S.O.S. !

tekening gemaakt met FE
op de PC

Ich habe genug

Aria uit cantate nr. 82 van J.S. Bach.

Zanger: Peter Schreier, tenor.

Misschien?

Misschien, of zeker weten?!
Heb ik zoveel verstopt met mijn optimisme en mijn positiviteit, m.b.t. hoe mijn leven vroeger ‘te leven was’: ‘te leven viel’?
Dat ik niet eens besefte, niet hoefde te beseffen, waar ik constant aan onderhevig was.

Heviger dan hevig, dendert mijn verleden door mijn lichaam heen. Het zoekt een uitweg, maar vind er geen. Radeloos, wanhopig probeer ik nu al jaren om het vol te houden: al die heksenketel al dat draven van Adrenaline(?). Al dat gesjees / gesjor door mijn lichaam, die kermis. Het is alsof ik van binnen, van de xc3xa9xc3xa9n naar de ander wordt gesmeten, alles beweegt aan xc3xa9xc3xa9n stuk door. Het dendert en dendert en gaat maar door!

Hoe raak ik hier door
heen????
Wanhoop, dichter dan nabij,
wanneer is ALLES voorbij
voor mij????

over
en uit
punt
.
/nl

Omwonden

Hoe uitzichtloos is lijden
als je er geen zicht op hebt
je je alleen door plicht laat leiden
waar je van afhankelijk bent

gemaakt
naakt
het nog ongeboren kind
zich nog in een ruim bevind

als
van een
slag
schip

gaat ’t later al schipperend
door ’t leven
nog met een valse navel
streng
verweven

Het kind
weet niet wat echt is
en wat niet,
wat lijden inhoud
of verdriet

Het kind
dat alles van hen, als zijnde goed
leert te interpreteren
er een eed op zou durven zweren
dat alle pijn het gevolg is van haar eigen zonden
dus, door eigen schuld met lijden verbonden

Als je nog om hun vingers bent gewonden,
gemaakt
zo lang
zo bang
dan,

heb je geen weet van eigen wonden
en heb je a.h.w. levenslang.

xc2xa9 dochtersions

Ik zoek het hogerop

Hoe vinden jullie mijn nieuwe optrekje?

Dit plaatje heb ik in ons dorpje ‘geschoten’.

Toch goed geschoten, nietwaar?
alles dik voor mekaar,
ja, zou je denken.

Maar eens…..
wordt het echt
waar!

<:o)

Hun ego-god

Dit is het bewuste gedicht, waar ik in mijn vorige bericht over schreef.

Hun ego-god.

Halleluja, looft den Heer
zo zongen zij, ja telkens weer
zich beroemend op hun eigen eer

Met de Bijbel in de hand
bezongen zij hun ego-land

Kijk ons eens, zeiden zij zonder schroom
"zijn wij niet heilig, en oh, zo vroom"!
Wij zitten vooraan in de kerk
dienen Gods belangrijkste werk,
en doen niets dan Zijn zegenwerk

Jezus heeft alles al voor ons gedaan
dus kunnen wij onze gang maar gaan

Kijk eens, hoe God ons alles geeft
wat ons aan eer toekomt, ons niets ontbreekt!

Wat zouden wij nog moeten leren
als wij toch leven ‘in de Heere’
als wij toch bidden voor het eten
hebben wij toch een rein geweten!
Met heel groot genoegen
doet God al wat wij vroegen
wij zijn niet anders zo gewend

Maar hebben zij God werkelijk gekend?

Zij denken in termen van grote macht
hadden op Gods tederheid geen acht
liepen met grote voeten over Hem heen
Oh, wat zijn ze toch gemeen
hoe teder God is, en vol verdriet
nee, dat zien ‘die rijken’ niet

Hoe bescheiden en vol erbarmen
Hij, vol verlangen strekt zijn armen
naar de bedroefden en de stillen
die juist niet zo staan te gillen

God is teer en oh, zo zacht
een dienend God, die op een ieder wacht
hoe eenzaam God is, hoe Hij lijdt
dat besef, dat zijn ze kwijt

Gods Kracht zit juist in het kleine,
in het tere, en in het fijne

Alle Liefde is uit Het Zijne.

Een God kwetsbaar, en zo teer van binnen
met zo’n God konden zij niets beginnen.

xc2xa9 dochersions

Een worsteling

Al jaren worstel ik (ook onbewust) met de vraag of het nu allemaal wel waar is, wat ik de laatste 10 jaar ontdek, c.q. heb moeten ontdekken (aan de hand van die vreselijke hoofdpijnen, die ik ‘moet’ ondergaan). Hoe ik het toe moet geven, over hoe mijn familie, het gezin waarin ik geboren ben, echt zou zijn, en zich heeft misdragen ten opzichte van mij.Mij geestelijk zo zwaar heeft mishandeld, vals beschuldigd, gehersenspoeld en misbruikt.

Gisteren zat ik over dat thema weer ‘in zak en as’. Er was nl iemand die mij vroeg hoe het destijds voor mij was geweest, toen ik niet naar de begrafenis van mijn moeder was gegaan. Dit, omdat zij met eenzelfde dilemma zat, over het wel of niet ‘heen’ 😉  gaan naar de begrafenis van haar moeder, waarmee zij had ‘moeten’ breken vanuit zelfbehoud.

Er kwam veel bij mij naar boven. Ik ging de rouwkaart van mijn moeder nog eens doorlezen. Waarop ze (uiteraard) als ‘die in en in goede vrouw’ werd afgeschilderd, die ze altijd pretendeerde te zijn; waardoor ik als kind werd/ben verblind, me op blind heb gestaard.
Ze deden allemaal zulke goede (kerke-)werken, die familie van mij. Mijn vader en mijn moeder, plus mijn zus. Ze stonden als zo ‘heilig’ bekend.

Enfin, gisteravond zat ik met die vraag, plus met mijn verdriet daarover te worstelen, over hoe mijn moeder nu echt was geweest (ja, eigenlijk al voor de zoveelste keer die twijfel). Ik was zo verdrietig, omdat ik haar nooit echt heb gekend. Er nooit een echt gesprek heeft plaatsgevonden tussen mijn ouders, mijn zus, mijn broer, en mij.
Ik kende hen helemaal niet. Ze lieten zich niet kennen. Ik verwende hen door mijn mooie gedachten t.o.v. hen, over hen allen heen te plakken. Ik wilde hen (waarschijnlijk perse) ‘lief kunnen hebben’, en ik hield ook echt van hen; dat is juist het moeilijke van mijn dilemma, ergens houd ik nog van ze (n.l.van het kind van God in henzelf, waar zij echter niets van willen weten). Als kind was het uiteraard nog moeilijker om de waarheid te willen, en kunnen geloven; juist omdat ze zich in hun werkelijke hoedanigheid niet wilden laten zien, uiteraard, bang om te worden ontdekt. Ik had ook altijd medelijden met ze, en deed echt alles om hen blij te kunnen maken, en dan leek het ook ‘net echt’ ;-).

In gedachten bleef ik er gisteren ook over in gesprek met God, waarbij ik Hem ook (voor de zoveelste keer) zei, dat ik alles wilde geloven, alles wilde aannemen, over hoe het nu werkelijk was geweest. Och, en ik heb in de loop van deze ptss-jaren al vaker dromen gehad, waarin God mij liet zien hoe ‘ze’ werkelijk waren. Maar omdat de fysieke pijn echt niet uit te houden is, steeds heviger over mij heerst, mij echt geen leven gunt; het mijn leven als uitzichtloos maakt. Ik die uitzichtloosheid heb moeten linken aan (alweer) die toestand waarin ik mij vroeger (bij hen)  bevond, zonder het destijds echt te kunnen beseffen, speelde alle twijfel (over ‘ZOVEEL’) weer de hoofdrol in mijn, zo pijnlijke ‘wezen’.

Vanochtend toen ik opstond, kwam er ineens deze zin/gedachte op in mijn hoofd: "Ga heen, ik heb u nooit gekend"!
Ik weet dat deze zin op het volgende voorval slaat, dat ergens in de Bijbel staat. Waar Jezus tegen mensen zegt, die denken de hemel al verdiend te hebben, terwijl zij zichzelf aanprijzen met: "hebben we ‘dit en dat’ niet allemaal uit Uw naam voor U gedaan"?  En waar Jezus dan antwoord met : "Gaat heen, ik heb U nooit gekend, gij werkers der wetteloosheid". (Mattheus 7, vers 21-23, Karel heeft het even voor me opgezocht ;-))

Nu zeg ik, uit Jezus naam: "gaat heen familie; ik heb U nooit gekend, en jullie hebben mij nooit WILLEN kennen"! ….:(

Al mijn twijfel is koren op hun molen geweest.
Molens die moesten draaien in hun wind.
Zoals hun wind waaide, zo moest mijn jasje waaien.
En mij maar beschuldigen dat ‘ik ze maar liet waaien’, er maar met de pet naar gooide, enz.

Dat zijn nog maar hxc3xa9xc3xa9l erg milde uitdrukkingen die over mij uit zijn gestrooid.
Waarmee ik ben vergeven (vergiftigd a.h.w.), waarmee ze mij hebben overladen door ‘al HUN haat op mij af te reageren’.
Haat die ik voor hun LIEFDE aan heb moeten zien, waar ik aan hen mijn dank voor moest betonen, en van afhankelijk ben gemaakt.

gemaakt door hen
ben ik die onnozele hen,
die nog steeds niet durft of kan geloven dat ik ……ja wat?????
Ze kunnen me wat!

““““““““““““““““““““““““““““““““““““““
O.A. onderstaande schreef ik vanochtend in mijn dagboek:
Ik wil niet meer piekeren, niet meer onbewust willen dat zij: mijn moeder, zus, broer, vader, toch goed waren. Ik wil alles overgeven aan de waarheid, zelfs de waarheid overgeven. Want toegegeven, ook die kan ik niet zelf doorgronden.
Mijn motieven daarin worden n.l. nog steeds bestuurd door hun ‘motieven’, n.l., om perse hen als zijnde ‘wel goed’ uit de bus te zullen laten komen.

Miesje, meisje twijfel nu niet.
Nooit meer mag je daaraan twijfelen. God help me, ze deugden niet.
Ik wil het accepteren, moet het accepteren, het verdriet hierover:
Geef over!
Alles wat ik hen aan krediet gaf, werd mijn berg van ‘eindeloos lijden’.
Een berg steeds hoger,
omdat ik niet wil(de) dat ze mij echt zoveel pijn hebben gedaan.

(?)

Een paar jaar geleden schreef ik een gedicht, dat volgens mij goed past bij waarover ik hier bovenaan in mijn bericht over schreef. Over die schijnheilige zgn. christenen.
Ik zal het opzoeken en ook gaan plaatsen.

Bedankt voor het lezen, echt vanuit mijn hart.

(van ‘een worsteling’ ;-))

Loos meisje

Eens
uitzichtloos
doch
loos
van zorgen

Nu uitzicht
op een
eindeloos
verborgen.

Daar is nu
een meisje
loos
mocht niet gaan varen
doch moest bedaren
vluchtte klimmend in de mast
maar raakte in hun touwen vast.
~~~~

tekening van kareldg gemaakt met apophysis

Een roos in donkere dagen

De laatste weken komt er niets uit mijn pen
loop ik als een hen
zonder kop
alle dagen
omdat het mij steeds meer
begint te dagen

schrijf ik gedichten over iets ….
wat heet : uitzichtloos

Gedichten over lijden

vandaar dat ik mijzelf probeer te verblijden
met deze roos

eens ontloken
in een woestijn
hoop ik dat dit ooit
op ons allen
van toepassing
zal zijn.

Deze roos is van een eigen aquarel, geplaatst in een zelf gemaakte foto
alles ‘bij elkaar geklungeld’ met PantShopPro.

Alchemilla in tears …:(