Om jou ben ik niet rouwig
zei mijn moeder
hoepel jij maar op
verdwijnen uit mijn ogen
genadeloos
geef ik jou op je kop
op je falie, je donder
Geen moer kan je mij schelen
voor jou zxc3xb3 10 anderen
ik kan jou niet velen
voor jou gaat de deur
heel stevig op slot
Voor altijd!
heb je mij heel goed begrepen!
Dit geef ik je op ’n briefje
buitenzinnig te verstaan
wie niet horen wil
moet maar voelen
voor mij heb je al lang
…..afgedaan
.
Geen moeder meer, nooit gehad.
Wat ik kon krijgen, was een kat.
Liever een echte kat, eventjes maar op mijn schoot
dan constant in het schootsveld van mijn moeder, als dagelijks brood.
tekening, kareldg
Overlevings-kunst, en groeiproces met PTSS 
Prachtig gedicht en ook een heel erg mooi
schilderij…ook ik ben kunstenaar, zal mijn
werk ook eens tonen op mijn loggie..
EN dan nog even je gedicht:
Geloof dat ik accepteren het moeilijkste vind
maar je wordt er sterk van en krachtig , het
helpt echt, zo heb ik voor een deel bepaalde
beperkingen van mezelf geaccepteerd en het idee
losgelaten wat ik had moeten zijn van mezelf
het lukt me gewoon niet, maar dat betekend niet
dat ik niet mag “zijn”, en dat geeft kracht en
rust, dus acceptatie is heel erg belangrijk
maar niet altijd eenvoudig om te voelen en
na te leven..
LikeLike
mooi geschreven lieve mies
ik hoop zo dat dit ooit de waarheid mag worden voor jouw
wat heb je dat trouwens prachtig geschilderd
liefs van mij karin
LikeLike
Prachtig gedicht en super mooi schilderij! Jij bent creatief zeg! Goed hoor!
Hoe gaat het verder met je nu?
Liefs Paulien
LikeLike
Wat een mooi gedicht lief miesje..
En het schilderij ook prachtiggg!
Accepteren
kost zoveel tijd
het lijdden
doet soms zoveel pijn
maar jij vechter
doet het zo goed
zo dapper ben je
ik ben steeds zo trots
steeds vol goede moed
meisje lief,
miesje lief
je doet het zo goed..
I love you..
Warme knuffel,
dag lieve meid.
Maris
LikeLike
Lieve Mies,
wat een mooi gedicht 🙂 … acceptatie is geen makkelijk iets, gaat niet over 1 nacht ijs … dapper dat je erbij stilstaat!
Je schilderij!!!! wauw !!! hoe langer ik keek, hoe meer dieren ik ontdekte :)) superleuk om de verborgen schatten in je schilderen te vinden :)) en ook heel mooi.
veel liefs van mij
LikeLike
Een mooi gedicht, Mies!
LikeLike
Mooi geschreven en geschilderd!
Acceptatie is zo moeilijk.
Sterkte!
Liefs,
Nina
LikeLike
**Hug**
LikeLike
He lieverd!
Hoe gaat het met je?
Heb je zelf ook wat vrije daagjes gehad of nog steeds met deze dagen?
Ik hoop dat je een beetje kan ontspannen.. lekker in je mooie tuin misschien, en wat hebt kunnen genieten.
Ik denk aan je,
heel veel liefs,
I love you
Maris
LikeLike
Dag lief mooi mens,
pc kapot? Grrr!! Wat vervelend hé? We kunnen tegenwoordig niet meer zonder!
Ik kom je even een heeeeel dikke knuffel geven en je laten weten dat ik aan je denk 🙂
Wat kun je toch mooi dichten, schrijven, fotograferen en schilderen Mies! Dat is echt een gave, een talent.
Lukt het je ook om je (negatieve) emoties er in kwijt te kunnen?
Ik hoop het 🙂
Heel veel liefs en een heel fijne zondag alvast 🙂
XXXXXX
Iam
LikeLike
Dikke knuffel van mijn kant.
Sterkte lieve Mies!
LikeLike
😦 Jeetje, heftig zeg!
LikeLike
Moeders horen zo niet te zijn, die horen lief te zijn en je het gevoel te geven dat je een gewenst kind bent. Niet dat wat jij schrijft, niet dat wat ze jou heeft verteld. Ik vind dat altijd heel erg 😦 .
liefs van mij
LikeLike
Wat vreselijk meid…
De wanhoop maar vooral de machteloosheid van een kind is zoiets verschrikkelijks, want niemand komt je helpen, overgeleverd aan de grillen van een volwassene die zich
misdraagt en dat ongestoord kan blijven doen…
Jarenlang op je inpraten dat je niks waard bent en jammer genoeg gaan we dat geloven, wel als er niemand komt die het tegendeel bewijst…zo triest allemaal..
Was er maar iemand geweest in jouw geval en in
mijn geval…
LikeLike
Het is vreselijk, het gevoel er niet te mogen zijn, niet goed genoeg te zijn. Alsof je niet gewenst bent. Sterkte met de verwerking ervan, wat ongetwijfeld tijd en moeite kost, maar geef het niet op. Er zijn zoveel mensen voor wie je wel veel betekent. Ook voor mij, ook al zijn het maar reacties via internet. Het is fijn als mensen je op wat voor manier dan ook steunen en ik wil jou ook steunen. Voor zover ik dat kan.
Liefs,
Nina
LikeLike
wat een prachtig gedicht over een vreselijke ervaring
mijn moeder had ook zo’n moeder
zij deed het gelukkig beter
en ik ook denk ik
ik heb mijn dochter vanaf dag 1 gezegd, letterlijk gezegd dat ze goed is zoals ze is
en nog doe ik dat
ik ben wel eens boos op haar om haar gedrag, maar nooit, hoe moeilijk het soms ook was heb ik haar gezegd dat zij niet goed was
want dat is ze
dat zijn alle kinderen!
daarom ben ik ook zo blij met mijn werk, ik mag elke dag knuffelen met kinderen en met ze lachen en ze zien groeien
en wordt er niet alleen voor betaald
maar krijg kusjes en knuffels en lachjes
en er is nu zelfs uit wetenschappelijk onderzoek gebleken dat wij als leidsters een positief effect hebben op kinderen die zich onveilig hechten aan de ouders
en dan heb ik het nog niet over de kinderen die verwaarloosd worden, die bij ons wel de aandacht en liefde krijgen die ze verdienen
was er in jouw tijd maar een kdv met juffies die gewoon om je gaven om jou
liefs lonnetje
LikeLike
@ Lonnetje, en allen. Jullie support betekent veel voor me.
In werkelijkheid was mijn moeder veel erger dan hier verwoord. Toch wist ik niet beter, of mijn moeder was lief. Ik draaide alles om in mijn hoofd. Hoewel, eigenlijk hebben mijn ouders dat gedaan. Vandaar dat ik ook alles was ‘vergeten’.
Wat een heerlijk werk heb je, Lonnetje!
Ik heb een periode bij een kinderarts gewerkt. Bij mij huilden de kids nooit tijdens behandelingen. Bij de anderen wel, en ’t gekke was, dat ik dan meehuilde; wist dat goed te verbergen, maar ik snapte zelf niet hoe dat kwam. Nu natuurlijk wel.
Tegen onze kids heb ik ook altijd gezegd en proberen om te laten voelen, dat ze blij ‘moesten’/konden zijn met zichzelf.
Door jouw reaktie (L) komen er weer herinneringen naar boven van toen ik een kleuter was. Ik zal ze hier een keer allemaal opschrijven. Moet nog moed maken.
Lieve Alice, uit jouw reaktie begrijp ik, dat jij persoonlijk ook met nare jeugdherinneringen te kampen hebt. Maar ook weet ik, dat jij nu heel dankbaar werk hebt, en veel betekenen mag voor die kleintjes. Wat heerlijk is dat dan, hxc3xa8?
Allen weer veel sterkte met al die invloeden die ons nog (op xc3xa9xc3xa9n of andere manier) plagen.
Dat we dit alles maar (schoon) achter ons zullen kunnen laten.
En ons kunnen verheugen op iedere nieuwe dag,
dag, dag!!!!
van Mies
LikeLike
Zomaar een voorbijganger en zomaar geraakt door je schrijven.
Ik herken de pijn uit je schrijven en de strijd die er ook uit spreekt.”Genadeloos”, inderdaad.
Ik weet verder even geen woorden te geven aan wat ik dacht en voelde maar ik wilde je wel even laten weten dat je me zomaar op een zaterdagmorgen geraakt hebt met je schrijven.
Liefs!
LikeLike
Wauw.. !!
Wat een prachtige tekst is dit..
Overigens ook al je andere logjes gelezen. Weet weinig te zeggen. Ik denk aan je! Take care..
En natuurlijk vind ik het goed als je me linkt bij je vriendenlijst! 🙂
De tekening op m’n site is overigens gewoon via google gevonden. VOnd ‘m prachtig!
LikeLike
lieve mies
de herinneringen blijven pijn doen aan die momenten
van afwijzing
de momenten van liefhebben zo nodig maar als kind dan totaal overbodig
je steeds een weg moeten vechten naar je vrijheid
steeds een aanwezige strijd
ik hoop dat die vrijheid er eens voor jouw mag komen
heel veel liefs karin
LikeLike
Ongelofelijk dat een moeder niet van haar eigen kind houden. Negen maanden gedragen en zien opgroeien..
Wat is het dan moeilijk om jezelf niet de schuld te geven (want jou moeder accepteerde jou niet). Niet jij had een probleem, maar ZIJ had een probleem. En daardoor jij..
LikeLike
Lieve lieve schat …
hmmmmmmmmmm … stil van je woorden …
omdat dat wat je hebt gemist …
niet te vervangen is …
vandaar …
voor nu even een hele warme knufffffffffffffffffffffff
verder …
mss heel even laten weten …
dat ik dat moeder gedeelte wel waarneem …
in jouw geheel … wezen …
je bent een docher van die ene …
daarom vind ik jouw bijzonder …
een wonder …
alles heeft zo zijn reden …
mss kwamen we elkander daarom tegen ?
Jij geen moeder …
ik geen vader …
althans niet in fysieke gedaante …
Nu schrijf ik alweer teveel …
het spijt me vrij …
ik laat de stilte nog heel even
voor zich spreken …
Veel liefs en een warme knufffffffffel
LikeLike