"Hoofdzaak, of kop-stuk" ?(trigger)
Zoals jullie ws weten heb ik continue aangezichts en hoofdpijnen, met name als ik ontspan of lig.
Om de nacht door te komen neem ik nu een halve van 25 mg. Seroquel, plus om de dag, of 10mg Temazepam, of Zoplicon. Zodra ik ga liggen begint die pijn in mijn gezicht en onder mijn schedel zich letterlijk te roeren (de kop op te steken, ja, want oa steken doet het ook). Het is een ‘waar’ horror-gebeuren dat er zich dan afspeelt; wat ik ‘het hoofd moet bieden’. Nu ja, inmiddels ben ik al (niet) aardig wat gewend. Het duurt een poos voordat die meds me in doen slapen, wat overigens niet altijd lukt.
Gedurende de nacht moet ik de slaapmeds dikwijls nogmaals gebruiken, om zo dat wrede gebeuren weer te kunnen ontvluchten, waarin ik dan weer wakker geworden ben.
Overdag wordt de pijn en dat extreme gedonderjaag in mijn lichaam ook steeds moeilijker om vol te houden. Maar ik wil zo min mogelijk mijn toevlucht zoeken tot Oxazepam of Diazepam. Te meer omdat die psychiater mij er zo bang voor heeft gemaakt.
Doch zoals ik het vannacht heb ervaren, zo erg was het nog nooit.
Ik wil het toch even delen hier.
Om 1 uur werd ik wakker van een ‘alles overdonderende pijn’ onder mijn schedel. Alsof mijn hersens in de fik stonden. Een PIJN, NIET te beschrijven. ‘Normaler wijze" moet ik dan zo vlug als mogelijk rechtop gaan zitten, of eruit. Maar dit was geen normaler wijze meer! Dit was ‘van de zotte’, zxc3xb3 erg!
Als in een soort van shock kon ik niets. Ik bleef het als perplex maar ondergaan. Ik kon alleen bidden : "God help", bis.bis. Bleef er in een soort ongeloof/verbijstering(?) aan onderhevig. Het was zo extreem erg!
Ik dacht dat er iets goed fout was, daar in dat hoofd van mij. Ik dacht, ja, wxc3 t dacht ik?????
Ik dacht, ik moet eens proberen of je nog kan praten, misschien heb je wel een hersenbloeding, of ????
Toen zei een heel aarzelend babystemmetje (dat ikzelf was) heel voorzichtig "ma-ma", als een heel klein kind dat haar eerste woordje probeert te zeggen.
Daarna probeerde ik eens of ik mijn ledematen nog kon bewegen. Ja, alles ‘deed het nog’. Maar vraag niet hoe. Ik was er erg beroerd aan toe. Had geen beheersing over mijn lichaam, het trilde, schokte en bonkte zo van binnen, en overal in me.
Ik heb het licht aangedaan, en zag toen de tijd pas, en heb op de vloer geklopt om Karel te waarschuwen, die nog beneden was.
Toen hij kwam, zei ik met een toonloze, krachteloze, stem, dat er een dokter moest komen. Ik kon gewoon niet normaal spreken. Geen energie, omdat ik zo onder die pijn bedolven was.
Karel zei dat ik Diazepam moest nemen, dat hij naast me zou komen liggen. Ik moest naar het toilet, doch kon amper lopen. Gestrompeld ben ik. Me overal aan vasthoudend.
Ik vroeg ook nog een paar keer (met klem) aan Karel of hij (als ik dood zou gaan) als eerste die 2 kleine klipjes uit mijn haar wilde halen. Dat leek mij zo stom uitzien voor de begrafenisondernemer, of wie er dan ook komt. Idioot, waar je je dan druk om kan maken, hxc3xa8?
Na die pillen (en mijn aften verzorgd te hebben) dan maar weer in bed, en die pijn ‘rustig laten woeden’ (zachtjes: ‘kreun, kreun, kerm, kerm’).
1 uur later nog hetzelfde liedje. Het bleef, die ‘niet te beschrijven hel in mijn kop’.
Toen 2 Oxazepam genomen (durfde wel niet, maar allez, nood breekt wet).
Karel’s bewegingen kon ik niet verdragen, ook geen geluid, ofzo.
Karel is toen naar zijn eigen kamer gegaan. Een klein uurtje later ben ik ingeslapen.
Want om 8 uur werd ik in die pijn weer wakker.
Tja, en wat dan?
Eruit!
Blij, toch nog geslapen te hebben, maar zo ondersteboven vanwege, dat alles nxc3xb3g weer erger geworden was.
Waar ik al een paar weken over aan het dubben was, heb ik nu dan maar gedaan. Ik heb de huisarts gebeld. Ik wilde zxc3xb3 graag e.a. met haar bespreken, o.a. over dat medicijngebruik, en over, hoe nu te handelen, omdat alles nog steeds maar erger wordt.
Ik kreeg de assistente zo ver, dat zij mijn h.a. terug zou laten bellen.
Om 11 uur heb ik haar op de hoogte kunnen brengen, over wat er zich in de laatste maanden had afgespeeld.
Ze wist niets over de bevindingen van de neuroloog, niets over die psychiater, niets van dat Revalidatiecentrum.
Heel rustig heb ik alles met haar kunnen bespreken.
Zij zei ook nog dat die psychiater mij met een beroepsblik benaderd had. Exact zoals ik het idd had gevoeld.
De h.a. vond dat ik alles heel goed had gedaan. Ze weet ook dat ik heel veel pijn verdraag zonder naar meds te grijpen. Ze was het niet met die psych. eens. En ik mocht best naar eigen bevindingen die Oxa’s en Dia’s nemen.
Het was een opluchtingen, om alleen al eens aan iemand dingen duidelijk te mogen maken, en niet ‘voor gek’ te worden versleten.
Hxc3xa8, hxc3xa8! Nu kan ik er hopelijk weer ff tegenaan.
Want dat moet. De pijn is er nog. Ook dat afknijpen in mijn voeten en benen. Het hevige schokken in mijn lijf, maar vooral ook in mijn mond en gezicht, brrrr.
Toevallig heb ik iemand bij het forum voor ‘kinderen van narcistische ouders’ leren kennen, die ook die sensaties in haar lichaam heeft. Alsof je elke cel voelt bewegen. Zij heeft ook veel pijn, maar meer op reumatisch gebied.
Zij zei ook dat het de Adrenaline is, waardoor je nog altijd op scherp staat en van binnen ahw nog altijd op de vlucht slaat; waar dat vroeger nodig was, maar niet mogelijk.
Dit wist ik al, maar ik heb nog nooit iemand ontmoet die dit gedonderjaag in haar lijf ook heeft. Gelukkig voor haar heeft zij het een stuk minder.
Enfin, vanochtend vroeg heb ik voor de broodnodige steun maar eens de Bijbel opengeslagen (op goed geluk). En ik dacht, als er nu het woord Sion in voorkomt (in dat stukje) dan is het goed.
En, warempel, het ging daarover. Over die berg die zo heet.
Ik dacht nog, misschien is het toeval, maar het gaf me toch hoop.
Later toen ik het aan Karel vertelde, en hij het las, zei hij: "je hebt nog niet ver genoeg gelezen". Hij las het voor. En vlak na mijn stukje ging het over Dochtersions. Wonderlijk, toch?
Het staat in Micha 4: "Het komende Vrederijk", en "Jeruzalem in nood, maar bestemd tot heerlijkheid".
Nu ben ik aan het einde van mijn ‘hoofd-stuk’.
Volgende keer weer een leuker stukje ;-).
Een hele fijne dag toegewenst.
p.s. heb wel een beetje moeite om dit te publiceren, maar dat heb ik wel vaker.
Overlevings-kunst, en groeiproces met PTSS 
Recente reacties