Gebukt

Gebukt

Onder weer en wind
onderhevig aan seizoenen
gebogen zonder bloemen
gedroogd zonder tranen
vol rimpels die tanen
.

.
Dit is een opgedroogd blad van een Kaardenbol
dat me opviel onderweg.
.

In de Ochtendstond

Voor het volle pont
in de ochtend
stond
in het teken van
verbinding
.
Daar
waar op de Maas
in een mistig waas
het hart klopt
van Limburg.
.

.

Ren Miesje, ren!

Er spoken gedachten
door mijn hoofd
woorden, zinnen, rijm
zonder venijn
.
Soms vluchtig
haast niet te vangen
vaak nadrukkelijk
meer van de bange
.
hoeveel noten heb ik
nog
op mijn zangen?
.
In mijn woordenschat
zo gevat
waar ik soms geen vat
op krijgen kan
dan
blijven ze stromen
malen, komen.
.

Maar de vraag is
kom ik er
ooit nog vanaf
van mijn
om niets
opgehoopte straf.
.
Gewoon
omdat ik geboren ben
als opgesloten
in hun kippenren.
.
Ren Miesje, ren!
.

.
2 maal Apophysisfractal
gemixt met PSP.
.

In behandeling

Het is zo bijzonder
hoe het gebeurt
als ik bij Mieke, mijn psycho-therapeut, het kleine Miesje ben.
Er komt dan zoveel verdriet naar boven
zoveel emoties welke ik als Miesje zijnde nooit heb mogen, of kunnen tonen.
Over alles wat ik heb moeten verdringen
maar wat er blijkbaar nog altijd zit.
En de tranen komen.
.

Ze stromen vanzelf
als Mieke het kleine Miesje bevestigt in haar gevoel.
Er zit zoveel verdriet
in dat kleine meisje
waar ze nooit mee naar buiten komen mocht
altijd heeft ze maar een weg gezocht
om de dingen te kunnen verdringen.
Maar gedachten waren er zoveel
veel te veel
naar het nu scheen.

Ze kon er niet mee uit te voeten
terwijl in dat gezin
iedereen maar in haar bleef wroeten
en ze overal voor moest boeten
waar ze overal de schuld van kreeg
geen gevoelens waren
men hysterisch was, of vaak gewoonweg zweeg.
Als de dood was het gevoel van dat kleine meisje
dat volgens hen
nergens verstand van had
noch enig besef of denken bezat.
.
Het kleine Miesje,
het was een schat.
.
Ja, men heeft haar
zwaar onderschat intens
misbruikt op geestelijk gebied
zodat het ware Miesje
het leven liet
voor wat het was.
.
Zoals ze daar als een wurmpje gevangen zat
opgesloten  en verdrongen
in het duister, uitgewrongen.
voor iedereen
in de bres gesprongen
.
Wat was er echt
en wat nu weer niet?
wat voor leven
ligt in het verschiet?
verschieten van kleur
nooit kleur mogen bekennen
en aan hun manier
van leven moeten wennen
.
In het heden
blijft dat alles
als een dollemansrit
door grote Miesje
haar lichaam pijlsnel
rondjes rennen
als in een golfslagbad
woest zijn de baren
de krampen overal
.
En grote Mies
(die we bij Mieke Jacomientje noemen)
stikt van de angst
dat al die chaos en daaraan gekoppelde
zo intens fysieke pijn
nimmer meer
verdwenen zal
zijn.

.
Apophysis Fractal ~ Spinnenweb.