING)

Over schuld en ptss:

Een van mijn fouten was:
Om de bereidheid te moeten tonen en hebben, om voor alles wat iedereen niet goed genoeg lukte in hun leven, al bij voorbaat de schuld daarvan op me te nemen;
om hun fouten zodoende goed te gaan praten en draaien. en ervoor op te willen draaien.

Door de schuld op me te nemen, hoefde ik dan niet in te zien hoe slecht anderen waren.
Op die manier kon ik blijven geloven in mijn goede, en mooie sprookjeswereld, waarin ze altijd :”nog lang en gelukkig leefden”, met elkaar.

Als anderen ergens last van hebben, heb ik geleerd om automatisch de schuld daarvan op me te nemen.
En omdat ik niet tegen dat misplaatste (Miesplaatste 🙂 schuldgevoel kan, wil ik al hun problemen onmiddelijk voor hen oplossen.

Ook ben ik geprogrammeerd, om altijd maar andermans zelfmedelijden te moeten gaan opheffen en dat te gaan compenseren.

Maar dit is een GROTE DENKFOUT, want ik ben God niet!!!
——————————————————————————————————

Het zijn allemaal slechte gewoonte’s (opgedrongen gedragsregels) geworden, maar deze zijn ontstaan vanuit het gehoor moeten geven aan de hersenspoeling, welke alreeds begonnen is vanaf mijn geboorte.

Mijn hersenspoelers hebben op die manier macht over mijn denken gekregen.

Mijn ptss gaf mij de aanleiding om die hersenspoeling te gaan ontrafelen.

In feite ben ik nu al jaren niets anders aan ’t doen, dan om me vrij te vechten van die opgelegde gedragspatronen/regels/voorwaarden, waarmee ik gehersenspoeld was.

Ik hoef me dus ook niet schuldig te voelen aan een denkfout, ik heb nooit zelfstandig mogen denken, of handelen (buiten de macht van mijn moeder en familie om)

Elk zelfstandig denken en handelen van mijzelf, werd genadeloos afgestraft en de kop in gedrukt.
Ik werd superschuldig verklaard aan elke vorm van zelfstandig durven denken of handelen. (het werd zelfs altijd gewroken)

Mijn schuldgevoel van nu, komt doordat ik nu wxc3xa8l zelfstandig leer denken en handelen, en de waarde van mijn eigen persoonlijkheid ga inzien.
Dat schuldgevoel is dus ook weer een deel van die hersenspoeling.

Het is een vicieuze cirkel welke ik nu aan het doorbreken ben, door niet meer in hun leugens te geloven.

Voorheen voelde ik me altijd schuldig aan mijn bestaan.
Dit schuldgevoel moet nu weg.

Misschien vinden jullie dat ik wel veel in herhaling val, maar dat doe ik omdat ik mezelf moet deprogrammeren
_____________________________________________________________________________

28-5-2007 : Ik hxc3xa8b me toch zitten huilen.

(iemand had een topic geschreven over dat ze door bepaalde usernames werd getriggerd / achteraf bleken dat namen te zijn die op “grootmoeders” sloegen)

Hallo allemaal,
Wxc3 t een herbeleving, zeg! Toen ik dat berichtje las van Forl., over dat ze dus getriggerd werd door usernames.
Het was echt een voltreffer, xe2x80x9cmidden in de roosxe2x80x9d !

Maar in feite ben ik Forl. dankbaar, want het was een doorbraak voor me, van een intens verdriet, dat dus nog altijd vreselijk diep in me verstopt zat.

Het hakte er zxc3xb3 heftig bij me in!! Ik ben uren van de kaart geweest.
Toen ik eenmaal doorhad welk verdriet er vanuit mxe2x80x99n onderbewustzijn naar boven gehaald werd, heb ik dan ook vreselijk zitten huilen, snikken, enz.; en was ik echt weer dat kleine meisje van ong. 4 jaar oud.

N.L., het was vroeger zo, dat ik werd doodgezwegen thuis. Dan werden er alleen woedende (of minachtende + verwijtende) blikken naar me toegeworpen.
Echter, ik moest er van hun dan zelf achter zien te komen waarom dat xe2x80x9cnodigxe2x80x9d was. En wat ze me verweten, wat ik nu wxc3xa9xc3xa9r verkeerd gedaan had, waar ik me volgens hun lichaamshouding/taal (zo extreem afwijzend en bestraffend) nu weer schuldig aan had gemaakt.

Maar ik mocht nooit xe2x80x9ceen hintxe2x80x9d vragen, waarom ze me zo minachtend behandelden.
Nee, daar moest ik zelf maar achter zien te komen van hen. Het zou txc3xa8 slecht zijn (zoals ik me gedragen zou hebben) om er xe2x80x9cwoorden aan vuil te makenxe2x80x9d . Zo van : xe2x80x9cals je dxc3 t dan nxc3xb9 nxc3xb2g niet weet!!!!!! En de toon, waarmee mij dat werd toegebeten, was afschuwelijk.

Iedereen gebruikte dus, het mij expres doodzwijgen, als probaat machtsmiddel om mij een enorm complex te bezorgen van : ME ALTIJD SCHULDIG TE WETEN AAN MIJN BESTAAN.

Want het gevolg was, dat ik onbewust( dan wel bewust), xc3xa8n op mijn tenen ging lopen, om nooit of te nimmer een verwijt over mezelf te zullen kunnen gaan afroepen, xc3xa8n dat ik constant op scherp stond om met mxe2x80x99n voelsprieten aan te zullen kunnen voelen waar ik evt. de schuld van zou kunnen gaan krijgen, me aan schuldig gemaakt had, enz.

Altijd dusxe2x80xa6xe2x80xa6.mxe2x80x99n bestaan zien te verdienen + dat veilig zien te stellen.
Maar ondertussen dus toch constant bang voor eventuele gevolgen voor xe2x80x9calsxe2x80x9d ,( want je weet maar nooit!)
En die gevolgen zouden echt niet mis zijn!

(Een paar bedreigingen van mxe2x80x99n moeder: dat ze me de hersens in zou slaan, als ik ze niet eens gauw wat beter zou gaan gebruiken. Dat ze me net zo lang zou afranselen, totdat er niets meer van me over zou zijn. (en mijn vader zei nooit iets, deed net alsof ie niets meekreeg))

Maar gisteren wist ik dus niet, dat dat schuldgevoel me nog zo extreem overheerste, en dacht ik dus echt zeker te weten, dat het mijn username zou zijn, waardoor anderen getriggerd werden.

Het xe2x80x9cme doodzwijgenxe2x80x9d, net doen alsof ik lucht voor hen was, me totaal negeren en me zgn. xe2x80x9cover xe2x80x99t hoofd zienxe2x80x9d, was dxc3xa9 tactiek in mijn familie om mij, xc3xa8n een enorme angst aan te jagen + mij tegelijkertijd totaal schuldig te kunnen verklaren aan ALLES wat ik me maar xe2x80x9cbedenkenxe2x80x9d kon.
Dus onbewust was ik me altijd aan xe2x80x9chet bedenkenxe2x80x9d. Onbewust was ik xe2x80x9cin alle statenxe2x80x9d, van zowel verdriet, wanhoop, alertheid, xe2x80x9cmxe2x80x99n beste beentje voor zettenxe2x80x9d, enz.
Dus elke dag bezig om mijn bestaan xe2x80x9czienxe2x80x9d te kunnen verdienen.

Daardoor ging ik me altijd aan hun onuitgesproken wetten en regeltjes houden. Regels en voorwaarden, welke ik eerst zelf moest zien xe2x80x9cuit te vlooienxe2x80x9d; en wel xe2x80x9ctoegespitst op ieder individueelxe2x80x9d. Altijd moest ik uitzoeken xe2x80x9choe ik me te gedragen hadxe2x80x9d ten opzichte van ieder van hen, voor en op ieder moment, en al naar gelang de omstandigheden.

Door mij dood te zwijgen, kon iedereen mij helemaal naar hun hand zetten, me van alles afdwingen of opleggen, me overal voor op laten draaien, enz.
Dat heeft onbewust verschrikkelijk veel pijn gedaan. Die pijn heb ik toen weggestopt/ontkend, maar komt er nu in alle heftigheid uit.

Ik heb een aantal jaren geleden ( in een vreselijke depressie) ook gevoeld/beleefd, dat ik onder de grond levend begraven zat, en niemand wist dat ik daar zat, ze liepen allemaal daarboven over mijn xe2x80x9cgrafxe2x80x9d heen, leefden hun leven, ik hoorde hen praten, enz., maar kon me niet kenbaar maken dat ik daar dus onder de grond in die kuil zat.
AFSCHUWELIJK was dat gevoel. Dat heb ik echt zo herbeleefd; toen heb ik me ook zxc3xb3 afschuwelijk xe2x80x9cvan alle goede geesten verlatenxe2x80x9d gevoeld!

Het was voor mij thuis als in een concentratiekamp, met mij in de isoleercel.
Van waaruit ik steeds moest zien te verdienen om eruit te zullen mogen komen, maar ze gooiden me er txc3xb2ch steeds weer in met hun verbaal geweld, hun bedreigingen, en hun woede er ook nog achteraan.

Goed, maar ik ben dus blij dat dit er nu weer uit is, en dat ik weer een stuk van het verdriet, van dat kleine mishandelde meisje in mij, de erkenning heb kunnen geven, welke het meisje nodig heeft om weer te voorschijn te kunnen + durven komen.

Het is niet mijn bedoeling om hier zielig mee te doen of i.d..
Door dit op te kunnen/durven schrijven xe2x80x9cin het openbaarxe2x80x9d, ben ik bezig om mezelf te leren accepteren.
En om er juist met de pijn te durven zijn, als onderdeel van mijn bestaan.

Ik denk er over, om verdere gebeurtenissen over en betreffende mijn leven, + het verwerkingsproces waar ik nu mee bezig ben (o.a. mijn dagboek) te gaan plaatsen onder xe2x80x9cMijn Verhaalxe2x80x9d, zodat ik het ledenforum niet te veel zal bezetten, en/of zal belasten [grijns] .
Ik weet n.l. nog steeds niet aan welke regels en voorwaarden ik me hier op dit forum te houden heb??? [wink] [grijns]

Voor nu, mijn dank voor het lezen van bovenstaande, en nog een prettige dag verder.
Een groet van Mies.

==========================================================================================

Reakties:

Bedankt voor jullie reaktie!

Natuurlijk weet jij ook wel, dat jij niet schuldig bent, hxc3xa8 Forl.!

Ik werd gewoon ineens geconfronteerd met het feit, dat ik nog helemaal niets overwonnen heb, voor wat betreft mijn “constant zoeken naar mijn “eigen” schuld “, in waarom ik toch zxc3xb3 vreselijk ziek ben, xc3xa8n blijf.

Ik dacht dat ik alles al verwerkt had, las Forl.’s bericht, en ineens,
Wham, hakte het erin. Dus geen enkele schuld, ook voor Forl.!

Ik heb gewoon al 5 jaar 24 uur pijn , op een horror-achtige manier, welke niet te omschrijven is. ( kan ook niet lezen, slapen, of me ontspannen) Daar krijg ik ook zo’n extreem schuldgevoel van.
Zo van, dat ik daar zelf de oorzaak van moet zien te vinden aan wat ik allemaalfout zou hebben gedaan, eer ik ooit beter zou kunnen worden.

Dus ik ben onbewust er van overtuigd dat mijn hele ptss mijn eigen stomme schuld is (de hersenspoeling van mijn moeder, maar toch, juist door die gruwelijke pijn, krijg ik dat niet uit mijn hoofd)

Dankzij Forl. kwam er dus weer een stukje vrij aan, vroeger onverwerkte geestelijke pijn.

Ik ben “heldervoelend”, veel te zacht voor deze wereld, wil altijd alles voor anderen goedmaken. Ben daar dus de dupe van geworden, werd nooit boos, daar hebben anderen misbruik van gemaakt, enz.

Nu is mijn man me aan het leren om wel boos te durven worden op mensen die me er in willen luizen, maar ik vind het hxc3xa9xc3xa9l moeilijk om die mensen te kunnen doorzien, hun toneelspel, enz. ik trap daar altijd weer in. stom, stom.

Eerlijk gezegd ben ik me gewoon aan het forceren als ik schrijf dat ik boos ben op de daders. Maar mijn man zegt dat oprechte boosheid goed is, om vrij te kunnen komen uit de (van de) macht die anderen over mij gekregen hebben.

Ze hebben n.l. allemaal macht over mijn denken gekregen, ik kon niet meer zien wat goed was aan hen, of wat kwaad (bedoeld) was.
Ik wilde altijd alleen maar het goede in andere mensen zien, om dat te benadrukken en om dat bij ze naar boven te halen.

Ik verzon ook altijd “goede” excuses voor het (mij verdriet bezorgende) gedrag van anderen, zodat ik ze toch als goed zou kunnen blijven beschouwen, enz.

Ik ging er altijd vanuit dat alle mensen goed zouden zijn.
Heel kinderlijk, en heel onnozel, heb ik dat altijd persxc3xa9 vast willen blijven houden. Dat heeft mij a.h.w. “de das omgedaan”.

Ik ben blij met je lieve reaktie, Forl..
Alleen begrijp ik je niet helemaal v.w.b. , hoe ik tegen mijn eigen moeder aankijk, en over mijn boosheid????

Misschien heb je alleen mijn item over : “De hel die mijn moeder heet” gelezen?
Andere items zijn veel minder heftig hoor, eerder xc3xa9xc3xa9n en al twijfel en wanhoop.

Ik wil zo graag De Liefde bewaren in deze wereld, echter dat is een illusie.
Dat moet ik accepteren. Ik moet accepteren dat er een hoop kwaad “rondwaard” in deze wereld, maar toch : IK VERTIK HET OM DAAR AAN MEE TE DOEN!

Ik blijf vechten voor de Liefde!
Nogmaals bedankt, jullie zijn lieve mensen.

Hoewel ik ook slachtoffer ben van een oma, welke haar kleinkinderen claimt als zijnde haar bezit, ga ik er vanuit dat dit niet altijd het geval hoeft te zijn, maar ik had en heb geen problemen met welke username dan ook!

Volgende keer misschien meer, want eigenlijk heb ik veel te veel pijn om te schrijven,( hoewel ik beslist geen beroep doe op jullie om medelijden met me te moeten hebben.) en weer proberen om de dag door te komen

===========================================================================================================================
Lieve Forl.,

Wat was ik blij, toen ik las, dat je voelde wat ik met boosheid bedoelde; ik was echt opgelucht.

Ja, boos zijn, heeft totaal niets met agressie van doen.

Je kan b.v. een klein kind: in liefde corrigeren door het kalm, en zonder agressie, maar wel met een positieve strengheid toe/aan te spreken op zijn of haar foute gedrag; zodat je daarmee het kind grenzen leert, van wat voor dat kind zelf goed is.

Gisteren heb ik weer veel inzichten gekregen en doorgewerkt.

Het was weer hxc3xa9xc3xa9l zwaar!
Ik kan er nu n.l. niet meer onderuit, om aan mezelf (weer om dat mishandelde kind toe te kunnen laten) toe te moeten geven, dat mijn moeder vaak veranderde (in haar schizofrenie) in een geweldadig, bruut, duivels monster. En dat ze dat monster altijd op mij los liet, zich met dat monster op mij uitleefde, juist expres altijd als ze met mij alleen was.

Om dit nu toe te moeten geven, dat staat in feite ook voor die afschuwelijke lichamelijke pijnen, waar ik me zo’n zorgen over maak, me schuldig onder voel en waardoor ik ook zo graag dood wil.

Niet dat ik zelfmoordneigingen heb, hoor. Hoewel ik wel vaak bedenk, hoe ik het eventueel zou kunnen doen, gewoon om die illusie te hebben, dat het zo fijn zou zijn om ………
Ik ben n.l. totaal niet bang voor de dood, in tegendeel : ook zonder pijn of verdriet zou ik graag wegvliegen van hier.

_____________________________________________________________________________

30 Oktober 2007 : Een vraag aan de lezers over trigger-items

Dag lieve lezers,

Graag wil ik het volgende probleem (mijn probleem) even voorleggen:

Al jaren krijg ik dmv afschuwelijke lichamelijke klachten, inzicht in hoe ik (vanaf mijn geboorte) geestelijk ben misbruikt, en ben gehersenspoeld.

Nu wil ik graag weten of het voor mij (en ook voor de lezers) zin heeft om die herbelevingen daaraan, met jullie te gaan delen.
Want ik ben nl bang, dat jullie mij niet zullen kunnen geloven, of zouden kunnen begrijpen.
Want wat ik meemaak (al 8 jaar), en waar ik doorheen ga aan herbelevingen, dat is niet te bevatten (voor een “normaal” mens).

Al het geestelijk misbruik wordt dus letterlijk lichamelijk vertaald.
En dan moet je dus denken aan : dat ik voel hoe mijn hersens echt worden gekraakt; hoe ik op mijn zenuwen wordt gewerkt + hoe ik nu letterlijk voel, hoe ik werd bewerkt.

En ook heb ik extreme dromen + herbelevingen aan wat geestelijk geweld
met een kind doet; hoe dat aanvoelt.
Wat geschreeuw/bedreigingen/gekrijs, e.d. met een kind doet om te moeten ervaren.

Maar dat is dus niet te bevatten. Het zal voor jullie misschien te shockerend zijn + ongeloofwaardig.

Nu wil ik weten of jullie me zullen kunnen geloven.
En ik wil dan ook echt serieuze reakties, want anders is het voor mij nxc3xb2g “geen delen”.

Ik heb er veel begrip voor, dat er evt. niet op te reageren is.
Maar zet me dan niet tussen die haakjes (ik weet, dat is heel goed bedoeld), maar daar kan ik niet tegen.
Ik voel de beklemming van die haakjes, ze triggeren mij aan vroeger.

Voor alle duidelijkheid : ik gebruik geen A.D, en ook geen drugs, of andere medicijnen, waardoor ik evt. beinvloed zou kunnen zijn, en de waarheid uit het oog zou kunnen zijn verloren.
Ik ben bij mijn volle verstand. Ook al dreig ik van die herbelevingstoestand wel af en toe echt gek te worden.
Maar dat is dan omdat ik gek word van die constante lichamelijke pijn.

Zo, luitjes nu heb ik genoeg geleuterd, hoop dat jullie begrijpen waar het om draait.
Als ik nu begrip krijg voor mijn situatie, jullie mij dus zouden kunnen bevestigen, dan hoor ik het wel.

Voor nu, alvast bedankt voor het lezen.

Liefs van Mies.

Nog even voor de duidelijkheid : heeft het zin om hier te posten, over lichamelijke pijn (in het heden) veroorzaakt door geestelijk geweld (in het verleden)?

——————————————————————————————————
n.a.v. de reactie’s:

Lieve 5 x Forl.,

Dank jullie heel hartelijk voor jullie her- en erkenning. Dat doet mij nu al heel erg goed.
We begrijpen elkaar dus op velerlei fronten.

Als nadere toevoeging zou ik nog willen vermelden, dat er dus een verkeerd programma zat/ zit in mijn geheugen dmv constante hersenspoeling.
Sinds die 8 jaar ptss krijg ik ineens het besef van een heel ander verleden, dan dat ik zelf ooit heb “geweten”.

Vandaar dus dat ik om mijn geheugen weer terug te kunnen krijgen, door die (steeds intensere) pijn heen moet blijven gaan; me ermee moet laten confronteren, om zodoende mijn geheugen naar waarheid in te kunnen vullen.

Met behulp van die pijn krijg ik dus inzicht in mijn werkelijke verleden.
Ik heb de daders nl altijd aangezien (aan leren zien) voor mijn weldoeners, + dat ik er (als kind) afhankelijk van ben gemaakt.

Ook heb ik mezelf aan moeten merken, als zeer slecht, en zeer misdadig en schuldig.
Ik kreeg al bij voorbaat zoveel straf en bedreiging naar mijn hoofd geslingerd, alsof ik dat persxc3xa9 nodig zou hebben, zodat mijn zgn. kwaad/slechtheid nog enigzins in toom gehouden zou kunnen worden (door hen).

Zichtbaar dankbaar moest ik hen zijn, voor hun misbruik van mij.
“Op de blote knixc3xabn” moest ik hen danken voor de pijn.
En mijn “hen dankbare afhankelijkheid”, dat moesten ze altijd kunnen zien en/of voelen.
Op die manier werd ik emotioneel afhankelijk van hun negatieve erkenning, van hun misbruik en van hun geestelijk geweld.

Ik heb die pijn van nu dus nodig om achter de waarheid te kunnen komen.
En ik vertrouw erop, dat als de hele waarheid is achterhaald, ik dan ook echt beter zal zijn.

En ook voor mij (daar geven jullie mij dus ook erkenning van) is het heel moeilijk om je eigen ouders, broer, zus, enz. te moeten gaan “beschuldigen”. En ja, ook “je eigen” kinderen. Dat laatste is zelfs nog het xc3 llerergste om te moeten doen.
Dat beschuldigen zet ik zelfs nog tussen aanhalingstekens; juist omdat ik hxc3xa9xc3xa9l erg veel van ze hield.
Maar ik ben pijn dus voor “lief gaan nemen”. En ben van die pijn afhankelijk geworden.

Waar het mij nu ook om gaat, is om jullie izz. van te voren, behalve te polsen, ook vooral te waarschuwen.
Want de dingen die ik dan ga posten, daar zit ahw horror tussen. Tenminste zo zou je dat op kunnen vatten. En ze zijn misschien te erg om te kunnen geloven, laat staan om mij daarin te kunnen bevestigen.

En ik wil jullie dit eigenlijk besparen. Maar aan de andere kant, misschien zijn er daarin toch ook lotgenoten welke er iets aan zouden kunnen hebben.

Ik bedoel, om jezelf te durven geloven………..puh…: = hxc3xa9xc3xa9l moeilijk!!!!!

Maar ik ben dus niet in werkelijkheid verkracht.
Maar mijn onderkant is wel helemaal stuk, alsof dat wxc3xa9l met mij is gebeurd.
Zo vind ik veel meer symboliek terug in de lichamelijke pijn van nu.
En dat is best wel hxc3xa9xc3xa9l erg om te lezen.
bv. het Burning Mouth Syndroom zie:

http://www.burningms.piczo.com/?cr=5&rfm=y

Hier laat ik het even bij, ’t was al weer veel om te lezen.

Veel liefs, en nogmaals dank voor jullie begripvolle reakties.
Mies.

——————————————————————————————————

Lieve Forl.,

Dank je wel!!
Ik heb het zxc3xb3 moeilijk. Ik durf gewoon niet!
Er komen zoveel emoties!!!!!!
Ben echt bang.

Weet je, niemand was er vroeger bij!
Niemand van buiten de familie!
En onze familie was het voorbeeldgezin van die hele gemeenschap!!
Ik lachte altijd.
Ik mocht niets laten zien, en mocht ook niet “zelf’ voelen.

En het stomme was, heel veel later toen ik mijn moeder (met heel veel moeite) vertelde dat ik niet meer kon komen, omdat ik mezelf op fouten (tov God) wilde onderzoeken. (want zij beweerden dat God nog veel meer wraak op mij zou nemen, dan dat zij zouden nemen op mij.)

Toen (ahw) “juichte” mijn moeder (door de telefoon) tegen mij : ” jij hebt noooooiiiit ook maar iemand iets kwaads aangedaan, jij was het allerliefste kind van de hele wereld!!.
Achteraf gezien koos ze toen “eieren voor haar geld”, maar ik snapte er toen helemaal niets meer van.
Dan krijg je eigenlijk opnieuw een black-out.

Maar het komt er aan, ik doe het.
Morgen (als het lukt), heb nu te veel spanning.
Dag lieve Forl.

_____________________________________________________________________________

21 Nov. 2007: Heeft nog iemand dezelfde angst?

Iedere dag heb ik weer dat gevecht om me uit te moeten kleden (om me te kunnen wassen/douchen)

Het is voor mij 2 maal per dag een afschuwelijk gevecht.
Dan sta ik daar maar (alleen) in de badkamer, de verwarming op heel hoog; maar ik durf niet.
Durf mijn kleren niet uit te trekken, heb het ijs en ijskoud.

En vooral om mijn hemd uit te moeten doen…….
Dat doe ik dan maar heel erg snel, nadat ik dus eerst mezelf moed in heb gepraat.

En dan snel, snel wassen, huppeke kleren snel aan.
En dan ben ik blij dat het me weer is gelukt.
Maar ik doe daar voor mijn gevoel uren over, voordat ik ‘smorgens weer naar beneden durf te komen.
Klopt ook, want dan ben ik ineens een uur verder in de dag.

Het heeft niets met mijn man te maken, ook niet onbewust.
Hij houdt enorm veel rekening me mij. (onvoorstelbaar veel, o.a.: al jaren slaapt mijn man in de logeerkamer)

En het is ook niet zo dat ik vroeger echt lichamelijk ben verkracht.

Al schrijvende krijg ik nu ineens een inzicht.
Ik durfde vroeger niet naar beneden te komen, want dan werd ik als eerste door mijn moeder gekeurd.
Dan was het : Je hebt je haren achter je oren! die moeten voor je oren, schiet op. (ik mocht m’n haren niet kammen zoals ik dat zelf het leukste vond staan.)
Er mocht geen piekje te zien zijn.

Mijn kleding werd rondom gekeurd, of ik “zo” wel de deur uit mocht gaan.
Oh, er komen nu meer herinneringen terug.
Over de schimpende opmerkingen van mijn broer tov mijn kleding.

Maar er is meer.
Waarom durf ik me niet uit te kleden?
Waarom heb ik het zo vreselijk koud?
Het moet iets met mijn broer en vader te maken hebben, die kleedden mij vroeger geestelijk uit.

Tijdens het schrijven kom ik er achter.
Dat ze me met hun ogen uitgekleed hebben, telkens en telkens weer.

Nu word ik pas echt beroerd; want ik besef dat ze dat altijd met me hebben gedaan.
Dat ze me hebben gebruikt als lustobject.
En niet alleen mijn broer en mijn vader.
Heel veel mannen deden dat.

Mijn broer zat ook ongegeneerd in zijn kruis te krabben, gewoon in de kamer.
Ik deed dan net alsof ik het niet zag.
Als mijn moeder dan uiteindelijk tegen hem durfde te zeggen dat hij er mee op moest houden, dan zij ie doodleuk: “ik heb gewoon jeuk, dus dan doe ik dat”.

Heel erg bedankt voor het lezen, maar de vraag blijft ondanks mijn inzichten staan.
Veel liefs van
Mies.

—————————————————————————————————-

(n.a.v. een paar reakties):

Hoi Forl.

Het feit dat mijn man in de logeerkamer slaapt, staat niet ivm deze specifieke vraag.
De rede daarvan is, dat ik door de voortdurende pijn en spanning in mijn lichaam, geen aanraking kan verdragen.

Door de constante triggers kan ik totaal niets verwerken aan beweging, geluid of aanraking.
Tja, ik vind dit verschrikkelijk erg voor mijn man.

Ik moet me helemaal terugtrekken in mezelf om alles aan pijn e.d. te kunnen verdragen, zodat de slaapmedicatie kans krijgt om zijn werk te kunnen doen.

Liefs van Mies

—————————————————————————————————-

Hoi Kanjers,

Jullie reakties zijn hartverwarmend, dankjewel!

Vannacht hielpen de sl.tabl. niet goed; was dus een zeer pijnlijk nachtje, en heb vanochtend toch maar weer eens gehuild.
Kwam toen mijn eenzaamheid tegen, en besefte hoe vreselijk ik me daarin altijd heb geforceerd (met net doen alsof er totaal niets aan de hand was)

Ik heb alles met kracht omgedraaid en ging op een extreme wijze anderen opvrolijken, om mijn eigen gevoel maar niet tot me door te hoeven laten dringen.
Met veel bravour ging ik daar zelf over heen.

Ik moest altijd maar doen alsof ik niets voelde, niets merkte; geen verdriet, alleen lachen was verplichte kost, wxc3 t ze ook deden..
Lachen en dankbaar zijn aan…..tov iedereen.( jullie zullen dit vast ook wel herkennen)

Iedereen (behalve mijn man) walste altijd over mijn gevoelens heen, om me daarin “uit te kleden” c.q. leeg te plunderen.
Ze lieten me ijskoud stikken, en me qua gevoel totaal in de kou staan.

Dat feit moet ik achteraf (nu dus) nog accepteren .

Die kou staat dus ook voor de eenzaamheid.
Die angst staat voor de angst voor mijn eigen, ware gevoelens (welke ik altijd moest zien te verbergen, voor mezelf als wel voor anderen)
En daarom wil ik letterlijk en figuurlijk niet “in m’n nakie staan”.
Dan moet ik mijn ware gevoelens (aan mezelf) blootgeven.

Dan word ik herinnerd aan die angst, eenzaamheid en de wanhoop van vroeger; over het feit dat ik in hun + in mijn eigen ogen besta.
Ik heb geleerd om me altijd te moeten schamen voor mijn bestaan;
plus me schuldig weten + voelen, hoe dan ook.

Toch had ik vannacht ook nog een droom.
Het kwam er op neer, dat mijn schoonouders persxc3xa9 (en wel direkt) ons huis wilden kopen.
In die droom zag ik o.a., dat ze onze houtkachel helemaal hadden gesloopt. (slaat ook weer op die kou natuurlijk)

Dank jullie wel,
Veel liefs
Mies.

p.s. heb altijd heel veel moeite om iets te durven posten, kennen jullie dat ook? of is dat weer die schaamte van mij voor mezelf?

_____________________________________________________________________________

30 Maart 2008 : Het kind op de Bxc3xbchne (trigger)

Herbeleving:
Het kind op de bxc3xbchne, zingend voor het massapubliek.
(de titel van het lied was:xe2x80x9dIk wil klappermelk met suikerxe2x80x9d , en ik was ong. 3 jaar oud)

Onwerkelijkheid.
Stomme verbazing.
Dat xe2x80x9cbijkomenxe2x80x9d op het podium, voor een massa van mensen, tijdens de laatste regels van het blijkbaar door mij gezongen/aan het zingen zijnde lied.

Wat doe ik hier? Waar ben ik?.
Mijn zus die me wegleidt, al die klappende en juichende mensen, die grote donkere zaal!

Hun geesten vreten me op.
Ze dringen in me, en pikken mijn geest in / van me af!
Dat is wat ze steeds willen, me opslurpen, leegzuigen, uitwonen in de geest, om me dan leeg achter te laten, me rot te doen voelen, aan hun rottigheid lijdend, als hun (aan hun lust) lijdend voorwerp, als hun uitwerpsel, hun lasten ontladend, hun verlossing genietend, op een licht, door hen te licht bevonden wezen geprojecteerd, en erop afgerekend in de geest.

Geprogrammeerd om dat alles als prettig te leren ervaren, om het van dat gebeuren xe2x80x9cte moeten hebbenxe2x80x9d, en te krijgen in het leven. Om te mogen bestaan, om voor altijd naar te streven, en hen blijk te gaan geven hoe dankbaar je hen zijn zal, xc3xa8n hen dat voor eeuwig zal blijven.

Trouw in een valse belofte, op sleeptouw genomen door listen en leugen, verbonden, gebonden aan hun veeleisend verwachtingspatroon, van waaruit je je bestaan MAG zien te verdienen, hun erende, lovende, enz..

Helemaal in afhankelijkheid van hun boze geest, die via iedereen beslag op je eigen persoonlijkheid legt, en je claimt om voor hun eer te blijven leven.
Met hun claim houden zij je in leven. Dankzij hen mag je bestaan.

Dank voor het lezen
Liefs van
Miesje

_____________________________________________________________________________

22 Maart 2008 Weer een nieuwe dag. (trigger(?)

Word weer wakker van schrik over wat ik zag gebeuren in een droom.
Het eerste wat me overvalt is weer vreselijke kramp in mxe2x80x99n hoofd; niets aan te doen, as usual, altijd wat anders, hart dat raast als een gek, meebonkend met die pijn door mijn hele lichaam. De pijn* beweegt, grijpt letterlijk in; en dat is zxc3xb3 eng om te ondergaan. Ik ben hun* onderdaan, zo voelt dat.

Daar lig ik dan, ben zxc3xb3 moe!
De dag, weer het normale begin: extreme pijn, verkrampingen en onrust.
Probeer om mxe2x80x99n hoofd te masseren, ik druk op die pijn in mxe2x80x99n nek; de ene hand mxe2x80x99n voorhoofd, de andere mijn nek, huppekee tegen die pijn in, en proberen afstand te crexc3xabren tussen de persoon die daar ligt, met zoxe2x80x99n van pijn en onrust vergeven lichaam.

Masseer mijn borst, mxe2x80x99n hartstreek, alles doet pijn.
Rek me uit, probeer te gapen, nog maar eens rekken; denk, geen paniek, laat je niet bang maken, wegdenken van de realiteit, niet concentreren op dat afschuwelijke gebeuren, richt je gedachten op wat anders, ga wat verzinnen, denk na, weg van dit gebeuren, focus je op iets anders.
Doe net alsof dat alles er niet is, niet bestaat, vlieg weg, vlieg op, hou je maar rustig.
Doe net alsof je een normale dag gaat krijgen waarin je gewoon je dingen kan doen, je weer beter bent, geen pijn, geen ptss-gebeuren, maar heel normaal zoals vroeger.

Een blije dag, een dag vol prettige verheugende gevoelens, vol verwachting (klopt mijn hart, hihi), vol vreugde, vol leven, vol enthousiasme.
Niet denken aan hoe lang dat al geleden is dat je zoxe2x80x99n dag had beleefd; niet denken xe2x80x9cwanneer was dxc3 t levenxe2x80x9d?, niet al die jaren tellen.
Hoewel, gisteren vond ik een reisverslag uit 1999, en ik las dat ik toen ook al problemen had met slapen.

Ik heb altijd alles verdrongen, lang leve het plezier, de vreugde, de blijheid van het leven en het avontuur!
Nu is de avond het duurst.
Dan ben ik totaal gesloopt, kan niet meer uit mxe2x80x99n ogen kijken van die alles verwoestende pijn.
Kan sws niet echt lezen, is een marteling.
Is xe2x80x9chiep, hiep hoeraxe2x80x9d, als ik de krant van die dag uit heb kunnen lezen; ja, en dan alleen nog selectief, alleen de hoofdzaken.

Maar wat is voor mij de hoofdzaakxe2x80xa6..
Weg kunnen vluchten van de pijn, constant zoeken naar vluchtwegen.
Ja, eigenlijk netzo als ik vroeger als kind al onbewust deed, er mezelf op had getraind:
Een vluchtweg, een uitweg zoeken voor die geestelijke pijn, die confrontatie met het echte leven.
Weg van al die boze mensen die niet te peilen zijn, en waarvan ik hun boze geest kan voelen.
Maar ze achtervolgen me toch, ook nu!

Denk, ik ga niet meer lezen op die lotgenoten-site, daar voel ik die pijn veels te veel, word ik er met mijn neus opgedrukt.
Niet meer op concentreren, dan gaat die pijn vast weg.
(je zoekt het toch zelf op, dus ben je het ook zelf schuld!?).
Maar xe2x80x9cnee hoorxe2x80x9d, wordt alleen maar nxc3xb2g erger.

Vluchten kan niet meer, het verleden blijft me inhalen.
Ik lees hoeveel pijn en ellende dat veroorzaakt bij anderen.
Mijn adem stokt al bij xe2x80x99t aandoen van de pc, ben verlamt als ik dat lees, stik van verdriet en erbarmen: zoveel herkenning, alleen lijkt bij mij alles nog veel nadrukkelijker aanwezig.
Dat wil ik niet, dat durf ik ook niet te bekennen, maar het is een voldongen feit.
Ik kan er nooit meer onderuit (?) Word wanhopig, kan dit niet verwerken, waar is de Mies van vroeger naar toe gegaan?

En de buurman, hij dendert voort met zijn drilboor, kango heet zoxe2x80x99n ding.
Hij is aan het verbouwen, al dagen, de hele dag, en het duurt nog t/m Juli.
Afschuwelijk. (nb. het is inmiddels 5 Dec. en nxc3xb2g is hun verbouwing niet klaar)
Ze breken met en met af, om dan hun huis uit te breiden (ook naar onze kant toe) met dan nog een garage er aan vast.
Niets aan te doen.
Zij moeten zo nodig een groter huis (nu hun kids al lang de deur uit zijn).
Nu komt er een grote garagemuur pal voor onze keukenramen, is niet zo fijn.
En dat voor 2 fietsen, want hun autoxe2x80x99s zetten zij er niet in, zegt ie.
Nee, daar moet hij zo mee weg kunnen rijden, zo vaak als ie wil. En ze rijden wat af; ( milieuverbetering is zgn. hun hobby )

Alles wat eerst groen en tuin was, wordt steen.

By the way : in wat voor milieu leven we eigenlijk met zxe2x80x99n allen?
Een milieu waar geen ptss in past, dat is zeker!
Wxc3xa8g met de gevoelige mensen, zo lijkt het.
Heersen, macht, dat is wat er telt, een eigen bunker voor iedereen, lekker veilig alles doen waar je ego van groeien kan.
Opscheppen over zoveel macht, zoveel bezit, ze maken zich groot : Ik hxc3xa8b dit, ik hxc3xa8b dat!
Ik heb toevallig ptss ;-),( en helaas met mij velen, snif, snif.)

Onder het motto:xe2x80x9cheb uw naaste lief als uzelfxe2x80x9d (dit geldt dus ook voor mijn buurman), hebben we hem ondanks alles toch veel succes gewenst met zijn uitbreidingsplannen.

En natuurlijk wens ik ieder van jullie een heel vredig Pasen,
voor nu, met een warme groet van Mies.

—————————————————————————————————–
(mijn antwoord nav reacties):

Het is zo waar dat je als kind al de geest van mensen kunt “proeven”.
Het vreemde is, dat bv mijn moeder het wist (aan me zag) dat ik haar ware intensies kon voelen.
Daarom ook ben ik met veel bedreigingen opgevoed/gedrild. Als een hondje ben ik getraind om afhankelijk te worden van het dienen van haar leugens.
Ik ben daardoor afhankelijk geworden van het (mogen) voelen van straf, en dat als een weldaad gaan ervaren; als kind weet je niet beter, en je gaat dan onbewust naar straf verlangen om te kunnen voelen dat je er dan wel mag zijn.
Het is een heel ingewikkelde manier van hersenspoeling geworden. Tja, hersenspoeling is altijd ingewikkeld natuurlijk.

Het is nu nog zo, dat ik (*van iets in mezelf*) nergens van mag genieten. (*zijn volgens mij nog steeds die boze geesten van vroeger die over mij zijn gaan heersen; die komen er nu pas uit omdat ik er nu tegen vecht om uit hun macht te kunnen komen*)
Vandaag weer herbelevingen aan gehad.
Is een beetje lang verhaal nu, maar zou het graag eens vertellen.

Ik had vannacht de slechtste nacht ooit. Nam het mezelf ook nog kwalijk.
Gisteren ben ik nl zo tegen die pijn ingegaan, me sterk gemaakt, en ondanks de griep er op uit gegaan op de fiets.
Voor mij is dat erg veel forceren, dat vechten tegen de angst waardoor je niets durft te gaan doen.
Altijd bang voor straf, ik dacht, ze kunnen me wat.
Was ook erg fijn, ondanks de kou om er uit te zijn.

Maar vannacht sliep ik om 5.30 uur nog niet, ondanks 2×20 mg Temazepam.
Schreef midden in de nacht in mijn schriftje : Pijn knalt uit mijn kop, wreed, oppermachtig.
Help, heb nog zo lang te gaan hier boven in bed.
Was nog wel zo vol goede moed = de nacht voor Pasen, voor de opstanding uit het dodenrijk. “Himmelskxc3xb6nig sei willkommen”.(is een cantate van J.S. Bach, zijn muziek raakt mij altijd diep)

Ik dacht (misschien oneerbiedig) : Jezus is “ten derde dagen” weer opgestaan, Hij was daarvoor afgedaald in het dodenrijk, in de hel; wie weet wat Hij daar heeft meegemaakt. En van daaruit ging ik daar over filosoferen.
Ik lag op mijn buik dwars op het bed, met mijn hoofd half over de rand, had ook zo’n buikpijn, kan niet op mijn rug liggen; en mijn hart bonkt zo erg in mijn oren. Dus was een beetje dom gedoe allemaal vannacht.
Uiteindelijk om 6 uur toch een derde pil durven nemen. Toen heb ik nog anderhalf uur kunnen slapen.

Maar het was toch nog heel fijn vanmiddag.
Onze oudste dochter had ons voor de Pasen een dig. camara opgestuurd als kado.
Ook stuurde ze me een mail met een voor mij zxc3xb3 mooi compliment, heb er van moeten huilen.

Zijn we vanmiddag gaan wandelen en hebben foto’s gemaakt.
Was zo bijzonder om te doen. Je gaat echt heel anders kijken.
Hebben er wel 50 genomen.

Och, en wat die buren betreft, ik vermoed dat ze hun huwelijk op willen peppen; nu hun kinderen weg zijn hebben ze misschien iets nodig dat hen verbindt om zich ahw op te kunnen storten .

Nu hou ik op met mijn lange epistel; ben me weer veel te veel uit aan het sloven.

Heel veel liefs van Mies.

——————————————————————————————————

Lieve Forl.

Je hebt gelijk, daadwerkelijke slagen die kan je zien, en dan ook daadwerkelijk voelen, je er een beeld bij vormen, hoe pijnlijk ook.
Maar geestelijke mishandelig doet veel meer pijn.
Je hebt er geen besef van, zeker als kind zijnde, wat dat in je hoofd met je doet aan geestelijke misvorming, en al die geestelijke pijn wordt toch opgeslagen.
Als kind raak je er ook nog eens aan gewend, om het ahw normaal te gaan vinden op deze manier mishandeld te worden; en wordt je verslaafd aan die negatieve erkenning.

Op die wijze weet een kind dan niet beter, of dat alles is heel gewoon.
Van daaruit trapt het dan overal in bij andere personen, die misbruik van dat goedgelovige kind wensen te maken.

Ik weet nog dat toen ik pas met Karel getrouwd was, ik dacht dat hij niet van mij hield.
Hij misbruikte mij nl niet, zoals mijn *vader en mijn *eerste verloofde, en dat miste ik onbewust.
Ik wist niet beter, want ik was er van overtuigd dat *hun gedrag (verborgen vampirisme) stond voor liefde.

Vanmiddag moet ik voor controle naar de huisarts.
Ze is erg dominant en heeft geen interesse in de “zwakheid” van ptss.
Volgens mij heeft zij ook geleden onder zware prestatiedruk, en wil zij dat niet tegenkomen (via mij), snappie.
Maar ik moet 1 maal in de 3 maanden i.v.m. bloeddruk.
Ze vond ook dat ik moest komen omdat die griep waar ik last van heb, volgens haar veel te lang duurt.
Ik zie er best wel tegenop.
Ik neem die Temazepam om van die extreme pijn te kunnen wegvluchten, als ik ga liggen dat knalt mijn schedel ahw uit elkaar van de pijn (en nog veel erger ook), vandaar.
Houdoe, Mies.

_____________________________________________________________________________