Ik ben er nog….

Hallo Vrienden,

Daar ben ik nog. (helaas)
Waar ik niet uit kom, is dat de symptomen steeds maar erger worden,
met/in dat stomme lichaam.
Alles uit zich via idiote dingen (en natuurlijk pijn) in dat lijf.
Geen millimeter van dat lijf is rustig, of niet in beweging.
Alles wipt en raast door elkaar.
Ik begrijp echt niet dat zoiets kan, of überhaupt zou kunnen bestaan.

Nu zit ik ermee, wat vertel ik die nieuwe psychiater?
Het is zoveel, en het beslaat een proces van 11 jaar, waarin al die gekke dingen
‘op mijn hoop zijn gegooid’.

1 Februari kan ik voor de eerste afspraak.
Ik heb al wat mailcontact gehad met de psychiater-in, een dame ;-).
Zal ik haar via mail alvast een beknopt verslag
(over het verloop van die 11 jaar) sturen???
Maar, wat zet ik daarin??
Ik kan het allemaal niet goed beschrijven, zeker dat van de laatste jaren niet.
Het is te complex, te veel, en niet in normale termen neer te zetten.
Ik weet het niet meer. Pffffff.

Vorige week tijdens stormachtig weer, ben ik door een rukwind tegen een auto ‘beland’ (midden in de stad).
Jakkes, moet ik weer hebben.
Ga ik eindelijk weer eens fietsen, en waai ik ‘weg’;-)

Gelukkig niets gebroken, maar die man en vrouw van die auto waren zich maar op aan het winden (winden, hahaha!)
Ik zou hun auto hebben beschadigd.
Geen krasje te zien.
Ik moest mijn naam, tel.nr. adres opgeven, de man maakte een foto van mij (smile), en hij dreigde met de politie, voor als ik mijn adres niet wilde geven.
Hallo!

Gelukkig ik heb niets meer gehoord.

Maar ik fiets weer gewoon, hoor. Door weer en wind.
Houd mijn stuurtje goed vast,
en ga ‘op hoop van zegen’
door de regen.
Vanmiddag nog.
Vond het wel zonde van mijn mooie laarzen.
Maar ik MOET er gewoon uit!
Anders word ik ‘gek’.

Oh, oh, slapen is zo’n crime.
En van de huisarts moet ik zonder slaapmeds proberen.
Ik heb tegen haar gezegd, “nu, dan weet jij niet, hoeveel pijn ik heb”!

Nu maar hopen dat die psychiater er iets van bakken kan.

Sterkte allemaal.
Dat was het dan weer.
Liefs van Mies.

Wat moet ik doen, zodat ik mag bestaan!

 

Wat moet ik doen dat ik mag bestaan, dat mijn vader mij ziet staan, dat mijn moeder ophoudt met schreeuwen, dat m’n grote zus niet alles van me inpikt, en zo jaloers naar mij kijkt, dat mijn broertje niet zit te klieren, en ruzie zit te zoeken?
Dat de pijnlijke stilte doorbroken zal worden, ze mij niet ‘ver’-wensen?

En nu, wat moet ik doen, wat doe ik verkeerd, omdat de pijn zo over mij blijft heersen, altijd meer en meer?
God, wat moet ik doen zodat ik genees? Zodat U mij zal genezen, ik ben blijkbaar niet te genezen, en maak het zelf steeds erger; precies zoals mijn moeder beweerde.
Eigen schuld, had je maar niet dit, had je maar niet zo, nu zie je wat ervan komt. Wie zich brandt moet op de blaren zitten.
Burning mouth syndroom.
Een foute droom, een nachtmerrie is mijn leven geworden, al jaren lang.
Geen uitkomen meer aan; wat, oh wxc3 t heb ik verkeerd gedaan???

Wat moet ik doen, dat ik mag bestaan!?

Dat ik mijn blijheid mag tonen, en mijn tevredenheid.
Dat ik mij mag ontplooien, mijn talenten-rijk.
Dat ik mag blijven zingen en mijzelf uiten, mag huppelen en dansen van vrolijkheid.

Ik loop niet rond als een boerin met kiespijn, zoals hun verwijt.
Edoch, nu toch.
Kiespijn ten top,
het heerst over mijn hele kop.
Over mijn hele ‘hebbe en houwe’, omdat ik zo graag van mijn moeder wilde houden, van mijn vader, broer en zus.

Een ‘judaskus’, kon ik verwachten
zovele dagen zovele nachten,
smachten van verdriet.
Verdringen, dan zie je het niet.
Niet zijn, heel klein maken die pijn,
om net te doen
alsof alles is fijn.

Mooi en ideaal
gaan ze met me aan de haal
hun demonen
zie ze komen
zie ze nooit meer gaan.

En wat zijn ze voldaan
over de angst die ze me aan kunnen praten
wat ze dus niet kunnen laten
steeds een schep er bovenop
pijnlijk bovenop mijn kop
in mijn hoofd met hun scherpe klauwen.

Doe maar net alsof je het niet merkt
niets voelt
niets aan de hand.

Snaveltjes toe
in dromenland.