Miskende liefde

Middels een scene in een zeer gevoelige film, werd een heel groot verdriet aangeraakt.
Het drong ineens tot mij door, wat bij mij tot een groot trauma heeft geleid.

Het gaat over het feit dat mijn ouders (en ook mijn zus e.a.) nooit hebben kunnen zien, hoezeer ik hen liefhad. Ik heb hen dat nooit duidelijk kunnen maken. Hoe zeer ik mijn best ook daarvoor deed.

Zij hadden geen kennis van de liefde, omdat hun hart van binnen vol haat zat. (dit moet ik nu helaas concluderen en accepteren) Maar ja, dat begreep ik toen niet. Hun zgn liefde zat alleen aan de buitenkant en was alleen maar show; een nepliefde, waarop ik mij blind heb gestaard.

Zij hadden zich zo extreem verhard, dat zij de liefde die ik voor hen had totaal ontkenden, negeerden, en doodzwegen als het graf. Sterker nog, zij stuurden er hun haat op af. En dit heb ik altijd moeten voelen als zijnde mijn gebrek, mijn schuld, enz.

Alles wat ik voor hen voelde en onbewust altijd duidelijk heb proberen te maken, ketste bij voorbaat af op hun houding; een houding als een harnas van haat, waar zij zich mee omgaven.
Door mijn ‘zijn’, confronteerde ik hen onwillekeurig met hun haat. Met alle gevolgen van dien.