Vanochtend dan bij Mieke.
Het begon al dat ik ietsje te laat was, dus gelijk mijn excuses daarvoor,
wat volgens Mieke helemaal niet erg was
en ik mijzelf niet kwalijk nemen moest.
.
Dan verder de therapie ‘in’.
Over de wanhoopskant in mij,
dat ik die altijd wegmoffel,
mezelf altijd iets positiefs voorhouden kan als een soort van automatisme.
Zo van: is er iets om wanhopig van de worden? Kan ik de pijn niet meer aan?
(wat eigenlijk altijd het geval is)
Floep,…. ik vlucht naar iets moois, soms letterlijk de mooie natuur in, of mijn gedachten ‘toveren’ als vanzelf iets om dankbaar en blij om te kunnen zijn.
.
Nu stelde Mieke voor om die wanhoopskant er te laten zijn.
Om ook daarvan de bloemetjes en kleuren te zien.
Het was moeilijk voor mij om idd mijn hoofd daarop in te stellen, want telkens plopte er iets leuks op in mijn gedachten, en voelde ik de glimlach en het mooie daarvan
.
Door Mieke haar vragen kwam ik dan toch terug in de situatie waarin ik zo ontzettend eenzaam was,
helemaal verloren, ‘niet gezien’, en doodsbang.
En dan een situatie zoals deze zich in de winterperiode elke dag voor mij afspeelde.
Een klein meisje, 5 jaar.
Heel vroeg haar bed uit, zittend in nachtjapon in de keuken, Knietjes opgetrokken, nachtjapon erover heen, armen om haar beentjes, een beetje in elkaar gekropen, alsof ze zichzelf in tact houden kon op die manier.
Tegenover haar dan haar moeder, die haarzelf aankleedt dichtbij het fornuis dat ietsje verderop rechts van het kleine meisje tegen de keukenmuur stond.
.
Dat kleine meisje, dat, zoals ik het nu voelen kan, helemaal open stond voor de noden van de moeder, haar moest aanvullen en moest voorzien ‘van’, zodat moeder haar leven leven kon,
haar eigen woede niet zou hoeven voelen,
haar zelfhaat
haar haat om een vrouw te moeten zijn,
de haat voor haar eigen lichaam.
de haat om überhaupt een mens te moeten zijn.
.
Een koningin had ze willen zijn
macht had ze nodig,
aanzien,
triomferen
om boven anderen te kunnen staan.
.
Tja, dat is zoals ik het nu inzie en begrijp.
Het lieve zachte, gedienstige meisje
haar schoothondje op dat moment,
waarin door moeder de rollen volledig om waren gedraaid.
Kind zorgt voor moeder
kind zorgt voor broer
zorgt voor alles wat er niet goed zou kunnen gaan
of was, in dat gezin.
.
En dan nu bij Mieke, die erbij komt in
de keuken,
en die de foute situatie overziet.
Ze wil contact maken met kleine Miesje,
en ze vraagt aan Miesje hoe ze dat kan doen.
Zal ik zachtjes over je knietje wrijven, vraagt ze.
Oh nee, zegt Miesje spontaan, want dan begint mijn knieën te schokken, mijn lichaam ‘klapt’ van schrik in elkaar.
.
En laat dit nu exact zoals in het heden zijn!
Als iemand onverwachts mijn knie aanraakt, is dit de reactie van mijn benen en lijf, precies zo
.
Hoe dan, vraagt Mieke zachtjes.
Met een muziekje, zegt Miesje.
Ja, ik heb blokfluit gespeeld, zegt Mieke,
vind je dat leuk?
Ja, muziek, een deel van mijn vreugd
mijn jeugd
mijn heden.
Muziek,
er zit muziek in mij
😉
Dan sta ik op, en vraag aan Mieke of ik ook eens op die blokfluit mag proberen te spelen.
Mieke vraagt of we naar buiten zullen gaan,
en dat wil ik wel.
Maar hoe moet dat dan?
Daar is die moeder, en ik heb mijn nachtjapon nog aan.
Die moeder zal gaan snauwen, en kwaad tegen mij uitvallen, met haar vinger naar de grond wijzen, zo van:
“jij blijft hier”!!!!!
.
Dan gaat Mieke mijn moeder terechtwijzen, Mieke is streng,
ze zegt mijn moeder ‘waar het op staat’
waar die moeder zo verkeerd mee bezig is, etc.
.
Mieke en ik gaan naar boven, naar mijn slaapkamer.
Om het kort samen te vatten,
dan aangekleed, moeten we langs die moeder naar buiten,
waarbij Miekes hulp ook weer nodig is.
.
Maar dan sta ik met 1 voet over de drempel van de keuken, ik voel een enorm verdriet voor die moeder.
Als ik weg ben, wie moet er dan voor haar zorgen????
Ik kan mij daar niet aan onttrekken
ze heeft mij nodig
H. heeft mij nodig
wat doe ik hen aan?
.
Dan weer de uitleg van Mieke.
Maar het is zo enorm moeilijk,
ik word in tweeën gesplitst.
1 kant wil wel naar buiten
maar die andere kant is er, en die trekt, en trekt mij terug naar mijn zorg-rol.
Met behulp van Mieke
laten we dan ook de volgende deur achter ons,
en nog een deur.
Dan zijn we in de tuin,
lopen het tegelpad af, dat heel lang lijkt te zijn.
Dan moeten we nog door de ijzeren poort,
waarna ik vrij zou kunnen zijn.
Weer dat dilemma
de strijd.
Gevangen of bevrijd?
Wat wil ik nou,
welk risico neem ik?
Want ik moet ooit weer terug naar ‘thuis’.
En dan?
Dan zal ik dubbel en dwars worden gewroken.
Maakt niet uit hoe lang mijn moeder daarmee wacht,
voelen zál ik het, dat sowieso.
.
Ze heeft gezichtsverlies geleden t.a.v. Mieke
ze kon er voor haar goed fatsoen niet onderuit
om mij mee te laten gaan.
.
Dus:
wraak verzekerd!
Dan vinden we DE oplossing,
Mieke zal collega’s inschakelen om te zorgen voor moeder en H., het broertje.
Die zullen komen om hen ‘op te vangen’, hen te redden en te helpen.
En Mieke zal bij mij blijven
ook als ik weer thuis zal zijn.
.
En nu ben ik thuis.
Een ander thuis
ik ben ouder,
en heb giga pijn.
Ik denk,
en denk ,aan waarover ik het nog meer heb gehad bij Mieke.
Dat het mijn moeder was, die mijn lange haar eraf wilde hebben.
Destijds was ik 9 jaar
ik had een mooie, lange vlecht.
Goudblond.
Plotseling wilde ik die vlecht eraf hebben,
mijn moeder met mij naar de kapster.
Oh, zei de kapster, wat zonde, wil je dit echt?
‘Ja’, zei ik resoluut, zonder nadenken.
Maar inmiddels weet ik dat het mijn moeder was die dat lange haar niet ‘moest’.
Niet wilde hebben, ze was vies van haren, was vies van alles wat met vrouw-zijn te maken had.
Sprak tegen mij over ‘die vieze pieken’, als het mijn haar betrof.
Het sluit ook aan op een droom die ik onlangs had,
waarin ik met klachten naar een vrouwelijke gynaecoloog moest, in een donker ver gedateerd ziekenhuis.
Enfin de slotsom van die droom was, dat mijn problemen met mijn vrouw-zijn in mijn hoofd gezocht moesten worden, dat daar de oorzaak te vinden zou zijn.
.
En dan nog iets waar ik onlangs aan werd herinnerd.
Karel vond een website over F.N.S. (functionele neurologische stoornis)
Deze diagnose is ong. 1 jaar eerder bij mij gesteld.
Op die site las ik (haha, ik en lezen, grrrr.)
dat F.N.S. de nieuwe naam was voor conversiestoornis.
Ja, daarvan wist ik al lang dat ik ook daaraan leed.
Het artikel was interessant, en bevestigde een aantal zaken.
Ergens stelde het mijn zorgen gerust.
Want als je altijd zo’n gigantische heksenketel aan pijn ondergaat, weet je van gekkigheid niet wat je overkomt, wanhoop en twijfel liggen altijd op de loer.
.
Het draait mij een loer
en de anderen, die sluipmoordenaars
scheelt het geen malle moer
of ik nu scheel ben van de pijn
letterlijk
ook dat nog.
.
Lieve Miesje
je mag het jezelf toestaan
om even wanhopig te zijn.
Nou, heel, heel eventjes dan maar,
een mens zit raar
in elkaar
.
Alle gekheid op een stokje:
.
.
Foto gemaakt tijdens een kunst tentoonstelling.
Mieke vraagt of we naar buiten zullen gaan,
en dat wil ik wel.
Maar hoe moet dat dan?
Daar is die moeder, en ik heb mijn nachtjapon nog aan.
Die moeder zal gaan snauwen, en kwaad tegen mij uitvallen, met haar vinger naar de grond wijzen, zo van:
“jij blijft hier”!!!!!
.
Dan gaat Mieke mijn moeder terechtwijzen, Mieke is streng,
ze zegt mijn moeder ‘waar het op staat’
waar die moeder zo verkeerd mee bezig is, etc.
.
Mieke en ik gaan naar boven, naar mijn slaapkamer.
Om het kort samen te vatten,
dan aangekleed, moeten we langs die moeder naar buiten,
waarbij Miekes hulp ook weer nodig is.
.
Maar dan sta ik met 1 voet over de drempel van de keuken, ik voel een enorm verdriet voor die moeder.
Als ik weg ben, wie moet er dan voor haar zorgen????
Ik kan mij daar niet aan onttrekken
ze heeft mij nodig
H. heeft mij nodig
wat doe ik hen aan?
.
Dan weer de uitleg van Mieke.
Maar het is zo enorm moeilijk,
ik word in tweeën gesplitst.
1 kant wil wel naar buiten
maar die andere kant is er, en die trekt, en trekt mij terug naar mijn zorg-rol.
laten we dan ook de volgende deur achter ons,
en nog een deur.
Dan zijn we in de tuin,
lopen het tegelpad af, dat heel lang lijkt te zijn.
Dan moeten we nog door de ijzeren poort,
waarna ik vrij zou kunnen zijn.
Weer dat dilemma
de strijd.
Gevangen of bevrijd?
Wat wil ik nou,
welk risico neem ik?
Want ik moet ooit weer terug naar ‘thuis’.
En dan?
Dan zal ik dubbel en dwars worden gewroken.
Maakt niet uit hoe lang mijn moeder daarmee wacht,
voelen zál ik het, dat sowieso.
.
Ze heeft gezichtsverlies geleden t.a.v. Mieke
ze kon er voor haar goed fatsoen niet onderuit
om mij mee te laten gaan.
.
Dus:
wraak verzekerd!
Mieke zal collega’s inschakelen om te zorgen voor moeder en H., het broertje.
Die zullen komen om hen ‘op te vangen’, hen te redden en te helpen.
En Mieke zal bij mij blijven
ook als ik weer thuis zal zijn.
.
Een ander thuis
ik ben ouder,
en heb giga pijn.
en denk ,aan waarover ik het nog meer heb gehad bij Mieke.
Dat het mijn moeder was, die mijn lange haar eraf wilde hebben.
Destijds was ik 9 jaar
ik had een mooie, lange vlecht.
Goudblond.
mijn moeder met mij naar de kapster.
Oh, zei de kapster, wat zonde, wil je dit echt?
‘Ja’, zei ik resoluut, zonder nadenken.
Maar inmiddels weet ik dat het mijn moeder was die dat lange haar niet ‘moest’.
Niet wilde hebben, ze was vies van haren, was vies van alles wat met vrouw-zijn te maken had.
Sprak tegen mij over ‘die vieze pieken’, als het mijn haar betrof.
waarin ik met klachten naar een vrouwelijke gynaecoloog moest, in een donker ver gedateerd ziekenhuis.
Enfin de slotsom van die droom was, dat mijn problemen met mijn vrouw-zijn in mijn hoofd gezocht moesten worden, dat daar de oorzaak te vinden zou zijn.
.
Karel vond een website over F.N.S. (functionele neurologische stoornis)
Deze diagnose is ong. 1 jaar eerder bij mij gesteld.
Op die site las ik (haha, ik en lezen, grrrr.)
dat F.N.S. de nieuwe naam was voor conversiestoornis.
Ja, daarvan wist ik al lang dat ik ook daaraan leed.
Het artikel was interessant, en bevestigde een aantal zaken.
Ergens stelde het mijn zorgen gerust.
Want als je altijd zo’n gigantische heksenketel aan pijn ondergaat, weet je van gekkigheid niet wat je overkomt, wanhoop en twijfel liggen altijd op de loer.
.
Het draait mij een loer
en de anderen, die sluipmoordenaars
scheelt het geen malle moer
of ik nu scheel ben van de pijn
letterlijk
ook dat nog.
.
Lieve Miesje
je mag het jezelf toestaan
om even wanhopig te zijn.
Nou, heel, heel eventjes dan maar,
een mens zit raar
in elkaar
.
Alle gekheid op een stokje:
.
.
Overlevings-kunst, en groeiproces met PTSS 
Recente reacties