Hoe kan het?

Hoe kan het zijn, dat je tegenover je arts zit, je helemaal overvalt wordt door een soort van epileptische aanvallen, constant in elkaar krimpt met schokken op zijn bureau.
Hij dan alleen zegt: blijf maar zitten tot het over is, ik ga de volgende patiënt in de andere kamer halen, als het over is ga je maar naar huis.

Dat was ong. 10 jaar terug.

En nu zit ik weer te shaken, kan geen eten binnen houden, ben %$2 misselijk, maar ik ben thuis.

Is dit een grap?
iig is het iets wat ik
NIET SNAP.

Mijn nieuwe experiment 3

En daar zit ik dan in alle vroegte
Nooit had ik verwacht dat ‘het’ zo’n gigantische impact hebben zou.

De derde nacht dus:
Krijg de volle laag, as usual.
Wat overigens overdag ook niet mis is.
.
Hou het vol, en wacht, wacht, etc.
mijn geduld kent geen grenzen,
totdat ik uiteindelijk toch weer in een nachtmerrie terecht kom.
Hoewel, terecht…..?
Waar kom ik in terecht:
In een afschuwelijke herrie.
Naast mij ligt K. (in die nachtmerrie dus) naast me in bed,
maar overal zijn open kamers, plus verhogingen.
Daar zitten allemaal kleine kinderen,
zelfs onze eigen familie spookt daar ergens rond,
en allemaal maken ze een vreselijk kabaal.

Dan zit b.v. David boven m’n hoofd met iets te spelen
dan weer zit Tamara bij K. een of ander spelletje te doen.
Zo gaat het maar door.

En ik:
ik heb zo’n pijn, kan er niet tegen
wil zeggen tegen K., dat die kinderen al lang in bed moeten liggen.
Wil zeggen dat ik zo beroerd ben van alles,
dat ik zo’n dorst heb.

Wil zoveel zeggen,
maar er komt geen geluid uit m’n keel.
Lig vol in de wanhoop aan stekende
(volgens mij)
niet steekhoudende : PIJN!
En geraak er niet uit,
uit die merrie
dat gekrakeel
het keelt me.

En dan
wordt ik eindelijk wakker,
echt, ik ben er weer
in vol ornaat
(voor wie het naadje van de kous zou willen weten)

Krijg weer de volle laag
de wind van voren
en opzij
alles weer
maar niet netjes
op een rij.

Je gelooft het ms niet
maar ik heb ze echt ‘nog allemaal op een rijtje staan’.
Serieus wel, helaas.

Dan kom ik toch nog in een ander droom terecht.
te gek om waar te wezen
maar wel heel bijzonder.
Ik beleef de vreemdste avonturen, en beland in de meest gekke situaties.

Zo kampeer ik in een lekke tent bij iemand op de oprit.
Het regent, en ineens komen de bewoners thuis, en rijden mij bijna van mijn haringen af.
Dan moet ik op die (nu platte tent) op mijn buik terug naar huis zien te komen.
Onderweg beleef ik dus leuke, en riskante avonturen.
Soms vult het a.h.w. een heel aardige comedy aflevering.

Dan gaat het over in een situatie waarin er een soort van feest is georganiseerd.
Mijn zus is daar in een soort van trouwjurk
samen met haar man.
Zij zal gaan bevallen van een kind.
Een jongetje.
Er wordt een erepodium opgericht.
Er vinden ceremonies plaats.
Maar overal rondom dat podium is water.
Dat vind ik ‘te gek’.
Dus deze waterrat geniet van het water, en speelt met de dolfijnen, die er ook zwemmen.

De rest wordt teveel om te typen,
daar ben ik
het type
niet voor.

Dan wordt ik weer wakker.
Eindelijk helder genoeg om wat water te drinken
want mijn keel is gortdroog, en pijnlijk van (ms) het willen roepen.
het is pas 3.30 uur.
En zo gaat het maar door
geen slapen meer
doch het af en toe kijken op de klok
het nemen van
een slok.
Het volharden
van het zijn
in die
hevige pijn.

Het wordt 4.30,
5.30
6.30
.
Dan gaat deze vrouwtjesputter al wankelend naar beneden.
Alles beneden peil,
hoewel, is het ‘pijl’?
Geen pijl op te trekken,
op dat gigantische experiment.
Voel me meer dan geradbraakt.
‘Het’ braakt me op, zogezeid.

En nu gezwegen.

Misschien scheiden ooit
onze wegen
Van verleden
en heden
Van
alles
door elkaar
Wordt het ooit
dik voor mekaar.

Als het aan mij ligt
doe ik het in ieder geval
nooit dunnetjes
over
!

 

 

 

Deze ‘dame’ was geselecteerd

En wel om een nieuw soort Henna te testen.
hier een foto van het resultaat
van dus
‘een ander experiment’
.

Door mijn lieve echtgenoot
geschoten
in onze ‘winter-tuin’.

Ben ik toch mooi ingetuind, of niet?
*Smile*

 

 

 

Voorzien van de allernieuwste snufjes:

Deze foto heb ik in 2013 gemaakt en vond het een geinig idee om er iets ‘handigs’ aan toe te voegen.

Haha, dit toilet barst uit al zijn voegen, toch?

 

Overigens heb ik deze foto ingestuurd naar Page
En wie wil kan op deze foto stemmen
zou ik leuk vinden!
nu nog even speuren naar de link.

Stem op deze foto

Dank u wel.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

Mijn nieuwe Experiment (2)

En dan de volgende nacht zonder:
Het drama herhaalt zich, kom in een vreselijke nachtmerrie terecht.
Ergens in een donker onderaards doolhof, waarin geen weg of steg te vinden is.
Het is erg gevaarlijk want van alle kanten kunnen treinen aankomen.
Alles zwart, geen echt zicht.
Ben met meerderen, iig met K.
We gokken op een of ander duistere soort van looppad dat omhoog lijkt te gaan,
in de hoop om weer op een begane grond te zullen ‘belanden’.
Komen weer in een ander hol terecht, net zoiets, weer stikdonker.
Voelen dat we gevangen zitten, en we worden bestookt met vreselijk onzichtbare wapens. (dat is mijn hevige pijn, die ik door de nachtmerrie heen voel.)
K. zegt in de droom dat we aangevallen worden door de duivel.
Dat die het is die ons gevangen houden wil.
En de ellende overal wordt maar erger.
Ik begin te bidden, vraag God om hulp, in mijn wanhoop.
Dan begin ik hardop het “Onze Vader” te bidden.

Wordt wakker, als K. mijn slaapkamer binnen komt.
Het voelt alsof er een olifant de trap op kwam, en door de kamer dendert.
Ook als K. naast me komt liggen lijkt het allemaal te bewegen en te schudden, alsof er een aardbeving tekeer gaat, in, en buiten mij.
K. vraagt: “wat is er lief meisje?”
En ik zeg iets van ‘de duivel’ (zoals K. mij vanochtend vertelt)
K. heeft toen van 1 uur in de nacht tot 4.30 uur naast me gelegen, doch ik sliep niet, de pijn was -is onverminderd scherp en gemeen.
K. begint te snurken, dus is hij naar zijn eigen bed gegaan.
Een poos later ben ik toch weer ingeslapen.
Ik denk eigenlijk, dat ik niet durfde om weer in te slapen.
De droom die daarna echter begon was moeilijk, maar geen echte nachtmerrie, en eindigde tenslotte nog grappig ook.

En nu ben ik nog steeds bedolven onder een collectie scherpe pijnwerktuigen, terwijl alles in mij enorm op tilt slaat, stormt, en ik probeer om niet te kapseizen.

Verslag van de 2e nacht, maar we gaan door.

 

Mijn nieuwe experiment

De laatste trigger, middels alweer een heftige herbeleving is nu in het niet gevallen bij wat ik nu “verzonnen” heb.

Maar ik WILDE gewoon een daad stellen, weliswaar vanuit wanhoop geboren, ahum; maar zal ff uitleggen (proberen althans).
: Omdat die niet normaal in woorden te vatten horror in m’n lijf almaar erger wordt, besloot ik om met alle meds rigoureus te kappen.
En dan heb ik het over de Cymbalta, (een a.d., die tegen extreme zenuwpijnen zou moeten helpen, dit bij mij niet doet, maar waarvan ik denk dat ik er beter mee in slaap kan komen.)
De Metoprolol “voor de lol”(die mijn h.a. mij in de laagste dosis adviseerde i.v.m. mijn extreem hoge hartslag, die maar blijft gieren door mijn lijf.)
Duspatal (tegen de diarree, en ook niet helpt)
Ook alle voedingssupplementen ‘geschrapt’.
En gisteravond met mijn erg lage dosis van 5 mg Diazepam, en 0,05 mg Lorazepam, helemaal doorgedraaid van de scherpe krampen, etc. het bed in gedoken.

Een hart, zeg ik je, dat ging toch als een idioot, enfin alles sidderde nog extremer door heel mijn lichaam heen, van je cha-cha-cha, we leven eens alle pijnwerktuigen op miesje uit.
Ik liet het maar ‘gewoon’ gebeuren, ben uiteindelijk toch in slaap gevallen, en kwam in een gigantische nachtmerrie terecht.
Waardoorheen al die snijdende werktuigen intens, met inbegrip van al hun snelle hak en snijwerk hoogtij bleef vieren in kop, gezicht, en hele lijf.

Ik wilde roepen om hulp, roepen dat ik zo’n PIJN had.
Er kwam geen geluid.
Uiteindelijk bleek ik toch iets van geluid te hebben geproduceerd, want echtgenoot kwam ineens naar me toe.
Ik werd enigszins wakker, en K. ging naast me liggen, maar daardoor werd de pijn nog erger, dus toen maar weer alleen.
Viel weer in slaap en kreeg toen een HELE MOOIE DROOM, terwijl die droom startte in hetzelfde huis waarin ook die nachtmerrie plaatsvond.
Werd pas om 10.00 uur wakker, is me nog nooit gebeurd zo laat. Maar de pijn is scherp, ben duizelig op een zeebenen manier ;-).
De krampen vieren hoogtij.
Ben toch naar de stad gefietst en er niet afgedonderd.
Was wel bijna omvergereden door een auto (de chauffeur dan) die zonder te kijken rechtsaf sloeg, terwijl ik rechtdoor op het fietspad reed.
Mijn reactie was nog goed (hoera(?)) ik week op tijd uit, en toen remde die sukkel.

Tja, mijn experiment is (nog) niet geslaagd, ben meer geslagen, als je het zo noemen kan.
Nog niet beslagen ten ijs.
Nu eis ik niet zoveel, enkel wat minder (pijn en geklooi in m’n lijf).
Ik ga nog niet overstag, laat alles nog voor wat het is.
Ik bedoel, die pijn etc. etc. etc. …..die heb ik toch, dan kan het ook wel een beetje meer zijn, maar heb ik minder troep in mijn lijf.
Opgebrand ben ik ook al lang, en idd, die pijn brand alsof ik in de fik sta.
En nu ga ik de sprong weer maken, het bed in.

Sorry voor mijn story.

‘potverdorie’
zo kan ie wel weer.

Droom

Hier is de serieuze Mies.

Vannacht had ik een uitgebreide droom die mij alweer bevestiging gaf over een thema dat al dikwijls voorbij is gekomen.
In zowel dromen als herkenning in dingen die ik voorgeschoteld kreeg (haha, nu moet ik toch aan die laatste slakkenfoto denken :D).

Hier schrijf ik dus opnieuw de feitelijke inzichten op, die middels deze droom weer werden benadrukt.

Ik werd constant gekneed in de figuur, die naar ieders behoefte op sleeptouw kon worden genomen; zoals het in hun kraam te pas kwam.
Zoals ik hen zou moeten gaan dienen, en het beste van dienst zou kunnen zijn.
Met meer dan 1 touw om mijn nek werd ik voor hun heil en eer ieders marionet, dansende naar hun pijpen; op die manier kwam ik nooit aan mezelf toe.
Mijn ontwikkeling vond plaats in hun donkere kamer, naar hun beeld werd ik (zeer ingewikkeld voor mij) ontwikkeld.
En wie was ik, werd ik? : Een volgzame zombie, die nooit een eigen initiatief nemen mocht.
Volkomen afhankelijk van hun zgn gunsten, waarvoor ik hun dan ‘uit den treuren’ mijn dankbaarheid gestalte geven moest.
Een ‘dank u wel’ was echt niet genoeg. Ik moest zien om mijn dankbaarheid, plus die afhankelijk aan hen te bewijzen.
Als een afgericht hondje werd dit een van mijn vele kunstjes welke ik VERtonen moest.
Was het niet voldoende naar hun zin, dan ‘zwaaide er wat’, meestal werd ik dan doodgezwegen, en met verwijtende blikken achtervolgd.
Een laatdunkend, misprijzend gegrom werd er door mijn broer(tje, 15 mnd jonger) ten gehore gebracht, als ook een achterbaks gegrinnik.

Op een gegeven moment viel het mij niet eens meer op, was alles zo gewoon geworden.
De opdrachten die ik meekreeg als ik ergens heen ging, als een soort dreigement, van: “waag het eens een woord te zeggen hoe het er hier aan toe gaat, daar hebben ze niks mee te maken, die zijn alleen maar nieuwsgierig, en willen altijd het naadje van de kous weten”.
Ik voelde dat niet als een dreigement, ik hoorde het niet eens.
Zulke ouwe koek, het werkelijke kwartje viel gewoon niet, laat staan alle dubbeltjes, zo dubbel, en dwars.

Al het geroddel, het deed mij pijn voor die mensen die door hun zo op de hak werden genomen.
Automatisch was ik dan extra lief voor hun roddel objecten.
Ik probeerde mijn familie hun nare gewoonten bij anderen goed te maken.
Ik leed mee, met hun prooien, hun slachtoffers, en probeerde te helen, en te voorkomen al het nare van ieder ander, doch voor mezelf?
Had ik een zelf? : nee!
Het was en werd opgeslokt, met huid en haar.
En het scheelde maar een haar, of …….: ik weet het eigenlijk niet.
Maar ik ben zo dankbaar dat ik niet zo ben geworden als hen.
Niet zoals mijn zus, mijn broer, mijn moeder.
Niet zo laks en egoïstisch als mijn vader, die mij als vanzelfsprekend al zijn kooltjes uit hun vuur liet halen, en altijd maar deed alsof zijn neus bloedde.
Hij hoorde niet, zag niet, wat er onder zijn neus gebeurde.
Hoorde zgn niets als ik bv iets te laat thuis kwam, en zowat gesmoord werd in wat luidkeels door mijn moeder op mij werd losgelaten, en afgevuurd.

Ik bleef ook altijd in de veronderstelling geloven dat mijn vader het niet gehoord, nog geweten heeft.
Maar sinds ik met 2 benen op de grond probeer te lopen, weet ik beter.
Helaas, zou ik bijna zeggen.
Als ik kiezen mocht, had ik het liever zo gelaten, nooit geweten wat ik voor mijn kiezen gekregen had.
Het verdrongen leven (om het zomaar eens te noemen) te leven ging mij heel goed af.
Het meisje van plezier, die overal alleen de lol van inzag, die alles maar deed, ondernam op een manier van:
God zegene de greep.
Nergens zag ik risico’s, noch gevaar.

En dan ineens, is het daar.
Het lichaam geeft het overleven op die onwijs leuke manier op.
Het functioneert niet meer, het slaapt niet meer,
het krijgt emotionele klappen, lichamelijk hevige ongemakken.
Het “hiep, hiep, hoera”, is wèl van de lucht.
Nooit meer opgelucht.
En een ander gevecht begint.
Lam geslagen, hoe dan ook.
Er helpt geen ‘lieve vader en moeder meer aan’. En al helemaal geen broer of zus.
Ze vallen geleidelijk aan door de mand.
En ik val mee, op een andere manier, maar toch.

En nu zit ik al jaren in die vieze emmer met al die troep die daarin is aangekoekt.
Al het vuil dat op mij is geladen.
Gelaten kijk ik er op neer.
Neerwaarts gaat mijn spiraal.
Soms zit ik op de bodem van mijn verhaal, ofwel ‘er midden in’.

Lichamelijk gaat het steeds slecht in dit gevecht, en nog slechter als het een gevecht tegen de bierkaai (b)lijkt te zijn.
Doch, iets heft mij er dan toch ook bovenuit, laat mij kijken naar het geestelijke verschil.
Eerst was het geestelijke ‘armoe troef’, waar ik nu toch mijn zegeningen tel.
En ik weet, het is goed, het was nodig, en is nog steeds nodig, om mijn proces te aanvaarden, zodat ik groeien kan in de geest.
Om uiteindelijk daar te komen, waar ik ooit al ben geweest.
De Liefde, liefde gaat voor alles, voor alle pijn, alle angsten, benauwenis.
Ik weet en voel, dat er DE LIEFDE IS.

With Love to you all.