Stuk voor stuk

Stukje bij beetje
door
stuk voor stuk
werd ik vermoord
nog net niet stuk.
Van mijn stuk te brengen
met goed geluk.
Het er goed af te brengen
is dat geluk?

Als je blijft leven
om iedere keer
weer een beetje meer
vermoord te worden
telkens weer.

Doe het dan goed
en maak me af.
Niet is te harden
de succes-volle straf.
Van steeds een stukje,
door een ieder zo laf.
Die werkelijk niets
om mijn leven gaf.

 Stukje voor stukje
"in de aanval op"

 

Terug naar de angst

Ik ben gevormd door ANGST!
Opgevoed door angst, met angst
met consequenties
voor als, als, als……

Ja, als wát?
Als ik iets verkeerds zou zeggen,
verkeerd uit mijn ogen zou kijken
geen goed antwoord wist
niet de juiste oplossing
voor hun problemen.

Ik, die volgens hen
“van toeten nog blazen wist”.

Angst voor ieder eventueel onuitgesproken bevel
dat ik het niet goed genoeg
af had gelezen van hun houding, hun ogen?
een angst die mijn hele bestaan had in een duivelse greep
me de keel dichtkneep
mijn mond verstomde
omdat ik het niet begreep.

Angst om te bestaan
hen niet goed te verstaan.

Ik voel en zie
wat zij niet zien
“maak dat je wegkomt
ik tel tot tien”.

Angst om te worden opgemerkt
te worden gezien.

De gevangenis van angst
omringde het kind
dat niet weet
waar het zich bevind
dat gehoorzaamd
heel gedwee……
en telkens moet voelen,
de angst van:

“Afgedankt kind,
weg ermee” !

A jungle of danger.
gemaakt met fractal exploror.

In het bos van de geesten
is het een oerwoud van gevaar.
Ziet u daar
de wrattenkoning
de slang: Totempaal
de grote gestreepte tong?
Het ruwe gesteente
hoe het allemaal begon.
Hoort u het gescheld
hun kijvende monden
zo opgewonden.
Hoort u de echo
van hun woede
hun venijn in de staart?
het staart u aan.
Ga hier
maar heel vlug vandaan!
© Mies.

Mijn angsten: het kind

Mijn angsten: het kind.

Het is de, die verschrikkelijk, gruwelijke eenzaamheid waar je je in bevind.
Waarin je niemand iets, maar dan ook helemaal niets kunt – mag vertellen
over wat je voelt, over wat je onbewust weet.

Wat je aanvoelt dat er gebeurt, wat er op je staat te wachten.
Alle angsten voor de consequenties.
Ja, voor wat?
Gewoon, voor-om dat je er bent
en zo heel erg gevoelig bent,
en daar alleen maar misbruik van wordt gemaakt.
Maar je kan daar niets van zeggen
raakt in een doolhof,
verdwaalt.

Verdwaalt zijn mijn gevoelens
mijn gedachtes, en angsten.
Diep in dat hof
dolen ze rond,
tien maal in de rondte
is dat nog
gezond?

Ik heb zoveel verdrongen
zoveel gezongen
vrolijkheid en plezier
gevaren verdringen
maar ben helaas nog hier.

Er was een moeder
er was een vader, een grote zus
en een kleinere broer.

Ze deden alsof het een gezin was
een gezindte
hun verplicht spelletje.

Er werd gekookt
kinderen werden gekleed
als opgesierd voor de buitenwereld.
Huis, alles netjes aan kant.

Maar “het raakt kant nog wal”
hoe ik als een ding moest zijn
een gebruiksvoorwerp
een manusje-van-alles
zonder gevoel
zonder echte vader of moeder.

Niemand waar ik wat tegen kon zeggen
niemand die naar me keek
“geen tijd”
“zonde van mijn tijd”
“laat Miesje maar schuiven”
“zoek het zelf maar
UIT”!

Waar was de moeder
de hoeder
de behoeder
iemand met een luisterend oor
iemand met gevoel
begrip?

Het zat er niet in.

Maar Miesje
je hebt het goed gedaan
je hebt alles aanvaard
bent nooit in opstand gekomen
maar bent je eigen goede weg gegaan
ver van die zogenaamde familie vandaan.

Ook al zitten ze nog in je hoofd.
Met al hun bedreigingen en de angsten.
Geloof in je vrijheid,
zie hoe je bent opgevangen
door je man.

Aanvaard dat je bent bedrogen
dat ze allemaal logen
dat zelfs je eigen kinderen je hebben gebruikt
geen eerlijk spel hebben gespeeld.

Aanvaard het verdwalen in deze wereld
Want er is meer,
veel meer, en vele malen BETER
dan dat jij je voorstellen kan.

Ga:
toekomstgericht,
mijn wicht.

Een van mijn laatst gemaakt Apophysis-tekeningen.
p.s. met een muisklik kan je deze op ware grootte zien 😉