Opnieuw bedrogen

Kopie van mijn Facebook bericht van vandaag 12-1-2024

Dit is niet te geloven, maar ik wil iedereen waarschuwen.

Wat is er gebeurd?

Als reactie op mijn bericht hier dat mijn fiets gestolen was kreeg ik van verschillende mensen de tip om Ruptela_hack op Instagram te contracteren.

Allen vertelden mij dat zij via deze ‘tracker’ hun fiets weer terug hadden gekregen, waarbij ook steeds werd vermeld dat dit bedrijf 100% betrouwbaar was.

Ik nam contact op met Ruptela_hack official page op Instagram.

Om te beginnen moest ik €56.00 overmaken naar:Ruptela_hack official page

IBAN GB72CLJU00997188671953 BIC code CLJUGB21 Ontvanger SELLIER BOHDAN Bank Duidelijke Junction Limited bank adres 15 Kingsway, Londen WC2B 6UN.

Zodra ik hen de print-screen hiervan had gestuurd (wat ik dus heb gedaan) zouden ze beginnen met de tracking.

Daarna kreeg ik dit bericht van hen. (ik weet niet waar het komt te staan, ms onderaan) Maar ik moest naar WECODE gaan op Instagram, met de opdracht: Stuur zijn bureau een bericht om een gecodeerde toegangscode voor ons te genereren.

(vertel hen dat u een gecodeerde toegangscode voor uw fiets wilt)

Bij WECODE moest ik 50.00 € overmaken naar

Rekeningnummer (IBAN) GB22CLJU00997184116860 BIC CLJUGB21 Naam rekeninghouder PELIN OLEKSANDR TIN (belastingbetaleridentificatienummer) 3806601395 Bank Duidelijke Junction Limited bank adres 15 Kingsway, Londen WC2B 6UN

Op mijn vraag waarom ik weer moest betalen, en ik al had betaald bij Ruptela werd gezegd: ‘dat is voor tracking, hier genereren we code voor fiets, 50 euro’.

Ik dus die 50€ overgemaakt, maar vreemd genoeg kreeg ik dit bedrag niet te zien in mijn overzicht van mijn bank.

Toen ben ik vragen gaan stellen an onze bank, hoe het kon dat ik dit niet te zien kreeg.

Daar werd verondersteld dat ik het dan niet had overgemaakt.

Wat doet deze oen, ik doe die betaling opnieuw.

Toen kon ik de betaling wel vinden in mijn overzicht, maar bleek dat ik het 2 x had overgemaakt.

100.00€ dus.

Uiteindelijk kreeg ik een trackingscode. Deze moest ik doorgeven aan Ruptela.

Over de dubbele betaling schreef men:

Mevrouw, we hebben de betaling ontvangen en het Binance-account eist dat u 50,- betaalt voor de terugbetalingskosten. Het geld kan niet worden terugbetaald als de klant niet voor terugbetaling betaalt.

Official page

Nadat u uw terugbetalingskosten heeft voldaan, zal ik u 100 in evenwicht brengen, toch?

(Wie volgt dit nog, als je CPTSS hebt, geen concentratie hebt vanwege de extreme, met name aangezichtspijn, plus FNS; daarbij heeft Karel al maanden een burn-out omdat hij zo op zijn tenen moet lopen vanwege deze omstandigheden)

Ik vond het al zo verdacht, dat het adres waar mijn fiets zou zijn getraceerd vlakbij ons is, en ik die bewoners NB ken.

Ik had geopperd dat ik naar dat adres toe wilde gaan, waarop werd gezegd dat dit zeer gevaarlijk zou zijn.

Maar het bedrog is nog niet ‘af’.:

Ruptela:

12:43

Ruptela_hack official page

We hebben een pakhuis in beslag genomen en onze agenten zijn overal om de verdachte en de fiets te arresteren.

Ruptela_hack official page

MCBO921120556, we moeten het framenummer van de fiets bijwerken omdat deze geen tracker heeft. zodat wij de betreffende fiets in het magazijn kunnen identificeren

Ruptela_hack official page

het kost je 40 euro om te updaten

Ruptela_hack official page

en stuur ons uw huisadres voor bezorging.

En dan krijg ik allerhande loze beloften en ‘geduld, geduld maningen’.

Inmiddels ben ik 297.00€ hieraan kwijt, en mijn fiets zal ik nooit van hen ontvangen.

Dit alles heeft ons beiden veel meer (Karel zegt ellende) energie, ‘en weet ik veel’ gekost, dan überhaupt het stelen van mijn fiets.

Dit was 2 dagen later.

Fiets hem erin.

p.s. had ik het maar niet op openbaar gezet, hè?

In mijn hoofd

Nog steeds plopt er een, mij bedreigende taal op in mijn hoofd,
dingen waar je ‘geen touw aan vast kan knopen’,
anders dan ‘een touw om mijn nek’.
Toch beeft mijn lichaam ‘over all’ nog steeds
van een onbeschrijflijke angst
die zo diep verborgen zit
dat ik er geen vat op krijgen kan.

Het heeft mij genekt,
zoveel gedonder,
als een wonder
heb ik het overleefd.

Of ik hoor plotsklaps:
“zo, en nu is de maat vol”!!!
Als kind, ja, wat weet je nou?
Ik zat toen nog niet op muziekles ;-),
en dan nog,
weet ik veel, welke maat er wordt bedoeld .

Het zal wel een grote maat zijn geweest,
tenminste, in die mate dat het knoerthard
naar mijn hoofd geslingerd werd.

Dan een aantal jaar later
is er ineens het dreigende verwijt van,
dat ik alweer ‘geen maat kan houden’.

Waarin, of waarvan, daar moet ik altijd maar naar raden.
Ik moet alles altijd ‘aanvoelen’.
En als ik dat niet prompt in de Schmieze heb, dan had ik volgens ‘haar’,
‘met mijn klompen aan kunnen voelen’ wat ‘zij’ nodig had!

Altijd alles aan moeten voelen en klaar staan.
Ga er maar aan staan, altijd op scherp.
Om dan het verwijt te horen
dat ik geen moment stil kan zitten.

Als kind, zo’n onbegrijpelijke taal.
En onbewust parkeer je het ergens
het wordt tot een routinematige gewoonte,
terwijl je wordt uitgewoond.

Zoals: “je weet wat je te doen staat”!!!
En dan de toon waarop
altijd dreiging in de lucht.
Nu, zovele jaren later
krijg ik nog steeds geen lucht
voel ik alle kracht uit mij verdwijnen
ben ik volkomen uitgeput.

Mens erger je niet
de (dobbel-)steen valt op:
ga naar de put.

Er werd een intens, samenzwerend spelletje met mij gespeeld.
Een spelletje dat nog steeds gaande is
en nooit ‘afgelopen uit’ schijnt te zijn.

Dat ‘afgelopen uit’, ook deze woorden hielden een bedreiging in.
Dan werd mij de wet voorgelezen, ahum
Met tot slot, dat ‘afgelopen uit’, als dreiging dat ik niets in te brengen had.

Mijn mond gesnoerd, ook dit voel ik nu letterlijk gebeuren.
De extreem, pijnlijke krampen zitten n.l. ook in mijn mond.

Ik had niets in te brengen in mijn eigen leven
ik leefde voor hen, ten dienste van hen, en van Jan en alleman,
zodat mijn eigen ikkie onbereikbaar werd voor mij.

Op de vlucht geslagen
figuurlijk vele slagen
altijd onverwachts nog een schep er bovenop.

Ik werd in stukjes geknipt
“de geknipte gast” 😉
onaangenaam verrast
maar ik lachte alles weg.
‘Wie niet weg is, wordt gezien’.

Maakte overal een goede grap van
leerde om op die manier
de dreiging uit de lucht te halen,
en dacht dat ik het zwaard boven mijn hoofd
daarmee kon tegenhouden.

Wat blijkt nu
het zwaard ‘hangt’ er nog steeds
het slaat toe,
juist op momenten dat ik even ontspannen ben.
Huppekee, het zwaard staat paraat,
een wegpiraat
die nooit weg gaat.

Is dan alle moeite van mijn vernuftig overleven
‘paarlen voor de zwijnen gooien’ geweest?
Ja, een volmondig ‘ja’!

Ik ben er echt geweest
in die hel
van afscheuren
mijn vel
trekken over mijn oren
‘wie niet horen wil, moet maar voelen’.

Toen, in mijn leven, van voor die uitbraak: “CPTSS”,
had ik geen weet, geen enkele herinnering.
Was mijn leven alleen maar ‘het heerlijk buiten spelen’
het onderzoeken van de natuur.

Ieder uur (dat mij werd toegestaan)
was ik buiten
het liefst totdat ik niets meer zag.
In het duister kwam dan het griezelige gefluister
zag ik spoken overal.

De onbeschrijflijk, alles overheersende angst:
Miesje moet naar bed
Miesje moet eerst onder het bed kijken of daar iets verscholen zit.
Miesje heeft moeite om daarvoor alle moed bij elkaar de schrapen
om dit te durven, maar het moet,
het moet echt.

Oh jongens, wat moet Miesje een angst overwinnen.
Een diepe, maar toch benauwde zucht,….. er zit niets.
Dan het bed in.
Miesje is zo enorm bang, oren gespitst, kijken in het rond.
Ze ziet gedaantes verschijnen op de deur van de gepolitoerde kast.

Bang, eng, afschuwelijk, gruwelijk
want ze bewegen.
Komen ze naar Miesje toe?
Oogjes toe
en zingen
of duim in haar mond
want zonder die duim kan Miesje sowieso niet slapen.

Eindelijk, doodmoe van het alert zijn
zal ze in slaap zijn gevallen.
Alle vallen
die voor haar zijn gezet.
Ze slaapt,
de tijd dat ze er niet op let.

En de dag begint
het opletten staat op vol vermogen
bang voor alles,
wat zal blijken niet te mogen.

Miesje kruipt in haar schulp
heeft geen weet van haar nood aan hulp
haar hulpeloze wezen
dat er nooit mocht wezen.

Miesje gaat aan de slag
is niet bang voor slag of stoot
staat bij voorbaat al paraat
voor een ieder in nood.
Red ieder ander bij voorbaat
voor elke vorm van verdriet.

Lief Miesje,
ze kent het hare niet.
Helaas.
.

Het is weer zover

En dan is het weer zover,
angstaanval nr. zoveel.
Geen kracht meer
geen lucht
helemaal aan het trillen
heb ik niets meer
te willen
uitgeschakeld tot en met.

Het overviel me
op het toilet
niets vermoedend
op mijn plaats gezet.

De oorzaak
gelukkig die weet ik
hoewel “gelukkig”
dat is betrekkelijk
doch te weten waar het vandaan komt
wie of wat erachter zit
het geeft klaarheid.

Zo klaar als een klontje
blijkbaar ben ik met die oorzaak
nog niet klaar
in het zien van
hoe erg iemand je in de tang kan nemen
je bedonderen, bespelen
naar het leven kan staan.

Te goed van vertrouwen
dat ben ik nog steeds
hoe kan je nu weten
wat er leeft
in andermans geest?

Achteraf, ja
als je gebukt gaat
onder onverklaarbare symptomen
waarvan er steeds meer bij komen
je alleen nog maar
van vrijheid kan dromen
en verlangen
maar in CPTSS blijft hangen.

Ik zal de vlag uithangen
mocht er ooit een punt worden gezet
achter alles
wat nu mijn leven belet.

De afbeelding maakte ik met Fractal Explorer, daarna heb ik hem bewerkt in dream generator.

Afscheidsbrief

Voor het afscheid van Mieke, mijn lieve psycho therapeut,
had ik een paar cadeautjes gemaakt en, op heel mooi postpapier geschreven
o.a. deze brief, of gedicht.
Net hoe je het noemen wilt.

Je hebt kleine Miesje
bij de hand genomen
haar waarden gezien
en bevestigd
keer op keer.
.

Je zag het verdriet
van de tiener
nam eraan
deel
je was een deelgenoot
van haar.
.

Je zag de gaven
in Jacomientje
haar kracht
haar creativiteit.
.

Al deze delen
je hebt ze bevestigd en
sterker gemaakt.
.

Je leerde haar opstaan
tegen het onrecht
tegen vals schuldgevoel
dat in haar was geplant.
.

Verdrongen emoties
van oud zeer,
dat ze nooit
had mogen geloven
haalde je boven.
.

Je liet mij liefde voelen
zoals deze had moeten zijn
gaf mij zorg
omarming
veiligheid,
bevestigde mijn innerlijke kern
het Goddelijke wezen
dat er in wezen nooit had
mogen zijn.
.

We konden samen lachen
ik een beetje huilen
aten veel te zoete bonbons
dronken koffie
dronken thee.
.

Dank voor alles wat je mij hebt gegeven.
Lieve, dierbare Mieke.
Ik neem dit alles
voor altijd met mij mee.

Je gaf jezelf
en ik mocht ontvangen
wat kan iemand
meer verlangen.
.

Ik mocht kwetsbaar
zijn
en alles (wat op mijn
hart lag) tegen je
zeggen.
.

Er was eerlijkheid
en respect.
.

Je leerde mij zwijgen
er ook in stilte
ja, juist in die stilte
er te mogen zijn.
.
Lieve Mieke,
Ik heb jou ervaren als een Geschenk uit de hemel.
.
Kleine Miesje, Jacomientje, DochterSions.

Hoe doene we dat nou….

24-6-22
Hoe doene we dit nou…:

Tja ik reageer maar laconiek
prent mezelf in: nee……joh je bent niet ziek
wat maakt dat nu uit
een paar ontstekingen erbij
maar ik wil vooruit

Heb de behoefte om stampij te maken
ook al weet ik niet hoe dat moet
Ja, ik kan wel stampen met mijn voet
een protestmarsje beginnen met mijn benen
of de benen nemen.

Hoe begon het ook alweer
zo’n half jaar geleden
geleden tijd
die niet verblijd
hoewel, ik maak er weer wat van
verzin eoa waaghals-plan
klieder met verf en alcohol
dat laatste op “papier hier”
ben net de Efteling
Een eenling-Efteling
want ik voel mij alleen en verlaten
hou me groot
dan heeft niemand dat in de gaten
doch het loopt de spuigaten uit
en kom niet tot een of ander besluit
onzekerheid troef
alles gaat stroef
behalve daar van onder
maanden van gedonder.

Vind je het gek
2 x de verkeerde diagnose op mijn nek
voel mij genekt
maar doe opgewekt.
Schiet mij nu plots het woord lachgas te binnen
en weet nog steeds niet
waar te beginnen

Waar het mee begon
was dat nu de 1e verkeerde diagnose
of de 2e
kwam van het een het ander
of was het andersom

Ik weet het
ik moet meer voor mezelf opkomen
mijn eigen gevoel volgen
en zeggen wat ik ervan denk

Ik ben gewend om mij aan te passen
aan te voelen wat een ander van mij wil
trek nooit iets in twijfel
over wat een ander beweert
hoe erg die mij ook bezeert
altijd de schuld op mij nemen
mijzelf uit het oog verliezen
voor de ander kiezen.

zwaar te verduren
alle uren van
de klok
op gelijk te stellen
heb ik nooit iets te vertellen
mag niets inbrengen
morgen brengen
gevaar op de loer
draaien ze je een loer
loer niet zo naar mij
zit niet zo op mij te vitten
laat me nou eens
rustig zitten.

gun mij me vrij te mogen voelen
altijd moet ik aanvoelen
wat zij bedoelen
een blik een schouderophaal
geen verhaal mag ik halen
in niet
mis te verstane talen
wordt het naar mijn
hoofd geslingerd
slinger ik uit de bocht.

vind geen veilig
plekje waar ik ook zocht
staat mijn leven op de tocht
mag ik niet gaan kijken
naar de optocht.

met mijn ogen dicht
trekt alles aan mij voorbij
blindelings volgen
aansluiten in de rij
wachten op je beurt
die nooit gaat komen.

krijg ik boze dromen
ze kwamen allemaal uit.

uitgebuit.

Eigen kunst gemaakt mbv Nightcafe

Lijf en leden die vertellen

Zal ik wat schrijven
dat zal beklijven
lijf en leden
vertellen van
een verleden
Het is zoveel
in flarden
geen geheel
.
Opgeschrikt stukje
bij beetje
gaat het op en af
met steeds een
gevoel van straf
.
In mijn achterhoofd
dingen nooit geloofd
verdrongen achter
mijn lach
Eens een clown
nu een hard gelag.
.

Bovenstaande afbeelding heb ik gemaakt met Wombo.

Over FNS

Naast complexe PTSS ben ik 5 jr. geleden ook gediagnosticeerd met FNS (functionele neurologische stoornis).Bij mij is dit ontstaan door de hersenspoeling vanaf mijn vroegste jeugd, waarbij ik leerde om leugen als waarheid op te slaan.Mijn hersenen zijn daardoor verkeerd afgesteld, je zou het kunnen vergelijken met een computer, de software moet opnieuw, op de…

door dochtersions maart 18, 2024

In the sparkle of a landscape

Een foto van 18 januari uit Sweikhuizen.Dichtbij ons huis in de Sleyerweg. In de schittering van een landschapvoel ik mij bevoorrechtweidse blikzuiver de luchthorizon van vrijheidopgelucht..In the brilliance of a landscape I feel privilegeexpansive viewpure the airhorizon of freedomrelieved.

door dochtersions januari 19, 2024januari 19, 2024

Opnieuw bedrogen

Kopie van mijn Facebook bericht van vandaag 12-1-2024 Dit is niet te geloven, maar ik wil iedereen waarschuwen. Wat is er gebeurd? Als reactie op mijn bericht hier dat mijn fiets gestolen was kreeg ik van verschillende mensen de tip om Ruptela_hack op Instagram te contracteren. Allen vertelden mij dat zij via deze ‘tracker’ hun…

door dochtersions januari 12, 2024

Weer net als toen

30-4-2022

Een vreemd, vervreemdend gevoel dat blijft hangen
In zekere zin ook een beetje als
het zwaard van Damocles boven mijn hoofd
in heel mijn lichaam
En toch
ik ben niet boos.

Een teleurstelling
moeilijk te verwerken
een onvervuld verlangen
ondoorzichtige herinnering.

Het linkt ms ook aan het kind
blij gemaakt
met een dooie mus
nog verstrikt
in die lus.

Twijfel, onzekerheid, verdriet, eenzaamheid
verloren, dwaallichten
alsof iets mij heeft doen zwichten
om, zoals vanouds
mij alleen op die ander
te richten
mij weg te geven
alsof mijn gevoel
niet zou leven.

Het ontkennen van mijn gevoel
mijn recht op bestaan
alsof ik dat
uit handen geef.

De ander bestaat
en ik beef
letterlijk van binnen
overal de pijn
en toch,
ik laat niets merken
en blijf er voor
die ander zijn.

Ik kom tekort
en ik weet niet beter
zelfs niet
wat eraan schort.

Van binnen vlucht ik weg
laat alles over me heen komen
alsof ik sta te dromen
geen ontkomen
meer aan.

Ik besef later
dagenlang de kater
als het te laat is
om mijn gevoel te laten spreken
om uit te leggen
wat het met mij deed.

‘Wat heet’
onder mijn voeten
letterlijk het gevoel
dat men in mijn hoofd
zit te wroeten
moet ik weer boete doen
helaas
weer net als toen.

Hoeveel angsten…..

Hoeveel angsten kan je dragen
ze bestaan
uit zoveel lagen
Allen achter een gordijn
versluierd het gebroken zijn.
.
Eerst onbewust aan onder
hevig
zitten ze nog best stevig
in het zadel
van ontkenning
later komt er de
gewenning
.
En je haalt je schouders op
camoufleert het
met een mop
lachen dat is het devies
altijd die gulle lach
van Mies
.
Maar ondertussen
is het later
en houd
het vrolijk kind
haar snater
is ze eindelijk
volwassen
niet tegen
die vele lagen
opgewassen
.
Loopt ze bibberend en onvast
doet ze alles
op de tast
is ze nergens zeker van
veel onmogelijk
alsof niets meer
kan
.
Uitgelopen
op een drama
dat lieve meisje
in pyjama
is het einde zoek
en sluit de lach
als het ware
haar boek
van vrolijk en jolijt
is ze alle houvast
kwijt
.
Zijn er grote zorgen
die ze tracht
door te schuiven
naar morgen
maar de nachten
zijn zo hel
de afbraak
van dopamine
veel te snel
.
Adrenalientje giert door de strot
slaat van binnen
alles aan gort
weet niet meer
van stoppen
Een monster met vele koppen
sneller dan het geluid
hevig de weerstand
waarop Miesje stuit
.
Vooral aanwezig als ze haar ogen sluit
en zo
altijd wakker
voelt ze zich steeds
zwakker
.
wakker dier
eens was ze het meisje
van plezier
.

.
Apophysis Fractal.

 

Over de therapie van afgelopen week

Vanaf afgelopen dinsdag in therapie pieker ik mij helemaal suf.
En de pijn is erger dan ooit tevoren.
Ook kauwen op iets brengt geen afleiding hiervan, waar het voorheen meest wat afdeed aan de pijn.
.
Mijn vermoeden is nu dat Mieke en ik hadden besloten om volgende keer te gaan werken aan het verdriet van kleine Miesje, om dat naar boven te halen.
.
En aangezien we denken dat Miesje dit pas durft te laten zien als ze weet dat haar andere gezinsleden op de juiste manier hulp zullen krijgen, zodat die zorg voor hen van haar weggenomen wordt.
.
Mieke vroeg aan mij wat ik in gedachten had voor mijn ouders, broer en zus.
Mijn idee was eerst om ze in gezinstherapie te laten gaan, zodat ze, een soort van heropgevoed zouden worden en zouden inzien hoe ze positiever naar zichzelf zouden kunnen kijken, meer tevredenheid zouden aanleren, en blij zouden leren zijn met henzelf.
.

Mieke zei over hen: “het waren geen volwassenen”.
Ja, dat vond ik een goede benaming, en gaf mij te denken, want inderdaad, in dat gezin was kleine Miesje de volwassene, en de anderen de kleine kinderen.
Op Miesje werd alle verantwoordelijkheid gelegd en geprojecteerd, met alle gevolgen van dien.
.
Toen opperde ik om ze naar een kleuterschool te doen, waar ze regels zouden leren, plus daarbij positief zouden worden benaderd, zodat ze een soort van heropgevoed zouden worden, op ieders individuele manier.
.
Eigenlijk was

in therapie de spontane gedachten bij me opgekomen om ze naar God te sturen zodat Hij hen datgene zou leren wat nodig was.
Doch dat durfde ik niet te zeggen, aangezien ik dacht dat dit te hoogdravend zou zijn, of zou klinken, daar Mieke God niet echt kent.
.
Terwijl ik vanochtend zat te naaien, na 3 dagen van gruwelijke pijnen plus gepieker, dacht ik ineens:
Ja, hallo, ik heb ze genoeg gepamperd, en nu zou ik dat voortzetten (in mijn hoofd) om ze weer in de watten te gaan leggen.

Ik lever ze uit aan God, dat Hij maar met ze aan de gang gaat zoals Hem goeddunkt.
God weet wat ze nodig hebben, en God is een rechtvaardige God; want weet ik veel over wat zij aan lessen hebben laten liggen, of nu alsnog nodig hebben.
En ik zeg nu: “laat God ze maar confronteren met hun kwaad”.
.
Het zou eens tijd worden, ook voor mij, want ik draag nog steeds hun last, ben nog steeds de dupe van hun kwaad, hetgeen ik altijd van hen op moest vangen en naar goed om moest draaien. En hen maar pamperen, dienen en ter wille zijn, al bij voorbaat had ik een scala aan excuses voor hen paraat.
.
Dat pamperen gaat het dus niet worden, geen denken aan; ik ben eerder ontzettend boos aan het worden.
A me hoela met die lakse profiteurs.
.
Maar dan terug naar mijn grote probleem, over hoe ik van die niet te beschrijven pijnen en heksenketel in heel mijn lijf af zou kunnen komen.
Het feit dat Mieke en ik dachten dat dit allemaal door het niet geuite verdriet zou komen, om van daaruit een manier te vinden om bij dat verdriet te kunnen komen, dat gaat dan ook niet op.
.
Moet ik dan nog bozer worden?
Hoe overleef ik
als er totaal niets meer te ontvluchten valt?
.
Conclusie, ze bezitten en bezetten mij nog steeds, dát is die pijn, ik moet nog altijd naar hun pijpen dansen.
Oprotten, allemaal!
.
Zucht, we zullen zien.
.

.
Onze Passiebloem, bloeit voor het 3e jaar.

 

Kleine Miesje in therapie

Er zit een klein meisje in het leslokaal, wat groot, hoog en kil is en vol met (andere) kinderen. Juffrouw voor de klas, voor het meisje ‘ergens ver weg’.
Het is de 2e klas van de lagere school, en het meisje is 6 jaar, 1 jaar jonger dan de klasgenoten; dit, omdat ze van haar moeder met 5 jaar naar de lagere school moest, ze kon al lezen en schrijven, en haar familie wilde in alles “de Blitz” maken t.o.v. anderen.
.

Het meisje was doodsbenauwd, voelde geen enkele affiniteit met alle anderen om haar heen; eenzaam gevoel, verloren aan een tafeltje, haar opdracht al klaar, had ze een kleurplaat mogen pakken uit de grote lades rechts naast haar. Het was een groot nietszeggende prent van een konijn, wat vind je daar nu aan? Totaal fantasieloos dat grote beest. Niets om haar af te leiden van die grote, alles overheersende, niet te bevatten angst om gezien te zullen worden, over dat de aandacht op haar gevestigd zou kunnen worden, dat ze opgemerkt zou worden, dat ze überhaupt bestond.
.

Overgeleverd aan een wereld welke niet de hare was, waarin aansluiting ontbrak, waarin ze haar uiterste best deed om alle regeltjes te kunnen opvolgen zodat het niet op zou vallen dat zij in feite “nergens was”.
En, oh, wat duurde de tijd toch lang, en stel je voor ze zou moeten plassen, wat dan?
Ze zou haar vinger niet op durven steken, echt niet; dan werd ze gezien, opgemerkt, moest ze ook nog zeggen wat er aan de hand was, oh nee, geen denken aan.
.
Ze kon rechts door de ramen kijken naar die grote kille gang, die ze over zou moeten steken als ze inderdaad naar de wc’s zou moeten lopen. En dan die 4 K’s die daar boven de deuren stond, wat zouden die toch betekenen? Ooit had ze het aan haar grote zus gevraagd, die er een grapje over maakte, zo van “kleine kindertjes hebben kleine keuteltjes”.
.

Dat was kleine Miesje, nooit erkend voor wie ze was, tot verlengstuk gemaakt van het haar overheersende gezin waarin ze geboren was, waar ze deel vanuit moest maken, maar geen deel (genoot) aan had, en waar een eigen persoonlijkheid geen bestaansrecht had. Aan de buitenkant altijd vrolijk, over-vrolijk eigenlijk, altijd muziek maken, zingen, lachen, en toch oh zo verlegen, plus van binnen stikkend van de angst, zonder het zelf bewust te ‘bevroeden’.
.

In psychotherapie:
Terug naar kleine Miesje in die klas. Hier komt Mieke in het beeld.
Mieke die weet heeft van hoe het voor dat meisje is, en haar daar weg wil halen. Mieke weet alles, hoe kleine Miesje zich daar opgesloten voelt, gevangen, hoe ze verlangt naar veiligheid, naar wel gezien te worden voor wie ze is; ook al weet kleine Miesje dat nog niet zo bewust, maar grote Mies weet het nu wel, en samen met Mieke vindt ze een manier om contact te maken met kleine Miesje.
.

Mieke stelt voor om uit de klas weg te gaan, gewoon op te staan en de deur uit, de deur die een stukje verder rechts te zien is. Dan breng ik jou naar een andere school, een betere school dan hier, lieve Miesje.
Doch dat wordt een probleem, dat mag niet van de juf, zegt Miesje. Jawel zegt Mieke, geef mij maar een handje, dan staan we op; nee dus, dat kan echt niet.
Hoe lossen we dat op? Miesje bedenkt een trucje: zullen we doen alsof er vlakbij die deur iets ligt van de juf, dat ze verloren heeft, en dat naar haar toebrengen, om dan samen snel weg te lopen?
.

Nee, geen goed plan, volgens Mieke.
Maar Miesje durft niet.
Plots moet Miesje denken aan waar ze iedere dag intens blij van wordt, nl het zingen waarmee de schooldag begint. Het 1e n.l. wat ze doen is het zingen van een Gezang, over een God die van je houdt, over Jezus die altijd bij je is. En dan ineens geeft dit gegeven haar een soort van vleugels, ze is met haar hoofdje bij zo’n intens mooi lied, ze zingt de woorden van binnen, en samen lopen ze de klas uit, Mieke en Miesje.
.

Mieke brengt haar naar een andere school, een school waar alles helemaal anders is, een ‘vrije school’.
Een klein beetje eng vindt Miesje het wel, maar de juffrouw daar is heel aardig, en ze mag bij een groepje andere kinderen gaan zitten; ze zitten in een kring en in het midden staat een ronde tafel.
Dan vraagt Miesje aan Mieke, “vertel je wel aan de juf dat ik af en toe ga dromen”?
Ja, zegt Mieke, dat is goed.
.
En ineens wordt grote Mies heel verdrietig, en moet denken aan de middelbare school, waar ze zich ook doodongelukkig, minderwaardig en verloren heeft gevoeld. Waar ze altijd van heeft gedacht dat het aan haar lag; en ze ziet plotseling in hoe ze ook daar een soort van wegvluchtte; en waar de directeur van dat college tegen haar moeder zei:”ze kan wel, maar wil niet, ze ziet iedere vogeltje dat langs komt.

Nu weet ik, ik dissocieerde, had toen al PTSS. Later bij een beroepentest werd gezegd dat ik veel dieper nadacht dan anderen, dat ze mij naar een veel hogere schoolopleiding hadden moeten doen.
.

Enfin, dat was dan weer een uurtje therapie bij Mieke.
.
En nu ben ik meer dan moe, uitgeput van het schrijven en de pijn.
Laat ie fijn zijn, maar niet heus.
1 ding is zeker
ik ben geen kneus.
Maar had geen keus.
.

Fractal gemaakt met FE, en bewerkt met een filter.