Daar krijg je nu ptss van

Help!

Constant, maar dan ook echt toujour, ben ik mezelf aan het onderzoeken op schuld.

En dan maar : schuld wegwerken, schuld voorkomen, bestaan verdienen, bestaan goedmaken, enz., enz.

Heel mijn leven lang heb ik moeten geloven schuldig te zullen zijn.
En ook al was ik zo perfect als maar mogelijk. Nooit goed genoeg.

Altijd verkeerd.

Zoals zij mij lieten voelen.

En hxc3xb3e!

Maar…., hoe kom ik daar nu eens vanaf!?

Onbewust leef ik daar nog altijd mee, en voor.

Hoe moet dat nou?

Zo in het nauw

Zo opgedreven

Zo bezeten van hun dwang

hun boze geest.

Ik lijk er niet vanaf te kunnen komen.

Constant : voldoen aan…..?….Wat?

Help!

Ik wil niet meer!

Ik wil van dat schuldige geweten af.

Ik wil niet meer steeds moeten presteren om te kunnen en mogen bestaan.
““““““““““““““““““““““““““““““““““

Ik ben niet zoals mijn moeder.

Een soort van mantra in mijn hoofd.
Als tegenwicht voor waar zij mij mee heeft bestookt.

Die boze geest van mijn moeder heeft er echt alles aan gedaan om mij tot een verlengstuk van haar wereld te maken. Ze heeft me tot een, door haar bezet gebied verklaard, waar zij het heft in handen wilde hebben en houden.
Voor haar haat moest ik leven, mijn leven geven voor haar honger, haar zucht naar macht.

Het is haar niet gelukt.
Haar plan mislukt.

Toch kom ik nu al haar gescheld en al haar verdoemenis tegen. Ze heeft het ‘gewoon’ in me gestopt. Want als zij me dan zxc3xb3 enorm voor rot schold, e.d. dan sloot ik me af, was ik van de wereld. Toch is het haar juist toen gelukt, om buiten mijn bewuste om, zich in mij te planten, als het ware.

Pas toen ik van al dat ‘gedien van anderen’ af wilde komen; ik inzag dat ik verkeerd bezig was om zo te dienen en voor anderen te leven (me inleverde aan hen) . Toen pas kwam het proces van inzien op de proppen. Toen kwamen de herbelevingen en de verstopte angsten. Toen kwam mijn geheugen terug. Toen moest ik aan een heel ander plaatje geloven vwb mijn hele familie, ja zelfs t/m onze kinderen toe.

Bij iedereen was ik "er" in getrapt. ‘Er’ wat staat voor al die mij ingegeven leugens, door dat systeem waarmee ik was gebombardeerd van jongs af aan.

En nog steeds ben ik nu aan het werken om naar waarheid te durven leven. Nog steeds knok ik om van leugens te worden bevrijd.

Nieuwe ontdekking
Nieuw inzicht:

"ik ben precies het tegenovergestelde van mijn moeder".
Juist precies andersom!

Lief klein meisje
Ik denk aan je, zo vaak
zie je voor me
zoals je daar bent
wandelend
vrij
in de natuur
zo’n lief meisje
puur.

Zoet
met moed
veel durf
veel vecht-
lust om te leven
niks om het even

Mocht het zo zijn
alles fijn
in het zijn
om te ver-
weven
en te
be-
leven
dat, wat al
reeds
aan jou is
gegeven:

mijn Schat.

Ver terug in de tijd

Door een mail van iemand over het feit dat een kind nooit schuldig kan zijn aan het misbruik door de ouder, plus nav een droom die ik de nacht erna kreeg, groeide er bij mij de bewustwording aan een waarheid, welke ik nooit heb mogen zien, noch geloven, laat staan : zeker weten.

Iets wat ik als kind nooit begrepen heb, vanwege de constant, valse beschuldigingen.

““““““““““““““““““““““““““““““““““““““`

Het funeste is, dxc3 t ik idd zo’n extreem lief kind wxc3 s!
Liever dan lief.
Txc3xa8 lief, waarschijnlijk.

En dan begrijp je het als kind juist niet. Dat, hoe liever dan lief je ook bent, hoe intens blij en tevreden, zo verheugend, zo vrolijk, zo alles accepterend, je aanpassend aan al hun wensen, …….je txc3xb3ch zxc3xb3 uitgescholden, en vals beschuldigd wordt.
Ja, altijd overal de schuld van krijgt, plus er verantwoordelijk voor wordt gesteld; tevens werd ik, zowel emotioneel als qua aandacht, totaal verwaarloosd.

Ik wist dat ik lief wilde zijn, en deed daar mijn uiterste best voor.
Als ik kon vluchten in lief zijn en in spel, was ik voor mijn gevoel heel erg gelukkig.

Maar misschien vluchtte ik wel in een gelukzaligheid (die ik zelf crexc3xaberde). Juist omdat ik wist dat ik ze liefhad en iedereen met liefde bekeek. Ik dacht dat iedereen net zoals ik was, met dezelfde intenties aan gevoelens tov elkaar.

Ik dxc3 cht dat ik gelukkig was, maar in werkelijkheid was ik doodsbenauwd, en had ik intens veel verdriet. Ik vluchtte in geluk.

Ik was er van overtuigd dat iedereen nog liever was dan ik. Ja, behalve mijn broertje, maar die kon er niets aan doen, die was zgn. ziek en dat was erg voor hem; dus had ik medelijden, altijd medelijden met een ieder die niet (zo) lief en gelukkig was (als ik).

Ik weet nu dat ik toen lief was, en juist dxc3¡xc3¡rom "ging denken", cq mij(zelf) ging verbeelden (of inprenten) dus ook gelukkig te zullen zijn.

Maar mijn eigen lief-zijn stond voor mij, voor geluk(kig zijn).
Ook voor het idee, de gedachte, en de zekerheid, dat ik een gelukkige jeugd had gehad.
Ja, ik herinnerde me alleen mijn eigen lief-zijn; dus alleen die rijkdom, dat geluk, die gelukzaligheid. Alleen dxc3 t is blijven hangen als herinnering.
Daar drukte ik alles mee weg. Dat gooide ik overal overheen
Met steeds nxc3xb2g liever willen zijn; en met geven, delen, in die blijheid, die liefde, en dat geluk.

Van anderen zag ik geen kwade bedoelingen.
Ik kreeg daar geen zicht op, het was onbekend terrein voor mij(n geest). Dus geloofde ik ook de schuld, die ik onterecht van hen kreeg.

Alles werd "geluk" voor mij. Ik ontkende die andere negatieve gevoelens, die anderen blijkbaar bezaten. Ikzelf had ze niet, dus konden ze bij anderen ook niet bestaan. Ik hield mezelf dus gewoon voor de gek.

Ook kwam ik altijd blij en nietsvermoedend thuis. Doch bij thuiskomst kreeg ik juist zo vaak ‘de volle laag’ over me heen. (omdat mijn moeder haar zondebok had gemist, en alle ergenis op had moeten sparen, etc.). Doch steeds vergat ik dat weer snel. Het leek wel alsof de waarheid niet tot mij door ‘wilde’ dringen.

Achteraf gezien, sloegen die verwijten (me toegesnauwd door mijn moeder, van :"jij weet van toeten nog blazen"), dus wxc3xa8l ergens op.

Alles maakte ik (zelf) tot geluk voor mij.

Conclusie: Wat ik heb opgeslagen als een gelukkige jeugd, was gewoon mijn eigen creatie van een lieve wereld om mij heen.
Dat heb ik over alle ellende heengegooid.

Doodsbang en eenzaam, dxc3 t was ik!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Mijn verdriet is zo groot. Want ik weet nu dat ik juist erg lief ben (was). En dat er geen reden was om mij zoveel pijn te doen, mij zoveel schuld op te laten knappen, en, als zijnde mijn schuld, mij er voor te straffen; mij dat expres zo te laten voelen, steeds maar weer. Iedere keer weer door andere daders, die zichzelf haatten en dat afreageerden, afvuurden op mij; mij steeds binnen hun schootsveld trokken, mij naar hun haat toe trokken, om die haat dan (als een door hen verkeerd geprogrammeerde automatische piloot) voor hen op te (moeten) gaan knappen.

Het zijn mijn lessen die ik heb moeten leren nl, dat alle mensen niet zo zijn, dan waar ik in liefde vanuit ging dat ze waren.

Ik was er van overtuigd dat iedereen alleen maar goede bedoelingen en goede wensen had voor elkaar, dat ze het de ander nog beter gunden, dan dat ze ’t zelf hadden. Dat ze elkaar zouden optillen in de liefde, en dus de ander hoger zouden achten dan zichzelf.
In mijn onnozelheid geloofde ik echt dat iedereen die intentie had.

Ja, als kind kan je ahw ‘besluiten’ om die vergissing te maken. Het lijkt dan alsof het, xc3xb2f het xc3xa9xc3xa9n moet zijn, of het ander; en dan kies je voor het mooiste ‘geval’.

Uit gummen gaan

Uit gummen
kon ik dat maar
gaan.
.

Alles eruit
en opnieuw
schrijven
op mijn leven
sloop van mijn bestaan.
.

Nieuwe wegen
schrijven
voetsporen vegen af
zonder te dwalen in
de doolhoven van
ongewild gaan
enkel in
aangenaam.
.

Het onmogelijk
gebeuren
is gebeurd.
.

Getreurd
is getreurd.
.

Is groeien
om weer op
te bloeien
na door de woesternij
aan woeste
woestijn
te zijn
gegaan.
.

Op het gumsel
van mijn bestaan.
.
.

fractaltekening gemaakt door kareldg

De wens

Fe-fractal + gedicht, beide zelfgemaakt 🙂

Allen fijne Pinksterdagen toegewenst.

Mies ging uit varen

Ik houd niet van

omkijken

toch kom ik om

in het verleden,

dat vind ik zo stom

.

maar in de toekomst,

gaat Mies uit

varen,

.

en komt

DochterSions

weerom

.

.

.

Tekening gemaakt met  Progr.Terragen door kareldg

De link naar “Over Mijzelf”.

Omdat diverse mensen naar mijn achtergrond hebben gevraagd, plaats ik hier de link naar de “Over Mijzelf”-pagina; die overigens boven mijn foto’s aan de rechterkant op mijn blog staat. Over Mijzelf

Over Mijzelf
Daar hoeft U maar op te klikken
U hoeft maar te kikken
en Miesje staat daar
voor U klaar, haha
Klaar is Miesje.

In een nieuwe rubriek “Mies-en-scène”, zal ik meer details gaan beschrijven over mijn verleden.
Hier moet ik eerst nog de moed voor maken/krijgen.
Ik ben nogal een bijzonder gevoelig persoontje (op het ‘heldervoelende af’).
En wat mij altijd diep heeft geraakt, cq ‘er diep heeft ingehakt’ (in mijn gevoelswereld), zal een ander misschien afdoen als overdreven, of ver gezocht; verzonnen, of grote onzin.

Je weet maar nooit, hè?

😉

p.s.
Er staat overigens veel over mijn ptss-verwerking, en mijn verleden te lezen op de pagina’s : PTSS-items.
zie rechts onderaan op mijn blog.
Ik dank U 🙂

Kusssssjes
van Miesje.

Intake-gesprek

Hier ben ik even :

Het intakegesprek op zichzelf is goed gegaan.
Alleen zijn de ptssklachten nog te extreem om in een groep behandeld te kunnen worden.
Dat kan ik ook helemaal niet aan, dat weet ik.
Maar de arts die mij 3 maanden geleden doorstuurde naar die kliniek, had mij iets heel anders voorgespiegeld (aan mogelijkheden voor mij daar).

De arts waarbij ik nu was, zei ook, dat er nog onverwerkte (nog niet terug in mijn geheugen gekomen) dingen moesten zitten.
Dit gezien al die ‘gekke’ lichamelijke sympthomen, waar ik constant aan onderhevig ben.

Eerst moet de ptss goed behandeld zijn.
Dan pas kan ik in hun programma worden opgenomen.

Ik moest een persoonlijkheidstest invullen (duurde 1 uur) op de pc.
De uitslag hiervan wordt meegenomen in de bespreking van het team.
Met name de psychologe zal alles gaan ” bekijken’.

Nu moet ik wachten op een evt. uitnodiging voor (alweer) een gesprek met die psychologe.
Kan weer weken duren.

Ben vreselijk moe nu.
Dus stop.

Dank jullie nogmaals voor alles.
Ik denk aan jullie, maar kan (nog steeds) niet veel lezen, reageren en schrijven.

Ik heb ook veel behoefte om alleen te zijn.
Tja, aan de andere kant, ook weer juist niet.
Maar er zijn weer dingen naar boven gekomen (aangewakkerd door die intake).
Voornamelijk het verdriet over vroeger, dat ik nog niet ten volle tot mij door heb kunnen laten dringen.
Gewoon, omdat het te veel is, te omvangrijk, te erg, te groot de impact.

Gisteren dan toch weer een stuk erkenning gekregen van die arts, en dan komt ook het verdriet, hxc3xa8?

Dag dag!
Good luck voor allen.

Terugkerende dromen

Vannacht alweer gedroomd, over dat ik met iedereen rekening moest houden; een leefbare situatie moest zien te crexc3xabren voor allen om mij heen.
Over mijn tirannieke broer(tje), die ik ‘in de watten moest leggen’.

(Mijn explosieve, hysterische moeder, driftige vader, jaloers, nijdige zus.)
Iedereen met fluwelen handschoentjes aanpakken. Op ieder persoonlijk toegespitst. En dan ook nog net doen alsof dat JUIST NIET nodig was!! Altijd doen alsof er geen vuiltje aan de lucht was, alles zo harmonieus, zxc3xb3xc3xb3xc3xb3 gezellig!
(Ik, het lelijke nest (volgens mijn moeder), kwam uit zo’n warm nest!)

Ik moest mij dermate inleven, dat ik ‘totaal’ in ieders geest moest kruipen, om aan te kunnen (gaan) voelen, hoe ik hen voor dat moment moest benaderen, en behandelen (als een deskundig, hen te genezen, psychiatrisch gespecialiseerde. Ik, het kleine kind).

Hoe ik rekening moest houden met hun kromme, zieke denken, hun wraaklust; zodat de boel niet in het honderd zou lopen.
Alles kwam sowieso op mijn rekening (welke ik zelfs jaren later nog kreeg gepresenteerd).

Elke keer moest ik weer diep in dat te lopen risico duiken, van berekenen, wat, hoe, welke gevolgen het zou hebben, als ik dit, of dat zou doen, zeggen, laten.

Ik moest in kunnen schatten, hoe de xc3xa9xc3xa9n op de ander zou gaan reageren, voor als ik niet voorkwam; zxc3xb3, dat de boel niet uit de hand zou gaan lopen. Ik moest ahw hun voorloper zijn op….: iedere situatie van te voren al inschattend.

Hun karakters uitpluizen, dat was een dagtaak.
Hun levens in goede banen leiden (lijden ;)), was een ‘must’ om te kunnen overleven.
Vier oorlogszuchtige mensen, en ik in hun midden. (hun middelpunt/mikpunt, voor als….???)

Dus, leef je in, voorzie hun reakties, en hun (kromme, gestoorde) denken.
Houd ze zoet, tevreden, zelfvoldaan. (regelen Miesje! en geen foutjes maken, hoor!!!)
Voed ze met positieve energie, geef ze alles waar ze maar behoefte aan zullen (gaan) krijgen, of hebben.
Vrolijk ze op, vermaak, houd ze bezig, leid ze af van hun eigen, woedende geest.
Houd ze bedeesd, in het gareel (hun beest van hebberig heersen, heerszuchtig, lustig in heblust, hun onrustig zinnen op wraak!)

Het ergste was, ik vond het fijn om dat te mogen / kunnen; om daarop in te spelen, ik werd er blij van. Want ik was ergens goed genoeg voor.
Ook al werd ik misbruikt, ik voelde het niet. Ik kon er mijn hulpvaardigheid in kwijt, mij erin bewijzen dat ik hen liefhad, en dat altijd zou blijven doen (als in eeuwig gezworen trouw).

Ik verdrong, verstopte; alles achter vrolijkheid, zingen, springen, ‘het kon niet stuk voor mij’.

Het spelende kind.

Naar de pijn-poli

Hoe zal het gaan?
Het gesprek dat ik morgen krijg?
Hoe zal die revalidatie-arts zijn?
Welke vragen gaat hij stellen?
Misschien klap ik wel dicht.
Ik kan die pijn niet verwoorden, heb wel veel in de pc staan, en overal in mijn dagboeken, weblog, e.d.
Maar ik kan niet alles gaan uitzoeken.
Daar heb ik te veel pijn voor, en ook geen energie.

In de folder stond dat ik (als ik in behandeling word genomen) ik daar dan van 8 tot 5 uur aanwezig moet zijn.
Omdat ik vrij dichtbij woon hoef ik niet te blijven slapen (nu slapen, wat is dat?)

Zo’n hele dag, dat red ik niet.

We zien wel.
Eerst morgenmiddag.
Dan dus een gesprek van 1 uur.
Daarna moet ik nog in de pc bij hen formulieren invullen(?) gedurende ong.45 minuten.
Ja, daaaag!

Waar moet ik die energie of kracht vandaan halen???
Bij Appie Heyn?
In de aanbieding?
Haha.
Toevallig zijn ze deze week al uitverkocht.

Komt dat zien
deze boerentrien
gaat naar de pijn-poli,
waar ze me pijn gaan doen.( 😉
Lekker werken
lezen
praten

Allemaal dingen die pijnlijk zijn.

Oei, oei.
En toch…
ergens verheug ik mij erop.
Moest alleen niet zo bang zijn.
Zo verschrikkelijk bang.
Bang dat ….?????

Hellup!

Gelukkig gaat Karel mee.
Karel
my dearest husband
die inmiddels ook overspannen is.
Hellup.

Wie moet hier dit grote huis bijhouden?
Overal troep, hier.
Het lukt mij niet meer.

Och, zo’n troep is het eigenlijk niet, maar wel zo, dat overal alles ligt.
Ik kom nergens toe.

Karel helpt me, maar ik laat overal alles liggen wat ik (ooit) nog wil lezen, of wil gaan schilderen, of wil gaan spelen op mijn gitaar.
Maar niets lukt meer.
Ik de optimist.
Kan niet lezen
niet werken
niet musiceren
geen muziek meer luisteren.
Kan niet eens onze (nieuwe) cassetterecorder bedienen, kan de gebruiksaanwijzing niet lezen (piepkleine lettertjes, piepkleine zwarte knopjes op dat ding; normaal zxc3xb3 gepiept :)).

Oh…
en ik was zo gek op die muziek
Die cantate’s van J.S. Bach.
Die hemelse muziek, die ik allemaal op bandjes op heb genomen.
Zoveel vreugde
zoveel gedanst door de kamer.
(waar nu een beetje puinhoop is)

Op de puinhopen van mijn bestaan
ga ik overleven
en kom ik er aan!!!!
We gaan
door
we gaan
ervoor!!!!

Hou je haaks.
geef ze van katoen
kom voor jezelf op
bekijk jezelf positief
weet, dat je een leuk mens bent
dat je integer bent
betrouwbaar
xc3xa8n LIEF!

Dag, dag
dagboek.
Tot ziens.

De Tijd is gekomen

“Er is een tijd van komen,
en een tijd van gaan”
.

Voortdurende uren
voortdurend te verduren
slagen van de klok
gelijk op te zetten
wanneer de uren slaan
.

Een tijd van gaan
is gekomen in de Tijd.

fractaltekening van kareldg