PTSS-Items (triggers) 2

Vervolg van item: Ptss door geestelijke mishandeling en verbaal geweld.

Helaas, de schaduw van iedere keer weer:

Ik stap in bed.
Gisteravond, vannacht.

Het leek wel alsof
mijn hoofd,
mijn schedeldak
een tuin was,
die ze om aan
het spitten waren,
aan het schoffelen,
aan het steken
met een riek.

Aan 1 stuk door.

Dan de aarde aanstampen
flink trappen op die aarde
vreselijk gehamer ook
in mijn oren
mijn ogen
hele gezicht.

Een dakterras aanleggen
boven op mijn hoofd.
Een afschuwelijk drama
om te moeten ervaren
ondergaan
hun onderdaan.

Ik word overal
voor gestraft.
wat ik ook doe,
of laat.
zo is,
en zo was
het mijn
leven lang.

Nog steeds bang
in de macht van
……

——————————————————————————————————

Lieve Forl.,

Wat een geweldig fijne reactie.
Dank je wel.

En ik weet dat ze geen gelijk hadden.
Ja, met m’n verstand
weet ik het wel.

Maar mijn gevoel zegt anders
omdat de pijn er nog steeds
zo inhakt.
De pijn van vroeger.

Je hebt gelijk.
Dank je, dat ik
het hier mag schrijven.
Dat jij je er niet aan stoort.

Dat je met me mee doet
om mijn recht te
durven halen.
Ik weet nog steeds niet
of dat wel “hoort”.

Je hebt gelijk
Zij hebben geen gelijk.

Zij hadden geen gelijk.
Nijd en jaloezie
dat was hun drijfveer,
en ze hadden het mis,
inderdaad.

Nóg houd dat mij gevangen.
Maar hun boeien
gaan we verbreken.

Dank je nogmaals voor
je, zó lieve woorden.
Voor je knuffel.

Lieve Forl.
Dank voor het harde roepen,
het is gehoord.

Een lieve knuffel terug
van Mies.
————————————————————————–

Schuld en Boete?

Kan schuld zo’n pijn doen
dat je mondhoeken scheuren
open,
in een constante schreeuw
om nooit meer te genezen.
Je tong barst,
met diepe wonden
je verhemelte is verbrand?

Kan schuld zo’n pijn doen
dat je bloedt
op velerlei wijze
overal komt die schuld
dat bloed vandaan.

Kan schuld zo’n pijn doen
dat het zich vastzet
in al je porixc3xabn,
uit, en
overal vandaan?

Kan schuld je verscheuren
tot in heel je wezen
schuldig zijn verklaard,
schuldig moeten voelen
aan je bestaan?

Kan schuld zo’n pijn doen
dat je voor altijd
bent verloren,
verloren lijkt
gegaan aan je bestaan?

Mies.
—————————————————————————————————–
@
Lieve Forl.,

Hoe bijzonder ben ook jij!
het bijzondere
dat ik bewonder
in je reaktie op mij

Blij met jouw inzet van woorden
blij met zoveel bevestiging daarin gelegd
blij met onze bestemming
blij met onze saamhorigheid daarin.

Blij met Forl..
What’s in her name?
: So beautiful, so wonderful in site!

@
lieve Forl., en ook nogmaals Forl. :-))

Tig keer overgelezen
tig keer wederkerig
tig keer
gemeenschappelijkheid
ervaren,

tig maal voelen
wat we bedoelen
tig maal hetzelfde
doel beschouwen.

Tig maal zoektocht
begrepen,
samen op weg.

Erkenning
“Anerkennung”
over en weer.

Jullie moeten
ook al zoveel strijd
hebben ervaren,
zo,n lange weg
af hebben gelegd.

Forl., mag er zijn.
Forl., mag er zijn.
Ben blij dat jullie er zijn,
allen met elkaar.

Mies.
——————————————————————————————————

Ik ben heel blij met mezelf, hoe God mij heeft gemaakt.
Een wonder, besef ik van Zijn Liefde.
Een wonder, dat ik zoveel heb kunnen doorstaan, xc3xa8n weerstaan.

Zxc3xb3 in haat opgevoed!
Zo bewerkt, constant uitgedaagd met kwaadsprekerij.
Constant opgestookt, gepest, doodgezwegen.
Zoveel geleden, maar dus NIET VOOR NIETS!!!!
——————————————————————————————————
Dat stukje had ik aan mijn dochter geschreven,
ook om haar blij te maken.
door haar deelgenoot te maken van mijn
op dat moment gegeven vreugde.

Vreugde is zo fijn
als je het met iemand kan delen
die dan ineens toch
weer dichter bij je is
komen te staan.

Onze dochter had mij een groot
compliment gegeven.
Ze had beseft,
dat ik de haat juist niet heb doorgegeven.
Dat ik tegen die haat
zo enorm had gestreden.
Altijd tegen heb weten te
houden,
zodat kinderen er nooit ooit maar
iets van mee hebben hoeven krijgen.

Ze beseft dat daardoor dxc3 t is gestopt,
hetgeen al generaties lang
was doorgegeven;
en dat ik juist het tegenovergestelde
altijd heb gedaan.

Hun onbewust heb willen
besparen,
hetgeen mij was
aangedaan.
Zonder dat ik dat
toen zelf nog wist.

Nu ze zelf kinderen heeft,
beseft ze des te meer
hoe moeilijk het is
om je niet af te reageren
op een lief en kwetsbaar wezen.
op een hulpeloos kind
dat zich nog niet weet of kan verweren.

Juist als je het zelf moeilijk hebt
is er toch die verleiding
die verzoeking
om slachtoffers te maken
om je frustratie
ergens op af te kunnen
reageren
ook al wil je dat zelf met je verstand
juist niet.

Tja, en ook zij blijft niet verschoond
van moeilijkheden,
maar nu kunnen we er
tenminste weer over
praten.
Elkaar bemoedigen
en steunen daarin.

Ja, ik was en ben blij
weer met dit gebeuren.
Blij en ook vol
blijde verwachting
Opnieuw : in blijde verwachting
van een kind
zonder moeder te hoeven spelen,
maar als
een geestverwante
samen in elkaars groeiproces
te mogen delen.
——————————————————————————————————
In tegenstelling tot bovenstand bericht,
voel ik mij erg slecht momenteel.
Ik schrijf het even van me af:

Slecht,
slecht gemaakt.
Hun aanwezigheid
heeft me overdonderd
Ik voel me helemaal NIET goed.

Totaal te veel
op deze wereld!
Overbodig,
door hun ingepikt,
als “overbodige luxe”,
voor hen.

Ze spelen met me
vertrappen mijn gevoel
genieten van hun macht,
om mij een schuldgevoel
door de neus te boren.

Altijd schuldig
door mijn
onschuldige aanwezigheid.
Altijd alles omdraaien
mij bezitten
met huid en haar
kunnen verslinden,
dàt willen zij.

Ik voel me als het slechtste,
als een terecht vertrapte
wurm.
Hier op aarde
toevallig
verkeerd terecht gekomen,
te veel
voor hun aanwezigheid.

Kon ik maar van deze
aarde verdwijnen
voor eeuwig
en altijd!

Dit omdat
ik weet,
dat er iets
vele malen
mooiers op me wacht!
—————————————————————————————————-
Ik ging nooit mee in wat hen zo dreef. (ik snapte eerlijk gezegd hun drijfveren niet eens)
Dat durf ik rustig te zeggen.
Ik zie dat ook niet als mijn verdienste.
Het is wat ik meekreeg bij mijn geboorte;
om de goede strijd te kunnen strijden.

Maar juist daarom
bleven zij mij steeds hardnekkiger bestoken,
vals beschuldigen,
bedreigen en uitdagen daarin.
En wraak was eigenlijk aan de orde van de dag.

Maar we zijn aan het overwinnen,
als bewijs zie ik dit nieuw, herboren groeiproces
naar onze dochter toe.
—————————————————————————————————-
Het kost me zoveel pijnstress
om nu te kunnen leven
om adem te halen
om ook maar iets te doen.

Daarom kan ik zelfs niet
pijnloos eten
noch pijnloos praten
rusten of slapen
kan ik niets
zonder extreme pijn doen.

Het is allemaal
de pijn van vroeger
waar ik nu zo enorm
gebukt onder moet gaan.

Om in te zien
hoe erg het toen was
waar ik toen
voor op de vlucht sloeg
letterlijk, maar meer nog
figuurlijk,
ik kom het
opnieuw allemaal tegen.

Voel alles nu
door me heen gaan,
ben er niet
tegen bestand
niet tegen mijn
bestaan bestand.

Een wonder dat
ik stand houd
maar ik weet
dankzij Wie
ik toch
moet overleven
overleven kan
en zal overwinnen!
————————————————————————————————-
Ik zet mijn pijn hier nooit neer om te klagen.
Ik moet het op durven schrijven
om mezelf te durven geloven.
Om die pijn te durven claimen,
waar te durven hebben.

Om zo de inzichten helder te krijgen,
zicht te krijgen op de ware daders.
En om hen aan te kunnen klagen
(in mijn geval bij God, mijn echte Vader in de hemel,
en om dan toch steeds te kunnen zeggen:
Vader vergeef het hen,
want ze weten niet wat ze doen)

Het is mijn weg naar bevrijding
van hun boze gedachten,
hun snode plannen
die in feite toch al bij voorbaat
waren mislukt.

Dus lieve mensen,

Als ik hier soms dingen post
vanuit mijn “nachtboek”.
Trek het je niet aan.
Het is goed zo voor mij.
Ik ben op weg naar
vrede en bevrijding,
zo voel ik dat heel sterk.

Het gaat om de geest,
die bevrijding.
We lijden het meest in de geest.
Ons doel hier op aarde
is om die geest te bevrijden
van iedere bezoedeling
ons door anderen opgedrongen
of bezorgd.

Een geestelijk lijden overwinnen
door te aanvaarden.

Voor mij nu
door te aanvaarden
alles wat er vroeger (in de geest)
is gebeurd.

En idd Forl.,
die geestelijke pijn
wordt allemaal vertaald
in lichamelijke pijn.
————————————————————————————————–Hier schrijft een tevreden mens
een mens in berusting
een mens die vol hoop en
verwachting, geduldig,
aanvaarding leert
in haar groeiproces.

Hier schrijft een zachtmoedig mens
een mens die niet wil klagen
het lijden niet verheerlijkt
maar wel door pijn heengaat.

Hier schrijft een mens
op zoek naar de stilte
alles accepterende,
gelaten, aanpassende aan
haar geestelijk groeiproces,
wachtende op
de overwinning in de Liefde
—————————————————————————————————
Ik voel me door en door wond.
1 grote ontstoken, aan me trekkende,
scheurende,
me uit elkaar rijtende, bonkende wond

Door en door slecht!
Beroerd!

Zo, zoals mijn moeder schreeuwde en dreigde:

“je bent geen knip voor de neus waard!!
“je bent het niet waard om te mogen leven!!
Stik de moord met jou!!

Zo slecht voel ik me nou (al jaren).

En mijn vader stemt
zonder stem,
zich verkneuterend ,
in stillzwijgen,
zich kunnen
verschuilen,
zich indekkende
met stil
genoegen(?)
toe.

Hij hapt toe.
Ik voel het nu pas bijten,
aan me trekken,
me totaal uit
mijn evenwicht brengend,
mij doodzwijgend.

Hij was toch die
lieve, wijze,
betrouwbare,
evenwichtige,
mij steunende man,
mijn vader??

Rot op vader.
Je was geen vader.
Je was een vrouwenhater.
En reageerde
in de geest
alles
op mij af,
wat jijzelf
aan macht
in moest boeten.

Daar liet jij mij
voor boeten.

Zweepslagen van
boetedoening
door en voor
jouw gemak!

Je bent een moordenaar
Een geestelijke moordenaar
Lustmoordenaar,
op je gemak.

Met gemak
wond jij mij
om jouw vingers!!
En stuurde
mijn broer
op me af.

Mijn broer, mijn moeder
jouw eigen moeder,
jouw eigen familie,
netzo als al je
dikke vrienden.

Rot op,
met je
vriendjespolitiek!

Dag lieve ouders,
dag lieve familie.
Zeg maar “dag” met je handje,
lief kind,
lief Miesje
————————————————————————————————-
Lieve gewel(da)dig, “barmhartig”- loze, erbarmelijke vader,

Je hebt me voor de leeuwen gegooid.
De kooltjes uit JOUW vuur laten halen.
Om zelf “mooi, wxc3xa9xc3xa9r” te kunnen spelen,
mxc3xa8t MIJN gevoel, mijn gevoel van
eigenwaarde trok jij naar jou toe,
was jouw bezit,
bezeten ben ik door jou.

Wolven die aan me vreten,
op me kauwen,
krijg ik te verstouwen,
want ik vertrouwde op JOU!

Jij hebt mijn verstand op nul gezet,
gemagnetiseerd, jouw wil was wet.
Met jouw verzinsels,
jouw mooie sprookjes,
jouw tovenarij.

Zodat jij
en je hoge heren
konden teren
op mij.

Je was gewoon bang,
bang voor je eigen hachie
bang voor je eigen moeder,
je eigen vrouw,
bang voor je eigen slang
die je listig losliet op mij.

Zonder mij was je
heel gewoon een zwak wezen,
een wrak.
Zonder mij was je nergens,
en ergens
ben je ook maar gevlucht.

Want toen ik ging trouwen,
en je me niet meer kon houwen,
kreeg je een hartaanval van de schrik.

Miesje weg, wat nu?
Dan maar weg wezen
jij zwak, listig wezen,
wegvluchten,

dacht je onbewust:
“nu sta ik er alleen voor,
nu komen al mijn angsten terug”.

Zo is ’t met jou geweest
en als je dit leest
dan weet ik,
waar je NU bent
heb je berouw.

Maar berouw komt
na de zonden
Het zijn de zonden van JOU!

En ook
al heb je het misschien niet geweten,
ik zit nu wel met de pijn van JOU!

Geestelijk verkracht,
totaal in jouw macht,
overgeleverd
aan die boze geest van JOU!

Afzender:
Ik, die eens je dochter was,
maar ook in de geest
je vrouw moest zijn!
—————————————————————————————————
Lieve ouders, broertje en zus,

Bedankt voor al jullie onmetelijke pijn
die jullie mij hebben toegebeten,
toebedeeld,
toegeschreven.

Afzender:
De schreeuw, om te mogen leven
om te kunnen, mogen bestaan
door me genoeg te laten slaan,
genoeg “voor jullie bijl te gaan”.

p.s.:
Bedankt voor jullie schuld.

Exc3xa9n ding heb ik bijgedragen,
en dat is : “txc3xa8 veel geduld”,
txc3xa8 veel willen dragen
van jullie schuld,
broertje en ouders,
op mijn schouders.

Naschrift:
Toch heb ik geen woede,
alleen onmetelijk verdriet,
omdat jullie je zo door
het kwade hebben
laten gebruiken,
: jullie je er zo
voor hebben geleend,
en voor het verkeerde
hebben gekozen.

Veel sterkte en kracht,
jullie gebracht,
waar jullie ook
moge zijn.

Mijn verdriet
zal ooit
door jullie ook
te voelen zijn.
Vind ik nog erg ook
voor jullie.
Maar het is goed,
ik heb er vrede mee.

Het ga jullie goed.
En het is goed
dat ik jullie heb ontmoet.
Alles heeft een goede rede.

Zoals ook:
Alles komt “ten Goede”.
—————————————————————————————————–
Familie

Mijn vader verraad me aan mijn moeder, aan mijn broer, mijn zus, en aan zijn familie.
Mijn moeder verraad me aan mijn vader, aan mijn broer, mijn zus, en aan haar familie.

Iedereen, verraad me aan iedereen.
Iedereen laat me vallen,
stikken.

Iedereen
stamt me in de grond
stamt over mijn hoofd,
trap na,
keer op keer
dat doet zo’n zeer!
om aan te moeten gewennen, geloven.

Het is zxc3xb3veel goeds geweest
wat ze beloven
dat zij vxc3xb3xc3xb3rhadden met mij.
Alles voor mijn bestwil.

Maar ik gil,
schreeuw!
van binnen,
altijd verstopt,
zo niet: steeds vertrapt, geschopt,
en anders: geslagen.
In Uw familie een welbehagen!

Het warme nest
weggepest.

Dank U wel,
lieve, opofferende
familie.

——————————————————————–

Vandaag eindelijk gerouwd,
eindelijk gevoeld
de scheur van verdriet om Mimi,
van tig, tig, tig, tig, tig jaar geleden.

Mimiiiiiiiiiiiiii….!!!!!!!!!

Wat was je lief
Ik miste je zo
lieve poes
Een katertje, zxc3xb3 lief,
dat ik hem geen kat wil noemen.

Mimi………….., waar ben je nou!!!!!!!!

Ik hou zóóó veel van jou
[traan]

———————————————————————-

Vandaag en gisteren,
en van zoveel jaren:
de pijn spat uit mijn oren
m’n ogen, en mijn haren
overal dendert het doorheen
misselijk makend
verwoestend, veel, intens.

Het maait me weg
helemaal van de wereld
val op de grond
vang mezelf op
met mijn hand
en ga bij de pakken neer,
heen en weer,
zitten,
en zie mezelf,
wat is er nog van me over?

Ja, ik weet het, alles gaat over [wink]
—————————————————————————————————
Ik voel me net een AFBRAAKPAND!!!![

Ik had toch geschreven : wat is er nog van me over?

Een antwoord hierop:
Van het oude moet ook niets overblijven,
ik leef nu in een afbraakpand
en dat is héél goed te voelen.

Hun woede woedt in mij.
Het is hun woede en hun haat,
die ze bij mij erin hebben gehamerd,
en erin hebben gepompt
en dát is waaraan ik lijd,
wat ik aan pijn voel bonken
in mijn hele hoofd en lijf.

Wat me verscheurd
van binnen en van buiten:
hun haat hun woede
die ze op mij wreken
met hun boze geest.

Ik voel me er onder bedolven,
ondergespit door
hun woede + wraak.

Dat ben ik dus allemaal aan het
herbeleven + inzien.

Dat zal mij vrij maken,
zodat er een mooie
nieuwe Mies zal ontstaan,
vanuit die puinhopen
van mijn huidige
“herbelevingsbestaan”.

Ik zal later ook nog reageren op alle andere reakties,
en nadere info geven vwb mijn vader
en dat gebeuren met mijn lieve Mimi.

Het is me tot nu toe allemaal nog te heftig.
Ik trigger me “een rotje”.
————————————————————————————————-
Hoi lieve lezers,

Ik ga hier nu iets schrijven uit mijn “nachtboek”.
Is heftig.
Het ligt niet in mijn bedoeling om hiermee te klagen
of te provoceren.
Het is wat ik echt voel (gebeuren) en door mij heen gaat.

En ik wil dit toch graag kwijt.
Dus bij voorbaat: sorry!

Er kunnen ook dingen (3?)dubbel instaan, omdat het een nachtboekverslag is.
Het is wat ik voel als ik (in bed) ga liggen, maar ook overdag heb ik dit,
alleen kan ik dan proberen om afleiding te vinden;
sowieso is het, als ik in aktie ben een stuk minder aanwezig.
Echter, het haalt de schade altijd weer in, zodra ik in rust ben.

Mijn hoofd en gezicht, ogen, worden
helemaal uit elkaar gereten,
oogleden afgerukt, schedel vernield.

Vreselijke pijn in mijn tanden, kaken,
alles beweegt, rukt,
en lijkt te barsten.

Word weer eens wakker, van die alles verwoestende pijn,
zo erg, diep van binnen, door en door,
in mijn hele kop, mond, nek.
Trekt me uit elkaar, brandt als de hel,
bonkt als het vagevuur, zo’n erg iets,
heb geen woorden van de wanhoop,
lijk xc3xa9xc3xa9n en al kankergezwel te zijn in mijn hoofd.

Zo erg, zo diep snijdend.
Help, ik ontplof van de pijn.
Het doorboort mijn nek, mijn ruggegraat, m’n slokdarm.
Help, help, ik stik van de pijn.
Ik ben er gloeiend bij!!!!

Mijn kiezen, ze staan in brand,
tandvlees, help, scheurt van die
klappen die ik voel, door en door,
steekt, afschuwelijk,
mijn ogen in de fik.

M’n neusgaten steken, scheuren, branden, bonken
t/m door mijn voorhoofd heen.
Alles ontploft / explodeert van die diepe enorme pijn.
Ben één en al ontstoken en verrotte wond,
krijg geen adem van de pijn.

Alles onder mijn huid scheurt aan flarden,
en in mijn strot, tanden, tandvlees, kiezen,
explosies van aanhoudend geweld, gerijt, gescheur in.

Het is pas 01.05 uur.
Help, God Help!!
Ik stik van de pijn!

De pijn klotst in mijn hoofd,
golft op het ritme van mijn hartslag, knijpt en brandt.
Het is net alsof die pijn uit mijn schedel wil ontsnappen,
een uitweg zoekt,
maar tegen mijn schedeldak aan botst,
hij kan er niet uit, maar blijft bonken om er toch
uit te willen, doorheen te willen breken.

Midden in de nacht,
opnieuw wakker,
wordt ik weer wakker van de,
of met die pijn.

Heel mijn hoofd krampt.
Het lukt niet om te blijven liggen,
die pijn te negeren.
Steeds erger, die krampen in mijn hoofd
Alsof je een worst uitknijpt,
een enorme spanning.
Mijn hoofd lijkt uit elkaar te barsten;
ook mijn voorhoofd, neus ogen, vreselijke pijn.

Vaak ook perst die pijn mijn hoofd totaal plat.
Dan hoor ik het kraken.
Is het dan het kussen, de matras?
Zo hard wordt ik ineengeperst boven op mijn kop.

Ook alsof mijn hoofd doorklieft en gespleten wordt
door een klauwhamer,
alsof die onder mijn wenkbrauwen wordt gezet,
om er dan aan te gaan trekken en rukken.

Ik word door midden gespleten met een beitel,
slaan ze met een hamer op,
dwars door m’n neus, schedel. t/m de nek,
en naar achter, dwars door de 1e ruggewervels.
Voel het getimmer, word ik dan wakker van/mee,
zowel midden in de nacht, als ’s ochtends heel vroeg.

Nu ff pauze inlassen.
Er staat nog meer ellende.

Durf ook niet meer.

Nogmaals “sorry”.

Kan het ook niet helpen,
maar alles is echt waar wat hier staat,
wat ik voel dat er met me gebeurt.

In mij.
————————————————————————————————-
Lieve Forl. (en ook Forl. pb),

Ik ben zo blij dat jullie mij niet veroordelen omdat ik dit heb geschreven
Schaam me eigenlijk dood daarvoor.
(haha, kon ik me maar doodschamen, hxc3xa8?)

Nee, ik slaap nooit een nacht echt.

Begin met 1 slaappil, die meestal niet werkt.
Dan na 2 uurtjes de 2e, die werkt dan een paar uur (meestal).

Had onderstaande aan Forl. in pb geantwoord, die mij Oxazepam adviseerde.
Als ik durf, schrijf ik morgen nog een stukje tekst vanuit mijn notities die ik soms maak als ik “het kwijt moet”, om niet gek te worden.

Heb mezelf ook al eens vanuit frustratie op m’n kop “getimmerd”, om die pijn eruit te kunnen slaan.
Noppes, hxc3xa8!
Alleen erger.

Kan ook niet huilen, ja kan wel, maar moet ik NIET doen; dat versterkt die pijn in mijn ogen en hoofd enorm.

Hieronder een gedeelte van die pb aan Forl.:

Dank je, voor je lieve bericht., waardeer ik zo!

Die pijn heb ik al meer dan 4 jaar.
En volgens de 2 huisartsen die ik er over heb verteld is daar ECHT NIETS aan te doen;
eentje heeft me eens wat gegeven, maar werd strontziek, en de pijn bleef.

Hij ging me zelfs dreigen.
Zei dat ik aan zijn “energieapparaat” moest. (nieuw ding vanuit Amerika, hihi)
Dat het van mijn nek kwam, en dat anders niets zou helpen.

Andere huisarts.
Zegt ook : niets aan te doen, ze laat me niet uitpraten. Zegt dat ik binnen 1 maand 5 kilo moet bijkomen.
Dat dan alles over is. Geeft me op mijn kop!!!!(is net mijn moeder dan!!)

Heb ook nog het burning mouth syndroom, dus altijd vreselijke kiespijn, tong kapot, lippen gescheurd, alles alsof je mond totaal verbrand is.

Nu houd ik op met klagen.

Hxc3xa9 Forl, als jij die Oxa. niet zou nemen, zou jij dan ook zo’n pijn hebben?
Zou jij dan ook niet kunnen gaan liggen? of rustig zitten, of ook niet kunnen lezen e.d.?

Ik slik wel slaaptabletten, dan slaap ik meestal zo’n 4 uurtjes (soms ook niet, maar dan is tenminste de pijn ietsje draaglijker, werkt ook spierontspannend).

Maar ja, die kan ik overdag niet nemen.
Dus moet ik me overdag vreselijk forceren, altijd in beweging, ook dingen ondernemen, en lol maken om niet gek te worden.
Maar dat moest ik vroeger thuis ook doen vanuit bittere noodzaak, alleen had ik toen geen pijn.

Stop nu ff.

Maar zal het wel aankaarten bij de huisarts als ik weer moet gaan, of als ik toch gek ga worden!
nogmaals, dank je lieve Rita.
[sweet]
Mies.]

Nu, meiden,
Jullie ook [sweet] ,
Ga echt stoppen, want schaam me echt ……..rot dan maar.

Mies.

ps mag ik dit hier allemaal wel schrijven????
ben vandaag ineens zo onzeker over alles, stom, stom.
Echt ptsssssssss.

Hijg, zucht : BEVESTIG!!!
————————————————————————————————–
Het is de hel in mijn ogen!
(in dubbele betekenis.)

Ben helemaal vermeubeld vannacht
heel de dag ook
kapot gebeukt
nóg erger dan
achter elkaar,
al de andere
dagen en nachten.

vermorzeld mijn hele gezicht,
kapot gereten.

en mijn mond
gewroken
gebroken
uitgebeend.

uitgeweend.
—————————————————————————————————-
Het is de hel in mijn ogen!
(in dubbele betekenis.)

Ben helemaal vermeubeld vannacht
heel de dag ook
kapot gebeukt
nxc3xb2g erger dan
achter elkaar,
al de andere
dagen en nachten.

vermorzeld mijn hele gezicht,
kapot gereten.

en mijn mond
gewroken
gebroken
uitgebeend.

uitgeweend.
—————————————————————————————————–
Ik kan niet huilen:
doet te veel pijn aan mijn ogen!

Ik kan niet schreeuwen,
kan niet roepen:

heb geen kracht!
ben verkracht!

verkocht
aan de duivel!

Ik tril
ik krimp
ik gruwel
nog steeds,
al jaaaaaren!

en steeds
wordt het nxc3xb2g erger!

Het IS nog niet voorbij!!!!
——————————————————————————————————
Het is voor mij al jaren een kwelling, dat lezen [boos]

Het is idd goed voor de verwerking om het zelf terug te lezen.
(heb vandaag ook een stukkie gedaan; achteraan begonnen).

Op zolder heb ik stapels met grote schriften (van jaren verwerking volgeschreven) liggen.
Die zou ik Zxc3″ graag eens willen lezen.
Daar verlang ik zelfs erg naar om te kunnen doen.
Juist omdat ik in die jaren zo ontzettend veel veranderd ben,
zoveel inzichten “heb verworven”, heb gekregen.

Ik ben altijd maar aan het wachten totdat ik het kan gaan doen.
Maar het lukt me niet vanwege die koppijn, die vreslijke pijn in mijn ogen.

Als ik ooit zo ver kom, ben ik iig wel een hele tijd zoet, haha.
Ik zal ook wel schrikken denk ik 😉
of mezelf helemaal niet meer herkennen erin.

Veel sterkte!
en liefs van Mies.
————————————————————————————————-
over de herrie hier, ivm oa een grootse verbouwing van de buren:

Maar ik lijd aan te veel pijn om te kunnen vluchten hier
ik leef op de golven van pijn
die mij geen leven gunnen
en niet willen wijken
erger en erger me doorsteken en doorboren.

Daarom,
ik kan niet vluchten
moet het uit zien te houden
terwijl ik wxc3xa8l weg wil
maar er niet toe
in staat ben

Als ik in de auto zit
dan lijk ik in een “dolgedraaid” vliegtuig
op sleeptouw te worden genomen
alles flitst langs me heen
kan dat niet verwerken
heb alle energie die over is (er niet is, eigenlijk)
nodig voor de pijnbeheersing,
om dat getril en gebonk te kunnen verwerken
om niet gek te worden
waar mijn lichaam al lang ,
zo lang gek door geworden is.

Die gruwelpijn adem ik in door mijn neus
om dan bij iedere ademteug,
dwars door m’n hele lichaam
en wervelkolom te blijven denderen.
Ze splijt me voortdurend dwars doormidden,
gaat constant met een rotvaart door me heen,
en weer, opnieuw en opnieuw in een sneltrijnvaart,
op een wilde zee in barensnood van ellende
nog nooit vertoond
nooit beleefd
alleen te ervaren te voelen door mij

Hoe kan ik verwachten dat een ander
zich inleeft in mijn pijn?
zou dat niet eens willen!

Een pijn die niet te bevatten is
niet mee is te leven
alleen maar ondergaan moet worden
in beven, een storm die van binnen
zich roert, wentelt
als in een gierende kermis
met geluiden hier
die dit benadrukken
al die triggers
extra door me heen doen gieren
in benauwde angstaanvallen,
zweetuitbrekende intense horrorpijn
niet te zien
doch wel moeten ervaren
heel alleen

Het maakt me zo eenzaam
zoveel pijn
die niet te verwoorden is
praten doet zelfs pijn
eten is een kwelling op zich
kan zo vaak niet lopen
stik van de pijn
brand van de pijn

maar ook van verlangen
om iemand tegen te zullen komen
die me helpt
die me begrijpt
die weet wat het is
waar ik geen woorden voor heb.

overheerst , spat uit mijn ogen, scheurt mijn hoofd
laat mijn kniexc3xabn trillen
alles bewegen in onrust
kan geen stap meer verzetten
niet lezen
geen leven
kan het niet bevatten
hoe kan ik verwachten
dat een ander het snapt,
kan begrijpen hoeveel pijn
iedere seconde door me heen dendert
me overheerst
al zoveel jaren
steeds erger

Ik leef van voortdurend forceren
om me sterker voor te moete doen
dan ik ben
want “ik ben nergens”
De mies van toen, “is niet meer”.
of juist wel?

Het is de pijn, het niet kunnen slapen
niet rusten
niet zitten
zonder dat die
pijn al overheersend
me dwars door midden splijt,
gaat dubbel en dwars door me heen
mijn aangezicht vermeubeld
verfreubeld
mijn gezicht

Weer in
wèl in, maar NIET uit.
ze blijft zitten
stoken
stookt, slokt me op
met eigen schuld

Zakt naar mijn tenen
blijft daar steken, stoken
stijgt naar mijn hoofd
blijft daar bonken
bonken dag en nacht
woedt in heel mijn gestel
als een levensgroot
helaas levensvatbaar
kankergezwel

Mijn wonden zó groot
van buiten NIET te zien
helaas
alleen door mij te ervaren
zonder bezwaren
te mogen uiten
maar te verdragen
zonder wat te zeggen
alleen af en toe een kreun
een kerm
een
niet meer te houden
zucht

Wanneer komt de zucht van verlichting

Wat zal die groot zijn
nooit meer herbeleven?

Ik herbeleef en trigger nu dag en nacht
al jxc3¡ren

Ook onder het wandelen
als ik mij toch uit bittere noodzaak forceer
iedere dag forceren
om dan dat angstzweet, die angstaanvallen
steeds weer te moeten trotseren
bij ieder inspanning
bij iedere ontspanning
die geen ontspanning kan zijn.

helaas
het is niet te begrijpen
een kwelling voor jullie om te lezen

En als ik dit niet mag
om dit eruit te mogen gooien

dan ben ik nergens meer welkom
zoals ik dat vroeger ook al niet was
en in feite nooit ben geweest.

Alleen,
enkel alleen
door K…. ben ik gewenst
geliefd
ook al wordt hij
ook gekliefd
door mijn pijn
mijn ellende
om dat aan te moeten zien
dat te moeten laten gebeuren
niets te kunnen doen
me niet aan te kunnen raken
me niet te zoenen (ja, héél voorzichtig)
gewoon omdat ik het niet aankan
omdat ik geen mens meer ben
maar één en al wond.

Jullie hoeven hier geen reaktie op te geven
in al die 9 jaren dat ik ptss heb,
en ook daarvoor al
heb ik reeds zoveel adviezen opgevolgd
zoveel geprobeerd (werkelijk alles)
maar niets heeft geholpen
ik moet hier “gewoon” doorheen.

Mijn strategie is, om net te doen
alsof ik het niet heb
maar ook niet leef in een leugen
ik “duw” het weg
om adem te kunnen halen

omdat ik toch de dag door moet zien te komen
ik concentreer me op mijn verstand
om toch boven alles proberen te staan
(dat alles overheersende, in de greep van het onbegrijpelijke)
er zo te kunnen mogen en moeten zijn (helaas).

ik hoop dat jullie mij niet kwalijk nemen
omdat ik hiermee nu zoveel ruimte inneem.
Daar heb ik erg veel moeite mee;
ook met het feit dat ik evt. iets “verkeerds”
zou kunnen hebben geschreven,
waar jullie over “zouden kunnen vallen”.

Hap lucht en,……Bevestig!

p.s. Ondanks alles gaat ook ALLES de GOEDE kant op bij mij!
—————————————————————————————————