Een leven naast jezelf

Overdenking (reeds geschreven op 22-4-’09.)

Een leven naast jezelf.

In de mallemolen van mijn bestaan.

Je past je aan, aan de omstandigheden; aan wat door de omgeving en personen van je wordt vereist – verwacht.
Alles aan verdriet, hun geestelijke onderdrukking, hun gemeenheid, enz., je stopt het ahw in xc3xa9xc3xa9n grote pot (alles xc3xa9xc3xa9n pot nat), steeds alles er gewoon bovenop.
En je leeft dus een leven dat van je verwacht wordt.
Als een soort bijbaantje, naast de baan die je echte leven zou moeten kunnen zijn (de baan, die je echte leven zou moeten gaan).

Je uit geen pijn.
Je verstopt.
Je krijgt geen erkenning van je echte zelf.
Dus gaat dat echte zelf, mee in die pot.
Alles ‘de pot op’ (in dit geval :))
Wij, de slachtoffers die ons aanpassen, wij konden de pot op met ons echte wezen.
Wij hebben onszelf niet gekend, omdat wij niet werden erkend. Niet gewaardeerd, onszelf, ons eigen gevoel en zijn, het werd ons al vanaf het begin juist (onjuist :)) afgeleerd.

Afgeleerd om jezelf te leren kennen, of jezelf te ontplooien in al je waardes en kwaliteit.
In elkaar gepropt. Als een waardeloos vod.
Zo moest je dat zelf bekijken, xc3xa8n voelen.
En, je wist niets meer (zeker) van jezelf (van jezelf xc3 f!)
Daar wilden zij vanaf.

Op een prop, fijngeknepen, verfrommeld wezen.

Rot op, jullie kneders, machthebbers, narcisten.

Een eigen ik, het moet terugkomen en ontwikkeld; ontvouwd, beschouwd in een nieuw licht.
Ik ben door hen allen opgelicht.

Het wordt tijd dat ik door God wordt verlicht!